Kita?

Idun liep met grote trage passen door het bos. De grijze 'sik' die zich op zijn kin had gevormd, bungelde ondeer zijn kin, en hij kietelde maar, vond Idun. Hij gromde, brulde, naar Kita, of iemand anders die de oude tijger nog zouden kennen. Hij krabde ondertussen verveeld aan een boom.

Met grote sprongen rende Kita door het woud. Eindelijk. Dacht ze. Eindelijk teken van leven!
Haar grote poten vertrappelden alle kleine structuren op haar weg, tot ze de andere tijger opmerkte.
Ze bleef staan en glimlachte breed.