Genieten

Het water stroomde rustig door de rivier, de grond was bezaaid met bladeren in alle verschillende kleuren, de zon stond laag en het werd steeds kouder. De herfst was aangebroken en overal was dat te merken. Mai lag naast een boom waar bijna alle bladeren van waren afgevallen en genoot van de zon. Met haar ogen gesloten en haar kop op haar poten voelde ze zich relaxter dan ooit. Het was heerlijk om weer eens niks te doen, gewoon niks. Niet na te denken over dingen die zouden komen en die ze nog moest doen.
Haar oren schoten naar rechts toen ze de verdorde bladeren hoorde kraken. Langzaam opende ze een oog en tuurde naar de plek waar het geluid vandaan kwam.

Na wat gekraak volgde een plons. Wat geïrriteerd schudde een nu wat minder witte tijger zijn vacht uit. Hij keek om zich heen, en snoof de lucht op. Een dikke mantel van mist had zich om de mangrove bomen gehuld. Hij kon nog redelijk de weg vinden, alleen begon de warmte hem te irriteren.
Siberia, een één jaar jonge kater, was opweg naar het Noorden, waar hij hoopte zijn ouders, Ollie en Yinthe, weer te zien. Alleen was het probleem dat hij had gekozen om vanuit het Oosten een stukje het Zuiden te doorkruisen. Nu hij er beter over nadacht, had hij beter meteen het Noorden kunnen pikken. Hier was de warmte samen met het regenachtige weer erg benauwd. In het Oosten had hij hier zeker minder last van gehad.
Eén paar oranje oren wekten zijn aandacht. Met een frons keek hij op, in de richting van het paar oren. Hij had zolang geen andere tijger meer gezien dan zijn witte familie, dat het hem verbaasde dat hier nog een tijger zat.
,,Hallo?" begon hij rustig, terwijl hij door het warme water waar de wortels van de mangrove bomen zich in hadden gevestigd richting de tijger waadde.

Mai keek op en zag de kater. "Hallo," zei ze met haar hoge, vriendelijke stem. Ze glimlachte en de twinkeling in haar ogen en de kuiltjes in haar wangen verschenen. Haar staart gleed over grond en liet een streep in het droge zand achter. "Ik ben Mai." Haar stem leek op de stem van een welp van een paar dagen, als een nummer dat een paar octaven te hoog werd gezongen.
Haar blauwe ogen gleden over de kater. De gladde vacht, ondanks het water perfect wit en de zwarte strepen perfect recht, ookal was de vacht uitgelopen. Zijn marmeren ogen diep in zijn kop en een chocola bruine neus.

Cheetah kwam langzaam achter zijn broer vandaan, en ook hij zag de nieuwe tijger.
"Hallo"zei hij zachtjes tegen haar, keek haar aan en liep keurend rondjes om haar heen en ging toen zitten en keek naar zijn broer.

Een glimlach verscheen op zijn snuit toen hij merkte dat deze tijger een poes was. Hij keek even naar zijn jongere broer Cheetah, en wenste dat hij op dit moment ergens anders was (xP). Hij sprong sierlijk op een dikke wortel van een mangrove boom, en ging daar zitten, terwijl hij nog altijd naar de nieuweling glimlachte. Zijn staart ging wat speels heen en weer, terwijl hij zijn kop even scheef hield en naar de poes keek.
,,Welkom hier, Mai, ik ben Siberia en dit is mijn jongere broertje Cheetah," zei hij rustig tegen de nieuweling, waarna hij een buiginkje voor haar maakte.

"Hoi Mai, ja zoals je hoorde ben ik dus Cheetah. Leuk dat je hier bent gekomen. Hopelijk ga je het ook naar je zin hebben hier"zei hij vriendelijk en ging zitten en keek haar aan en keek toen naar zn broer en knikte naar hem.

Wat geïrriteerd keek hij richting de hemel, omdat hij het regenachtige in de lucht voelde. Zijn blik reikte alleen niet verder dan de boomtoppen, omdat de mangrove bomen de hemel van het zicht onttrokken. De benauwde, dikke mist bleef hij maar vervelend vinden, en hij schudde even met zijn kop om het water koeler rond zijn kop te krijgen. Zijn staart begon wat lomer heen en weer te zwiepen, en bleef uiteindelijk, uitgeput door de hitte, liggen. Hij verlangde naar het Noorden, of winter in deze warme gebieden. De herfst was net te warm hier.
,,Zo, Mai, hoe ben je hier terecht gekomen?" vroeg Siberia rustig, terwijl hij even naar zijn broer keek, die hem vaag zat aan te staren, en daarna zijn blik weer op Mai liet rusten.

Mai keek naar de kater die om haar heenliep. Ze trok haar staart terug naar haar lichaam en duwde haar kop zo ver mogelijk tussen haar schouders, terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken volgde. Waarom keek hij zo naar haar? Kon hij daar niet meer stoppen? Ze voelde zich er zo ongemakkelijk door. Ze hield haar adem in en bewoog zo min mogelijk.
"Leuk je te ontmoeten Siberia," zei ze zacht. Ze probeerde de kater te negeren, maar ook hij begon tegen haar te praten. Ze blies haar adem zo onopvalend mogelijk uit. "Hoi Cheetah."
Ze was blij toen Siberia weer begon te praten. Ze voelde zich gemakkelijker bij hem dan bij Cheetah. De manier waarop hij naar haar had gekeken en nu naar zijn broer keek... Het bezorgde haar rillingen.
"Mama werd oud. Ze zei dat ik zelf mijn weg moest vinden, dus ik luisterde naar haar, zoals ik altijd deed. En nu ben ik hier."

Cheetah zag dat Mai een beetje angstig was voor hem. "Sorry het is niet mn bedoeling dat je bang voor me bent of je angstig voelt, het was alleen maar even om je goed te bekijken, ik heb verder geen nare bedoelingen hoor. Doe het vaker als ik iemand zie die nieuw is"zei hij vriendelijk en ging rustig zitten en keek in het rond. En keek toen weer naar Mai. "Wel leuk dat je hier nu bent, heb je broers of zussen?"vroeg hij vriendelijk

Een zucht ontsnapte hem, toen hij weer naar Cheetah keek. Het rond de poes cirkelen maakte hem wat nerveus, omdat hij probeerde een normaal gesprek met haar te voeren. Hij wilde het Cheetah net vertellen, toen hij ging zitten. Tevreden glimlachte hij weer, en keek weer naar de poes. Ze vertelde dat haar moeder haar had gezegd dat ze haar eigen weg moest gaan. Hij dacht hier even overna. Zijn eigen moeder, Yinthe, had dit nooit gezegd. Hij had het zelf gevoeld. Cheetah en hij waren nu weer opweg naar haar en hun vader, Ollie, maar diep van binnen twijfelde hij over hun toekomstige bezoek. Misschien wilde ze weer tijd voor henzelf, en wilden ze dat Cheetah en hij hun eigen weg volgde. Misschien hadden ze wel helemaal geen zin in het bezoekje.
,,Ik snap het. Cheetah en ik zijn hier geboren. Nou ja, in het Noorden. We waren opweg naar het Noorden. Ikzelf vind 't hier veel te benauwd, ook al is het herfst. In de winter wordt het hier gelukkig kouder. Maar ik begeef me liever in het Noorden, waar ik ben geboren..," zei hij vriendelijk tegen Mai. Uiteindelijk bedacht hij zich dat hij misschien iets te veel praatte. Misschien wilde Mai alleen maar wat tijd voor zichzelf...

Cheetah deed het vaker als hij iemand ontmoette? Wat zouden veel tijgers zich ongemakkelijk hebben gevoeld, of was zij de enige?
"Nee, ik heb geen broers of zussen." Mama had nooit iets gezegd over familie die ze had. Ze miste het niet, maar ze had ook nooit gevoeld hoe het was om familie te hebben.
Ze knikte naar Siberia. Zij vond de hitte fijn, ze had nooit in een ander klimaat geleefd. Het had wel eens geregend en de temperatuur was wel eens laag geweest. Dat waren een paar van haar ergste dagen. Ze hield niet van alles wat koud was. Regen, sneeuw en de koele wind, ze kon er niet tegen. Het moest warm zijn, zodat het voelde wanneer ze bij andere tijgers was en zoals zijzelf voelde. Ze had wel eens haar kop tegen haar poot gelegd en had versteld gestaan van de warmte die uit haar lichaam kwam.

De laatste tijd had hij zich vaker in het warme gebied begeven, vandaar dat hij de hitte nog kon uithouden. Als hij, na een tijd in het Noorden te zijn geweest, weer terug zou komen, zou hij het hier waarschijnlijk niet meer kunnen uitstaan. Hij glimlachte weer even, en keek naar Mai, die het blijkbaar wel fijn vond in de hitte. De mist was er nog altijd, en zo nu en dan voelde hij een druppel, die zich langs de boomtoppen wist te wringen. Hij keek weer even naar Cheetah, waarna hij weer naar Mai keek.
,,Ik denk dat wij maar weer 'ns verder moeten," zei hij vriendelijk. Hij wilde eigenlijk nog wel langer blijven, maar hij moest steeds weer aan het Noorden denken, aan thuis. ,,Ik zie je nog wel 'ns," zei hij, waarna hij weer een buiginkje voor haar maakte. Sierlijk sprong hij weer op, en keek om zich heen naar een 'droog' pad langs het water. Nog één enkele keer keek hij naar Mai, in de hoop haar vriendelijke en zachte gezichtsuitdrukking niet meer te vergeten. Hopelijk zou hij haar snel weer zien, want hij mocht haar wel. ,,Kom Cheetah," zei hij rustig tegen zijn broertje, waarna hij behendig van mangrove boomwortel naar mangrove boomwortel sprong, richting het Noorden.

"Ja we gaan weer verder"zei hij en knikte vriendelijk naar Mai waarna hij achter zijn broer aan rende. Hij keek nog even om en liep vervolgens weer verder. "Zou het lang lopen zijn?"vroeg hij toen aan Siberia

Mai knikte, ze konden beter gaan als ze iets te doen hadden. Zij mocht niet de reden zijn dat ze opgehouden werden.
"Doei!" riep ze achter de twee tijgers aan. Haar stem verdween tussen de bomen, en langzaam begon het weer te voelen dat ze in haar eentje was. Ze likte haar poot met haar zachte, roze rong en bekeek de figuurtjes van haar vacht op haar poot.