Schim in de schaduw

Dit was één van de plekken waar hij het liefste kwam. Een grijns stond op zijn snuit, terwijl hij wat rond banjerde. Uiteindelijk liet hij zich vallen, in de schaduw. Hij keek om zich heen, terwijl zijn staart onspelbaar op de grond tikte. Hij keek om zich heen, en bedacht wat hij zou gaan doen. Hij moest zich wreken. Het waren witte Bengaalse tijgers geweest die zijn hele familie had uitgemoord. Alleen maar omdat zijn familie aan het rondtrekken was. Ze waren door het territorium van die witte tijgers gekomen. Ze hadden niet eens een reden mogen geven waarom ze daar waren...
De haat kwam weer in zich op. Ook al waren die witte tijgers die zijn familie hadden gedood hier niet, hij zou zijn familie wreken. Hij zou elke witte tijger die langs kwam, proberen uit te roeien. De woede maakte plaats voor afschuw, en daarna verscheen die onvoorspelbare grijns weer op zijn snuit.

Mai, die een eindje verderop op een rots haar poot zat te likken, ving de geur op van een tijger. Ze stopte met haar poot likken en zette die terug op de stenen. Ze keek om zich heen en zag tientallen meters van haar vandaan een rode vlek. Ze glimlachte, ookal had ze daar geen reden voor, en ging weer verder met haar poot likken. Ze zou de tijger niet storen, misschien was hij wel ergens mee bezig.

Ze stapte van de rots af en begon rondjes te lopen. Even liep ze achter haar eigen staart aan, maar dat verveelde snel. Zacht zette ze haar poten op de grond, liep rondjes om de rots en schuurde haar kop langs de punten van de rots om zichzelf te krabben. Ze liet haar geur achter, al was dat niet haar bedoeling. Straks zou iemand denken dat ze dacht dat het haar territorium was, maar dat was niet zo. Ze was liever onzichtbaar dan dat ze ruzie kreeg met iemand om haar aanwezigheid.

De steeds meer doordringende geur van een poes drong tot zich door. Hij keek om zich heen, en zag verderop een lichte oranje vlek. Geen witte tijger. Hij wist niet of hij moeite wilde doen om naar de tijger toe te lopen, maar besloot dit uiteindelijk toch te doen.
Langzaam stond hij op, waarna hij zich langdurig uitrekte. Hij had hier lang gelegen, en hij was ietsjes stijf geworden. Hij schudde zich even uit, waarna hij weer in de richting van de poes keek. Rustig liep hij naar haar toe, terwijl hij haar vacht bekeek. Haar poten zagen er lichter uit dan de bovenkant van haar kop.
"Hallo daar," zei hij met een zo vriendelijk mogelijke stem, die toch nog wat hard klonk. Hij sierde zijn snuit met een grijns, terwijl hij de poes nog steeds bekeek. Voor haar bleef hij stil staan. Zijn staart ging rustig heen en weer, en hij ging in een ontspannen houding staan. Hopelijk voelde de tijger zich niet bedreigd, ondanks zijn grootte.

"Bwuah!" riep Mai geschrokken toen ze zich omdraaide en de reuzachtige tijger voor zich zag staan. Hij had vanaf een afstand groot geleken, maar had niet gedacht dat hij meer dan een kop boven haar uit zou steken. Haar grote ogen gingen hem beter bekijken.
Hij had een doforanje vacht met dikke, zwarte strepen. In zijn kop lagen grote, groengele ogen. Zijn stem was laag, mannelijk en was niet de stem die je bij hem zou verwachten, net als zijn houding. Maar dat was niet het enige waardoor ze werd afgeleid. Ondanks zijn dreigende en absoluut niet vriendelijke verschijning, was hij beeldschoon.
"Sorry," stamelde ze. "Ik zag je net, m-... Ik had niet gedacht dat je zo sn-...niet verwacht dat... Hallo."

De poes stamelde wat, en leek niet helemaal uit haar woorden te komen. Geduldig bleef hij wachten, en uiteindelijk liet de poes het bij 'hallo'. De grijns sierde nog altijd zijn snuit.
"Nieuw hier?" vroeg hij, terwijl hij de poes nogmaals bekeek. Nog steeds verwonderde hij zich over haar vacht, die hij behoorlijk mooi vond. Er waren wel meer oranje tijgers, maar deze leek haast een kruising tussen een oranje en een gouden tijger. Haar poten waren haast goud. Zonder het zelf door te hebben veranderde de grijns op zijn snuit in een glimlach. Misschien had hij toch ergens nog wat vriendelijkheid zitten?

Al voordat ze antwoord had gegeven, wist Mai dat er geen fatsoenlijk woord uit haar bek zou komen. Daarom knikte ze, terwijl ze van onderaf naar de tijger keek. "Mai," stelde ze zichzelf voor. Ze sprak haar naam uit zoals mama het had gedaan toen ze werd geboren. Meej, al noemden veel tijgers haar Maaj. Het maakte haar niet veel uit, ze reageerde op beide roepingen.
Ze wachtte tot Reus zichzelf voorstelde. Tot die tijd werd hij in haar gedachte Reus genoemd.

De naam vond hij mooi. Het klonk alsof ze uit het Oosten kwam. Maar dat zei weinig over een tijger.
"Shadow is de naam," zei hij, waarna hij een kleine buiging voor de poes maakte. Toen hij weer rechtop stond, was de grijns terug op zijn snuit. Hij had lang geen tijgers meer ontmoet, en zolang het geen witte tijgers waren, was hij blij weer wat onder de tijgers te zijn. Deze poes was dus nieuw; misschien kon hij haar wat wegwijs geven in dit voor haar nieuwe gebied.

Shadooow. Schaduw. Ze knikte langzaam. Een toepasselijk naam voor Reus, al zag hij er een stuk minder dreigend uit als hij glimlachte. Hij boog kort voor haar en was daarmee even lang als zij. Ze begon zich klein te voelen, echt klein. Ze was een jonge poes, maar al een tijd uitgegroeid. Ze was als welpje al klein voor haar leeftijd, en dat is door de jaren heen niet veranderd.
O, daar was de grijns weer. Dat moest hij laten, hij moest meer glimlachen. Dan had hij een knappere kop. "Aangenaam," glimlachte ze. Haar hoge, engelachtige stem galmde door de bergen.

Even leek hij als versteend te staan, toen ze sprak. De eerste keren dat ze sprak was het hem niet echt opgevallen, maar deze keer leek het overduidelijk. Hij luisterde naar de engelachtige stem, en versmolt haast bij het horen daarvan. Maar net op tijd, zonder het verdacht te laten lijken, kwam hij weer bij zijn gedachtes terug. Aangenaam. Van hetzelfde. De grijns was weer een glimlach geworden, nadat hij Mai's prachtige stem had gehoord.
"Heb je al watte... Wat verkend in dit gebied?" begon hij rustig, waarna hij de poes geduldig aankeek.

Even trok Mai haar wenkbrauwen op. Was er iets mis? Waarom leek hij zo afwezig?
En toen was hij weer terug op de wereld, net zo plots als hij afwezig was geweest. Rare knakker.
"Nou, van de rivier naar hier heb ik verkend. Daar kom ik net vandaan," legde ze uit. Ze keek achter zich, waar de rivier lag waar ze nog geen uur geleden uit had gedronken.

Hij knikte rustig, terwijl hij een plattegrond van alle gebieden in zijn gedachtes probeerde te stampen. Hij was hier nu al meer dan een jaar, en had al vaak door gebieden gedoolt. Hij wist niet of hij ondertussen overal was geweest, in elk hoekje, bij elke boom, maar hij had wel al veel gezien. Als ze iets speciaals zocht, kon hij haar misschien helpen.
"Ik weet de dingen hier aardig te vinden. Als je ergens naar op zoek bent, sta me dan bij je te helpen," zei hij, terwijl hij weer glimlachte naar de tijgerin. Hij vroeg zich af of er de laatste tijd nog meer nieuwe tijgers, net zoals Mai, waren gekomen. Zouden er veel witte tijgers tussen zitten...? De vraag schoot door zijn kop.

Jeeh, hij glimlachte weer! Automatisch verscheen er bij haar ook een glimlach. "Dat zou fijn zijn." Ze was niet van plan geweest om alles te gaan verkennen, maar alles gewoon over haar heen te laten komen. Maar dit kon ze niet afstaan. Bovendien wilde ze zo veel mogelijk bij Shadow zijn, iets aan hem trok haar aan.
"Nou... uhm..." stamelde ze. "Waar gaan we als eerst naartoe?"

Gelukkig, ze vond het prettig als ze hem hielp. Hij knikte even, waarna hij snel nadacht. Ja, waar zouden ze als eerste naar toe gaan?
"Nou, we blijven ten eerste nog even in 't Oosten. Dit zijn dus de schaduwplekken. Nu het winter is, is het hier behoorlijk koud, zoals je 't hier wel merkt," zei hij, waarna hij kort grijnsde. Daarna toverde hij meteen de glimlach weer op zijn snuit. "Hier vlakbij zijn de Shi Kai kliffen. Er is weinig begroeiing, maar er zijn veel grotten te vinden waar je kunt schuilen als er slecht weer is," zei hij, terwijl hij in de richting van de kliffen keek. In de verte zag hij ze uitsteken, ver boven alle bomen. "Zullen we daar even naartoe gaan?" vroeg hij, terwijl hij Mai weer glimlachend aankeek.