Vochtig en warm

De vochtige varens streken langs haar glanzende vacht. De mist was geen enkel probleem voor haar, evenals de warmte. Hier was ze in haar element; hier was ze thuis. Haar hele leven had ze al in India gewoond, alleen nu was ze een nieuw gebied binnen gekomen. Ze vroeg zich af of hier nog andere tijgers waren. Ze had enkel tropische vogels gezien, die geschrokken voor haar waren weggevlogen. Ze snoof de warme geur van het bos op, en keek naar de torenshoge bomen die ver boven haar uit reikten. De varens boden enige verkoeling op haar vacht, terwijl de mist het juist benauwd maakte.
Ze had honger en dorst, en rook de geur van water. Het was nog ver weg, maar ze werd er steeds sterker door aangetrokken. Het benauwde weer maakte haar nog dorstiger, en af en toe bleef ze staan om aan een blad van een varen te sabbelen. De varens waren groot, en als ze zo stond, reikten sommige bladeren tot boven haar kop. Ze keek om zich heen, haar mooie, bruin-gelige ogen verkenden alles om haar heen. Ze verlangde naar het bijzijn van een andere tijger, zodat ze zich niet meer alleen hoefde te voelen.

Vier grote poten bewogen zich voort op de mossige ondergrond. Varens zwiepten tegen zijn gezicht aan en hij hield zijn ogen half dichtgeknepen. De geluiden van tropische vogels was overal te horen , maar hij stoorde zich er niet aan. Bij elke stap die hij zette, kwam er een grommend geluid uit zijn bek als teken dat hij aanwezig was. Nouja , hij deed het meer om een dreigende uitdrukking te krijgen. Met grote passen liep hij verder. Kazukan was iets groter dan een standaard kater, en ook heel wat gespierder. Zijn lichte ogen onderzochten elke struik , elke plant die hij tegenkwam. Soms waren zijn zwarte strepen te zien tussen de dichte begroeïng , maar zo snel als je ze kon zien , waren ze ook weer weg. Plots drong er een geur in zijn neus en hij hield halt. Een andere tijger had hier ook gelopen , op hetzelfde pad als hij liep. Kazukan kwam weer in beweging, en volgde het geurspoor. De mist gleed over zijn vacht terwijl hij verder doorliep. Plots zag hij de schim van een tijger, duidelijk kleiner dan hem en hij versnelde zijn pas, zodat hij vlak achter haar liep. Hij bekeek de tijger voor zich onderzoekend. Het was een poes, niet veel jonger dan hem en ook wat kleiner. Kazukan liep nu net naast haar en kucht even. "Hallo." was het enige dat hij zei, terwijl hij haar tempo aannam.

Had ze het goed geroken? Het rook naar prooi. Ze draaide haar kop iets meer, en haar blik viel op een eenzame waterree die langs de varens liep. Ze hield haar kop water lager en ging in een sluiphouding staan. Net op het moment dat ze naar het dier toe wilde springen, rende het weg. Verward keek ze op; ze had toch geen geluid gemaakt? Op dat moment drong de geur van een andere tijger tot haar door. Ze had zich zo op de ree gefocust, dat de geur, en het geluid, haar ontgaan was. Ze draaide zich met een ruk om, en daar stond een vrij grote kater. Ze dook in elkaar en bleef wat lager aan de grond, een teken dat ze hem niet wilde bedreigen, in de hoop dat hij haar niets zou doen. In plaats van haar aan te vallen, kuchte hij droog en groette haar. Iets meer ontspannen ging ze weer staan, haar slanke lichaam zich iets meer uitrekkend, en ze knikte, haast onmerkbaar, naar de kater.
"Hallo," zei ze rustig. Haar stem klonk ietwat angstig, maar dat was niet voor niets; de kater was enorm, invergeleken met haar.

Kazukan zag nog net een waterree weglopen. Oeps, kwam het door hem dat dat beest was weggelopen? De vraag sloop even door zijn hoofd maar verdween alweer. Toen hij zag hoe de poes ineendook zette hij een stap naar achter. Kazukan vocht niet met poezen, alleen maar met irritante katers. Hij hoorde hoe ze hem met een ietwat angstige stem begroette en hij knikte. "Ik hoop dat ik je jacht niet heb verpest." zei hij beleefd. "En anders dan vang ik wel wat voor je." zei hij erachteraan. Als hij haar jacht echt had verpest, dan zou hij een eindje verderop het groepje waterreën gaan opzoeken die hij een paar uur eerder had gezien. Hij bracht zijn lichaam weer in beweging, en liep naar het water. Hij bracht zijn kop dichter naar het water , en staarde even naar zijn spiegelbeeld. Twee litekens liepen over zijn linkeroog en hij zuchtte , waarna hij zijn roze tong door het water liet gaan. Het verkoelende water gleed zijn keel binnen. Toen hij zijn kop weer naar boven bracht, droop er water van zijn kin en een druppel viel in het water, wat voor minigolfjes zorgden en zijn spiegelbeeld liet vervagen. Maar goed ook , hij wou zijn gezicht niet zien. Het gezicht met een harde uitdrukken , veroorzaakt door zijn jeugd. Kazukan snoof even en keek de tijger voor hem aan. 'Ik ben Kazukan.' stelde hij zich voor waarna hij ging zitten.

De kater vroeg of het zijn schuld was dat de jacht verpest was, en zonder na te denken schudde ze haar kop.
"Nee hoor, ik heb toch meer dorst dan honger..," zei ze zo rustig mogelijk, waarna ze wat geforceerd knikte. De kater liep langs haar, richting het water wat zij net ook had ontdekt. Ze bleef even staan, haalde diep adem, en keek even naar de tijger die begon te drinken. Het leek wel alsof hij veel geleden had... Ze kon het zien aan de littekens en de harde uitdrukking op zijn snuit. Ze werd wat nieuwsgierig, en vroeg zich af wat er was gebeurd. Voorzichtig liep ze ook naar het water, en een stukje bij de kater vandaan stak ook zij haar roze tong in het water, en begon te drinken. Het koele water deed haar ontzettend goed, en ze sloot haar ogen even om van het moment te genieten. Ze hoorde enkel het gedrup van water, het zacht kabbelende beekje, wat ritselende varens en tropische vogels. Ze hield van deze geruststellende geluiden.

Kazukan knikte en zijn aandacht werd plots naar een van de tropische vogels getrokken , die op een tak zat te staren naar de twee tijgers. Hij hield er niet van als er naar hem gestaard werd, ongeacht welk dier het ook was. Kazukan vloog recht en liep op de boom af, waar hij zijn voorpoten tegenaan drukte. Een grom kwam uit zijn bek en de vogel vloog met veel kabaal weg. Kazukan lachte even en liep toen weer naar het water, waarin hij tot aan zijn buik in ging staan. Vissen zwommen naar alle kanten uit en een paar zelfs tegen zijn poten aan. Kazukan keek even op toen de tijgerin wat water dronk en haar ogen sloot. Nog een vis knalde tegen zijn voorpoot aan. Kazukan haalde zijn voorpoot uit het water en bleef stokstijf staan. Toen een van de vissen zich dichterbij waagde, sloeg hij met zijn poot in het water, en de vis vloog er uit. Kazukan balanceerde op zijn achterpoten , en kon de vis pakken met zijn bek. Behendig landde hij weer op zijn voorpoten en hij liep naar de poes toe. 'Alsjeblieft." mompelde hij met de vis in zijn bek, die hij daarna naast haar op de grond liet vallen. 'Je hebt me jou naam nog niet gezegd.' zei hij met een kalme stem. Hij wou niet dat ze bang was van hem. Water droop van zijn buik in het water en Kazukan stond net met zijn hoofd voor de zon , wat een speciaal effect veroorzaakte. Zijn gezicht was donker , maar daarrond leek het wel alsof zijn kop licht gaf. Kazukan keek recht in haar ogen , terwijl hij wachtte op een reactie.

Ze opende haar ogen half, en keek even naar de kater. Toen hij naar de boom rende, opende ze haar ogen helemaal, en stopte met drinken. Ze keek hoe hij de vogel wegjaagde, en grijnsde even toen hij moest lachen. Ze boog haar kop weer voorover en begon weer te drinken.
De kater was in het water gaan staan, en ze bedacht zich dat dat wel een goed idee was. De mist was nog altijd wat benauwd, wat ze opzich niet erg vond, dus verkoeling was wel prettig. Ze dronk nog wat slokken, totdat ze de tijger opeens op het water zag slaan. Eerst vroeg ze zich af wat hij deed, maar haar gedachtes werden beantwoord toen de kater een vis in zijn bek nam. Ze stopte met drinken, terwijl ze gefacineerd naar de kater keek. Zijzelf was behoorlijk slecht in vissen vangen. Ze had het wel eens geprobeerd, maar het lukte haar nooit. Ze vond het knap hoe het deze kater in één keer lukte.
De kater bleef voor haar staan met de vis in zijn bek, en mompelde 'alsjeblieft'. Hij had de vis voor haar gevangen. Wat verlegen knikte ze naar hem, en mompelde een bedankje. Ze pakte de vis uit de bek van de tijger, en vroeg zich af of hij ook wilde. Ze wilde hem best de heflt van de vis geven, maar misschien was dat te weinig voor zo'n grote, gespierde tijger.
Ze had de vis uit zijn bek genomen toen hij zei dat ze haar naam nog niet had gezegd. Wat dom van haar. Hijzelf had zijn naam al gezegd; Kazukan. Het was een mooie naam, en ze vroeg zich af of hij uit het Oosten kwam. Ze vond het wel een wat Oosterse naam.
"Mijn naam is Paka," zei de poes rustig, waarna ze even glimlachte. Alsnog beet ze de vis door de helft, en schoof één helft daarvan naar de tijger.

Kazukan glimlachte toen de poes de vis uit zijn bek nam en hij lostte dan ook. Toen hij haar naam hoorde, herhaalde hij deze in zijn hoofd. 'Mooie naam.' complimenteerde hij haar met een glimlach. Toen hij zag dat Paka een helft van de vis naar hem schoof. Hij nam de helft beet en at deze langzaam op, ookal kon hij dat in éen hap. Dat kleine stukje vis was niet genoeg voor hem , en misschien ook niet genoeg voor Paka , dus besloot hij nog maar eens te gaan vissen. Net toen hij zich wou omdraaien stopte hij. 'Doe je ook mee?' vroeg hij met een klein beetje plezier in zijn stem. Hij wist niet zeker of ze goed kon vissen , want die krengen waren soms best moeilijk te vangen. Kazukan ging weer tot zijn buik in het water staan en hij tuurde naar de vissen. Er zaten redelijk grote bij maar ook hele kleintjes. Hij wachtte op Paka voordat hij begon. Misschien kon dit nog wel eens leuk worden. De vissen zwommen weer alle kanten uit. Tja, ze zagen ook niet iedere dag een reusachtige tijger voor hun snuit. Kazukan probeerde zoveel mogelijk zijn reflectie te negeren terwijl hij naar de vissen staarde.

Eindelijk begon ze zich wat meer te ontspannen. De kater, Kazukan, had haar gecomplimenteerd om haar naam, en ze glimlachte. Ondanks de harde uitdrukking op zijn snuit, mocht ze hem wel. Hij leek haar aardig. Die harde uitdrukking vertelde niets over hem; waarschijnlijk ging het om iets dat was gebeurd. En je moest proberen het verleden achter je te laten. Waarschijnlijk probeerde deze kater dat ook te doen.
In een paar happen, iets minder gulzig dan de kater, at ze de vis op, en glimlachte. Het was niet genoeg om haar maag te vullen, maar het water wat ze net had gedronken en dit hapje, hadden haar veel goeds gedaan. Ze keek even glimlachend naar de kater, toen hij vroeg of ze mee wilde doen. Ietwat verward keek ze naar het water, en weer naar de kater. Bedoelde hij meedoen met vissen? Het was even stil, maar uiteindelijk kon ze een lach niet bedwingen.
"Ik zou wel mee willen helpen, maar ik ben bang dat ik de vissen alleen maar wegjaag," zei ze, waarna ze even grijnsde. Ze kon absoluut niet vissen. Ze had nog nooit een vis gevangen. Ze herinnerde zich aan de kater, toen hij zojuist heel handig en wendbaar een vis had gevangen. Dat zou zij nooit kunnen. Ze stond op, en liep tot haar enkels het water in. "Misschien kan je me 't leren," zei ze rustig. Ze hield haar kop ietsjes schuin, terwijl ze vriendelijk glimlachend naar de kater keek.

Kazukan staarde nog steeds naar de vissen, maar zijn 'negeer mijn spiegelbeeld' actie werkte niet echt, want al snel zag hij zijn eigen gezicht weer. 'Zwake Kazukan!" kwam door zijn hoofd en hij zag het gezicht van zijn moeder. Hij kreeg een ruwe duw , en de kleine Kazukan viel op zijn zij , terwijl zijn twee broertjes en zijn zus hem uitlachten.
'Farkon, Zolan en Sheza meekomen. Mama gaat jagen' hoorde Kazukan zijn moeder zeggen en hij zuchtte, hij mocht weer niet mee. De drie kleine welpen liepen vrolijk achter hun moeder aan, terwijl Kazukan alleen in een open vlakte achterbleef. Meestal hield hij zich dan bezig met het jagen van sprinkhanen en kleine konijntjes. Maar als hij net een konijn had gevangen en de rest kwam terug , dan hadden zijn broers en zus het beest al in hun bek. Kazukan schudde even met zijn kop en keek op.
Hij lachte bij het horen van haar antwoord. "Als je in het water stapt, zullen ze wel wegzwemmen ja. Maar daarna moet je gewoon doodstil blijven staan zodat ze aan je wennen.' legde hij uit. Toen hij zag dat ze opstond en het water in liep grijnsde hij. Toen hij hoorde wat ze vroeg keek hij even verward. 'Zeg nou niet dat je nog nooit een vis hebt gevangen." zei hij lachend en hij schudde zijn hoofd. Hij keek haar even aan en wenkte haar toen dichterbij. 'Kom heel voorzichtig hieerheen." zei hij kalm.

Een opeens wat bezorgde uitdrukking op Kazukans snuit bezorgde haar wat rillingen. Wat was er aan de hand? Had ze iets verkeerds gezegd? Wat twijfelend stond ze nu in het water, terwijl ze naar zijn snuit keek. Maar opeens grijnsde hij en keek weer vrolijk op; waarschijnlijk was het enkel een gedachte. Weer wat meer op haar gemak ontspande ze weer.
"Nou, ik heb het wel 'ns geprobeerd... Maar het is me nog nooit gelukt," zei ze, waarna ze het zelf ook niet kon laten om te lachen. Ze dacht aan de hopeloze keren dat ze had geprobeerd vissen te vangen, en schudde grijnzend haar kop. Kazukan zei dat ze heel rustig naar hem toe moest komen. Ze knikte, waarna ze heel rustig, stapje voor stapje, naar hem toewaadde. Ze zag al wat vissen wegzwemmen, en ze beet op haar lip. Hopelijk kon ze zometeen stil genoeg staan om de vissen aan haar poten te laten wennen. Ze zou eerst naar een succesvolle actie van Kazukan kijken, daarna zou ze het, misschien, zelf proberen...

Kazukan lachte toen hij zag dat Paka op haar lip beet. "Wees gerust, dat doen ze bij mij ook hoor." zei hij en hij grijnsde zijn tanden bloot. Toen Paka dichtbij stond verroerde hij geen vin, nouja poot, vinnen waren voor vissen. Zijn ogen gleden over het water , op zoek naar de perfecte en meest moedige vis. 'Wel, stap éen.' begon hij en hij keek haar kort aan. 'Je blijft stil genoeg staan, en je wacht totdat de vissen aan je wennen en dichterbij komen zwemmen.' vervolgde hij.' Als ze om en rond je poten zwemmen , kan je voorzichtig je voorpoot oplichten. Ze zullen wel schrikken en wegzwemmen , maar dan wacht je gewoon nog een keer.' ging hij verder. 'En tot slot stap drie, als een van de vissen dicht genoeg voobij zwemt , mep je zo hard mogelijk tegen de vis aan zodat deze uit het water vliegt en dan moet je snel zijn. Ze mogen niet terug in het water belanden want dan ben je hem kwijt. Het helpt meestal om ze in de richting van de oever te slaan , of ze zo snel mogelijk in je bek zien te krijgen." legde hij uit als laatste stap. Hij zag een tweetal meter verderop een groep vissen zwemmen en hij grijnsde.' Kijk en leer.' zei hij waarna hij zo voorzichtig mogelijk op het groepje afliep. De vissen schoten alle kanten uit , maar hij bleef staan. Een minuut later ofzo zwommen ze alweer rond zijn poten waarvan hij er ondertussen een van omhoog had gehaald. Een vis zwom voorzichtig voorbij zijn nu nog enige voorpoot in het water en Kazukan onderschepte de vis. Deze vloog flapperend en al uit het water, en Kazukan sprong op , alleen miste hij de vis op een haar na. De vis belannde op een ondiep stukje water en begon alle kanten uit te kronkelen. Kazukan keek even verward en zette toen de achtervolging in. Hij hapte naar de vis maar deze was niet echt makkelijk te vangen. Water vloog alle kanten uit, maar net voordat de vis terug in diep water kon springen , had Kazukan hem in zijn bek. 'Oohja, vergeten , ze kunnen soms snel zijn." mompelde hij. Zijn hele kop was nat , en het was eigenlijk best wel een grappig gezicht. "En nu jij." zei hij nadat hij de vis op het droge had laten vallen.

Stil, zonder zich te bewegen, bleef ze staan. Kazukan ging het voordoen, en ze was wel benieuwd hoe het zou doen. Ze had het hem net ook al zien doen, alleen toen lette ze er minder goed op. Nu moest ze het ook zelf gaan doen. Geduldig bleef Kazukan wachten, en ze zag hoe hij uiteindelijk zijn ene poot optilde. Een vis kwam gevaarlijk dichtbij, en Kazukan sloeg hem uit het water. Ze wilde een vreugdesprongetje maken, maar bleef nog net optijd stil staan. Ze grijnsde breed. Kazukan sprong in de lucht, maar miste de vis. Ze was bang dat de vis weer terug in de rivier viel, maar uiteindelijk kwam hij in een ondiep stukje water terecht. Ze zag hoe Kazukan de vis weer probeerde te pakken, maar de vis schoot alle kanten op, gevolgd door Kazukan. Ze lachte even, want het zag er komisch uit. Uiteindelijk kreeg Kazukan de vis in zijn bek, en waarschuwde haar dat de vissen snel konden zijn. Dat had ze vroeger al ontdekt! Nu was het haar beurt...
Ze trilde even op haar poten, maar uiteindelijk kreeg ze zichzelf weer in controle. Ze had haar poot uit het water gehaald, en bleef geduldig wachten totdat er een vis aankwam. Ze stond iets minder stabiel op haar poten als Kazukan, daarom duurde het iets langer voordat er een vis kwam. De hele tijd bleef ze geduldig wachten. Nu zwom de vis dicht bij haar poot die nog in het water stond. Zo snel ze kon sloeg ze met haar poot, die boven water hing, in het water, en ze zag hoe de vis door de lucht vloog. Iets te laat merkte ze dat pas, en ze schoot naar voren, richting de vis, maar die was alweer in het water verdwenen. Ze bevond zich nu in het midden van de rivier, waar het het diepste was. Ze kon hier niet staan, en sprong daarom helemaal koppie onder. Ze kwam weer boven water, en met een brede grijns op haar snuit zwom ze weer terug naar Kazukan.
"Nog maar 'ns proberen dan," zei ze, waarna ze het niet kon laten om te lachen.

Kazukan zat van zijn vis te eten , terwijl hij toekeek hoe Paka een vis probeerde te vangen. Ze stond niet zo stabiel als hij dat kon en het zag er wel grappig uit, een wiebbelende tijger in het water. Kazukan bracht zijn kop weer naar de vis op de grond , maar haalde zijn ogen niet van Paka af. Hij hapte, maar het enige wat in zijn bek kwam was wat aarde en graatjes. Hij stak zijn tong uit en trok een vies gezicht. "Bleh." mompelde hij waarna hij even wat water dronk om het weg te spoelen. Zijn aandacht werd weer naar Paka getrokken , toen hij het opspatten van water hoorde. Hij zag hoe de vis in de lucht vloog, maar Paka ving hem niet. "Pak 'm dan!' riep hij lachend terwijl hij rechtveerde. De vis viel weer in het water, achtervolgd door Paka. Toen ze kopje onder ging veranderde Kazukan's blik even in bezorgd, maar al snel kwam ze weer boven.
Kazukan keek haar met een grijns aan waarna hij lachend met zijn kop schudde. 'Ik denk dat ze nu al weten dat er jacht op hen werd gemaakt." zei hij en hij keek haar aan. "En ik vermoed dat jij meer iemand bent die liever op beesten met vier poten jaagd." grapte hij daarna. Kazukan schudde zijn vacht uit , en deze stak daarna alle kanten uit. "Ja dat ziet er mooi uit." zei hij terwijl hij zichzelf even bekeek. Hij snoof even , en de geur van reeën drong zijn neus binnen. 'Zin in een ree?' vroeg hij met een sluw ondertoontje in zijn stem.
Het enigste probleem was, dat ze over de rivier moesten zwemmen en dat kon wel voor wat lawaai zorgen zodat de reeën zouden weglopen.

Met een grijns stapte ze uiteindelijk uit het water. Haar vacht was door en doornat, en ze begon het flink uit te schudden, zodat Kazukan ook nat werd.
"Sorry," zei ze droog, met een grijns op haar snuit. Het was een mislukking geweest de vis te vangen, maar zij, en Kazukan zo te zien ook, hadden er lol in gehad. Ze keek weer naar het water, toen Kazukan zei dat de vissen nu waarschijnlijk doorhadden dat er jacht op hen werd gemaakt. Ze knikte, waarna ze om zich heen keek. Ze had nog steeds wel een beetje honger. Opeens drong de geur van waterree door in haar neus, en bij Kazukan ook. Hij vroeg of ze zin had in zo'n dier, en ze begon te knikken. "Graag!" zei ze, terwijl de grijns nog steeds niet van haar snuit weg was te vegen. Ze keek in de richting vanwaar de geur vandaan kwam, en merkte dat ze daarvoor over de rivier moesten. Er stond geen enkel briesje wind, dus de waterreeën zouden hen zou horen. Ze zuchtte, waarna ze om zich heen keek.
Uiteindelijk zag ze de oplossing. Haar snuit klaarde op, en ze wenkte naar Kazukan.
"Volg mij," zei ze rustig, waarna ze zich laag tot de grond voortbewoog. Ze kon niet helemaal inschatten waar de waterreeën zaten, maar ze waren dichtbij...

Kazukan voelde druppels op zijn vacht belanden en hij keek Paka even aan die zich verontschuldigde. Hij lachte even en snoof nog eens. De waterreeën waren nogsteeds in de buurt en dat was een goed teken. Hij hoorde haar antwoord op zijn vraag en hij grijnsde. 'Geweldig.' zei hij waarna hij een aantal stappen in het water zetten richting de reeën. Hij wachtte even op Paka , maar hoorde plots haar stem zeggen dat Kazukan haar moest volgen. Zo stil als hij kon , kwam hij het water weer uit en hij sloop achter Paka aan.
Zo te zien had de tijgerin voor hem, een oversteekplaats gevonden. Slim, zo konden ze de reeën beter besluipen.

(oeh, zwaar inspiratieloos. ;o sorry. : x )

Even was ze, nog altijd in die sluiphouding, stil blijven staan terwijl ze wachtte op Kazukan. Gelukkig wilde hij haar volgen, en ging hij niet door de rivier die hen aanwezigheid zou verraden.
Kazukan zat achter haar, en met een speelse grijns op haar snuit ging ze weer lopen. Ze kruisten een aantal bomen en liepen door heel wat varens, maar na een niet al te lange tijd kwamen ze bij een boom die over de rivier was gevallen. Ze had hem vanuit het water gezien, en vanaf hier was het handig om de rivier over te steken, zonder geluid te maken. Ze keek even achter zich, en zag dat Kazukan haar nog steeds op de hielen volgde. Ze knikte zonder iets te zeggen, waarna ze behendig en sierlijk op de boom sprong. Ze bleef er even op staan, terwijl haar staart speels heen en weer ging, en keek even in de richting vanwaar de geur van de waterreeën vandaan was gekomen. Daarna knikte ze weer naar Kazukan, waarna ze soepel over de boomstam liep. Aan de andere kant, aan de overkant van het water, sprong ze eraf, en bleef daar geduldig wachten totdat Kazukan ook over de boomstam was gelopen.