Nieuw woud

Chora rende harder dan ze ooit gedaan had, dwars door de groene bladeren heen. Alles om haar heen was een groene waas, behalve dat ene bruine vlekje. Chora wist dat het dier geen kans maakte, maar ze vond het wel leuk om het valse hoop te geven. Ze zag hoe het nog sneller hing lopen, en toen... pakte ze het. Een schreeuw, en toen had Chora haar maal. Rustig ging ze liggen en ze begon te rukken aan het vlees.
Nadat ze had gegeten, keek ze om zich heen. Ze merkte nu pas dat ze dit hier niet herkende. Waar zou ze zijn? Ach, zoveel maakte het ook niet uit. Als ze maar drinken, eten en een slaapplaats had. En, oké, een beekje breed genoeg om in te plenzen was ook mooi meegenomen. En schaduw kon ze ook wel gebruiken. Maar dat was alles. En voor zover ze het zag had ze dat allemaal. Behalve een beekje, maar dat hoorde ze.
Ze stond op en liep nog een beetje verder. Zou hier iemand zijn?

''RAWR!''
Een oranje gedaante sprong uit de struiken. Meteen keek Anchal in de ogen van een andere tijger. Ze schaamde zich dood. ''Ehm... Pardon voor dat uitdestruikengespringgedoe. Ik was aan het jagen en toen... Sprong ik uit de struiken, vandaar. Hehe...'' Anchal zuchtte, en besefte toen pas dat ze de tijgerin niet herkende. En blijkbaar was ze nieuw, want ze kende haar niet. En als ze haar niet kende, dan was ze nieuw. Aargh! Daar klopte helemaal niks van! Anchals gedachten liepen door elkaar heen, van het jagen naar de sprong, en van de sprong naar nieuwe tijgers en van nieuwe tijgers naar tsja... Hetgene wat ze nu aan het doen was. Zich voorstellen, of praten, of... of... Godallemachtig! Anchal voelde zich steeds dommer worden, vlak voor de ogen van de tijgerin.

'Ehm...' zei Chora. Ze moest zich echt serieus inhouden om niet te gaan lachen. 'Ja, het is je vergeven van dat uit de struikenspringgedoe... Ik ben Chora. Aangenaam.' Meteen kon ze zich wel voor haar kop slaan. Aángenáám? Wie zéí dat in godsnaam? 'Hm, dat klonk niet helemaal perfect. Opnieuw: Hoi. Ik ben Chora.' Ze grijnsde. 'Sorry.'
Chora ging liggen, wat was hier aan de hand? Ze gedroegen zich allebei als idioten - er zat vast iets in de lucht. Alhoewel, daarnet had ze dat nog niet, dus dat kon niet.
Uiteindelijk weet Chora het gewoon aan het feit dat ze probeerder niet te lachen, dus liet ze zich gaan.
En terwijl ze aan het rollen was over het gras, bedacht ze dat haar reputatie hier al naar de knoppen was.
Keep going!