Past and the Present

Met half toegeknepen ogen liep Anchal naar de watervallen. Haar poten zonken bijna weg in de drassige grond, maar ze wist haar evenwicht te bewaren. Het was bijna middag, een waterig zonnetje liet het water stralen. De lucht was vochtig, en Anchal hoestte een paar keer voordat ze verder liep. Waarom was ze hierheen gekomen? Maandenlang had ze zich verborgen gehouden, geleefd van spinnen en ander ongedierte, en opeens stond ze weer in het zonnetje. Ze was teleurgesteld in zichzelf geweest. Ze had haar partner Farsan al maande, nee, jàren niet meer gezien, haar welpen waren alweer opgegroeid en leefden nu hun eigen leventje. Anchal had als een kluizenaarster geleefd, maar een beetje contact met andere soortgenoten gehad en geprobeerd ze zoveel mogelijk te ontlopen en te verjagen. Maar eigenlijk was ze bang. Bang dat Farsan dood was. Bang dat ze haar welpen nooit meer zou zien. Dát was de reden. Anchal zuchtte, ze stond nu met haar voorpoten in het water. Van de vrolijke, spontane Anchal van vroeger was nu niks meer over. Dit was de echte wereld.
Stil, koud en eenzaam.

Een eindje verderop lag Mai tegen een boom aan. Haar kop lag op haar ene poot, met de andere tekende ze figuurtjes in het zand. Ze tekende een kronkelende lijn met puntjes ernaast. Ze wist niet wat het voor moest stellen, dus ze veegde in een beweging het figuur weg en stond op.
Het begon te waaien en Mai begon te rillen. Ze kneep haar ogen dicht tegen het opstuivende zand en wenste vurig dat de wind weer zou liggen. Toen dat gebeurde, bleef er een geur achterhangen. Een tijger, hier niet ver vandaan. Ze liep een paar rondjes. Zou ze er naartoe gaan? Uiteindelijk besloot ze weer te gaan liggen en te genieten van de laatste restjes zon.

Anchal stak haar kop onder een zwakke waterstraal en genoot van het water dan over haar gezicht droop. Zuchtend stapte ze in het wat diepere water en stak haar neus in de lucht, maar ze rook niet meer dan het water en natte rotsen. Ze liet haar kop tegen een steen rusten en keek naar het water. Kleine visjes cirkelden door het water, botsten zachtjes tegen elkaar aan en vervolgden hun wegen. Anchal keek vertederd naar de kleine visjes, en even had ze zin om zichzelf te slaan. Anchal, wat ben je in godsnaam aan het doen? Je hoort ze te doden, niet te behandelen als je welpen! Ze gromde binnensmonds en zuchtte. Opnieuw.

Mai's kop schoot tussen haar schouders toen ze de tijger hoorde grommen. Had ze haar opgemerkt? Nee, onmogelijk. De wind stond in de goede richting - ze kon haar met geen mogelijkheid ruiken. Zij kon daarintegen wel de zoete geur van de tijger ruiken. Het rook naar de verse bladeren van de bossen, al werden zelfs de meest rottende geuren in haar neus zoet. Net zoals dat de donkerste plekken licht leken en de grauwe kleuren een roze waas werden.
Ze stak haar kop voorzichtig boven een omgevallen boom uit en kon zo net de tijger zien. Ze kon een hoog giecheltje niet inhouden toen ze de poes geërgerd naar de vissen zag kijken. Waarom pakte ze die hapjes niet?