Vissen meppen!

Idun zat aan de rand van het meer. Hij zag er véél ouder uit dan de meesten hem zich herinnerden, en hij keek geconcentreerd anar het water, terwijl hij stiekem ook aan zijn partner dacht...

"Lap, die is er alweer dood!" Zei hij lachend, toen hij een voklgende vis het water uit mepte.

Anchal kwam uit de bosjes.
Ze zag en wat verwilderd uit, uit haar vacht waren grote plukken haar gevallen.
Ze liep naar Idun en grinnikte.
''Hallo hallo,'' grinnikte ze. ''Vissen aan het meppen?''

Idun draaide zich om, en grijnsde. "Jazeker, neem er een zou ik zeggen.." Hij snoof eens aan een vis, en slokte hem snel lop. "Héérlijk. Heb jij Kita gezien overigens?"

Anchal mepte een vis(stick) uit het water en hapte hem op.
''Heudenbleut!'' riep ze droog. xD ''En nee, ik heb Kita jammer genoeg niet gezien...''
Ze zuchtte, en mepte een vis uit het water.

"Kl*te..." Zuchtte Idun mee. Hij mepte dezelfde vis eruit, en krabde per ongeluk Anchal's poot. Hij sistte onbedoeld, en keek schuldig naar Anchal. "Het spijt me."

''Hoi vader die ik niet mag, en hoi Anchal.'' Bono ging liggen.

Idun's mondhoeken krulde grimmig op, en hij sprak droogjes: "Ook hallo Bono'tje van me..."

''Nee, dat mag alleen dode Streepje zeggen. Jij mag alleen schelden en ophoepelen tegen mij xD''

''Oh, dat is niet erg,'' glimlachte Anchal.
Ze ging zitten en keek naar het meer, dat zo vlak was als een spiegel.

Bono sprong dom in het water en keek na Anchal.

"Vindt ik niet..." Idun keke beledigd, en bedroefd naar het water. Hij mistte Kita.

''Kita komt terug, hoor,'' glimlachte Anchal.
Ze keek naar haar spiegelbeeld in het water en zuchtte.
Ze had Farsan ook al een hele tijd niet meer gezien.