Langs De Rivier

Bono keek na Idun. ''Dat had je niet moeten zeggen, je praat wel over mijn vader!''

"Die zelfmoord pleegde, vanwege míj.." idun keek hem hard aan. "Zei jij net."

"Idun heeft hem niks misdaan!" snauwde Kita Bono toe
en bleef naast hem zitten hij is dood ging het door haar hoofd
er rolde een traan langs haar wang

"Hij..." Idun's stem stokte halverwege, en hij zuchtte. Hij likte de tranen weg, en hield Kita stevig vast. Hij neuriëde zachtjes..

Kita huilde stilletjes terwijl ze dicht tegen Idun aan bleef zitten
het neuriën maakte haar rustiger

Idun's geneurie vulde het kleine dal bij de rivier, en hij hield Kita strak tegen zich aan. "Je kan ophouden met huilen.." Zei hij op een vreemdsoortige toon.

Kita keek hem in de ogen en glimlachte
ze voelde zich zo veilig bij hem

Idun voelde haar liefde. Het voelde goed.. Hij likte haar sussend. "Huilen zal Streepje niet gelukkiger maken.." Hij keek haar diep in de ogen, en gaf haar een lang kopje.

"streepje" zuchtte ze
"als ik mijn geheugen niet kwijt was, leefde hij nu nog"
ze keek hem in de ogen "maar dan kon ik niet bij jou zijn zoals nu"

"Streepje heeft zichzelf gedwongen zichzelf te doden Kita, je kan e niet schuldig houden voor hem.." Zei Idun ernstig.

Kita knikte maar het schuldgevoel zou niet snel weggaan,
daar was ze zeker van
"gaan we wat doen?" vroeg ze en stond op
"zinnen verzetten... zwemmen?"
zonder op een antwoord te wachten dook ze in de rivier

"Ja!" Idun dook de rivier in, achter Kita aan, en sleepte haar een stukje door het water.

Kita probeerde haar zinnen van zich af te zwemmen.
ze plenste met haar poten in het water om Idun nat te maken.

"Waah " Idun zwon naar haar toe, en spetterde vrolijk.

Er verscheen eindelijk een echte glimlach op haar gezicht
en ze zwom snel weg voor het idunmonster

"Waaaah " klonk Idun vrolijk, en hij zwom onder water door naar Kita

"help! een zeemonster!"
ze keek onder water naar idun en kwam schreeuwend weer boven
"help! het is een idunmonster!!"

Idun jaagde haar de kant op, en sprong op haar borst. "Ik ben een monster hè?! "

Kita knikte "een verschrikkelijk monster"
lachte ze

Bono keek na Kita. ''Ik ga nu ouderloos verder, je weet niet eens meer dat ik je zoon ben.''

Kira keek meteen een stuk minder blij
ze kroop van onder Idun en liep zonder nogw at te zeggen weg

Idun verstarde, en zuchtte... hij liep achter haar aan..

Ze ging verderop zitten en hoorde iemand achte rhaar aan komen
"ga weg!" snauwde ze en keek om
toen ze zag dat het idun was, hield ze geschrokken haar mond "sorry" piepte ze

"Ik begrijp het wel." idun keek haar leifkozend aan, en ging naast haar zitten. "je moet je niet schuldig voelen.."

"maar zo voel ik me nu net wél"