Een nieuwe ziel

Een niet zo oude tijger was eindelijk doorgetrokken naar het andere gebied,meteen was hij in de Taiga,een nu best wel koel gebied. De herfst die waakte over dit land,maar er zat iets aan te komen waardoor het nog kouder als normaal was hier. Een sneeuwstorm misschien,ach wie wist het,maar hij zou wel beschutting moeten gaan zoeken,anders kon hij sterven,en daar had hij op dit moment niet veel zin in. Vallon baande zich een weg door het land en vertrapte vanalles,van gras tot hele kleine steentjes,opeens bleef hij abrupt staan en keek omzich heen,zijn oren stonden gespitst. Ergens had hij wat gehoord en dat iets wat hij gehoord had kwam dichter bij,hij trok zijn boven lip op waardoor zijn witte tanden ontbloot werden.

Niet heel erg slim van haar. Ze had haar hele leven in warme delen gewoond, en nu baande ze zich een weg over de taiga? De taiga?!? Naar haar idee was het hier ijskoud. Gelukkig had ze wel iets wat op een wintervacht leek, omdat de winter eraan spoedde. Maar ondanks die wintervacht had ze het hier koud. Heel erg koud. Haar wintervacht was gewend aan de warme gebieden waar ze vandaan kwam, niet aan de bevriezende temperaturen die hier speelden.
Ze banjerde hier nog steeds rond, opzoek naar een warmer deel. Ze wilde het niet toegeven, maar het was zo; ze was verdwaald. Was ze maar nooit weggegaan uit het warme deel.
Een oranje tijger trok haar aandacht. Zo te zien had hij het niet koud, en ze werd een beetje jaloers. Voorzichtig, door de sneeuw strompelend, liep ze op de tijger af.
"H-hallo?" begon ze rustig, met een bibberend stemmetje van de kou. Ze voelde zich dom, gekleineerd, maar het was immers haar eigen schuld.