New in here.

Vier bruine poten bewogen zich over het uitgestrekte gebied. Langs de linker kant van de tijger bevond zich een mooi meer die als witte kristallen glansde door de zon die hoog aan de hemel stond. De bruine tijger draaide haar kop schichtig om te zien of er niemand haar achtervolgde. Al de hele tijd leek het of iemand haar achter na zat Nog steeds met haar oren schichtig in haar nek zwiepte ze hevig met haar staart. De tijger genaamd Maya kwam vanuit een ijskoud gebied waar ze is moeten vluchten voor een grote sneeuwlawine. Een koude rilling gleed over de rug van de bruine tijger door de frisse wind die opstak en door haar vacht streek. De gedachtes wou Maya weg werken, ze zou een nieuw leven beginnen. En Maya hoopte dat nieuwe leven in WT te bereiken. Maya keek eens om naar het grote meer. Ze had reuze dorst gekregen. Even twijfelend of het wel veilig was om van het meer te drinken zette ze een poot op het meer, waar het water opzij schoof. Grijnzend boog ze haar lange nek over het water en nam een paar grote slokken water wat haar keel weer helemaal vochtig maakte. Tevreden slurpte ze nog een paar slokken binnen en zette zich daarna weer mooi rechtop. Het was een vreemd gebied voor Maya en dus wist ze niet echt wat er allemaal te beleven viel. Of er gevaren waren wist ze ook niet. Toen plots een geluid haar oren binnendrong hief ze haar neus in de lucht en snoof. Een tijger geur...Dominant zette ze haar staart in de lucht en haar oren plat in haar nek, zo stond ze goed. Zo kon ze ook mogelijke aanvallen vermijden. Ze wist niet of dit een territorium was van een andere tijger dus bleef ze dan ook goed op haar hoede. Wachtend op een enige reactie van een tijger ging ze zitten en likte wat vuil van haar poten. Toen die dan ook helemaal schoon gemaakt waren stelde ze zich weer recht en bleef haar ogen strak op de struiken rechts van haar gericht....

{Iedereen welkom }

"Sorry!" piepte Mai geschrokken en dook terug in de bosjes. Haar goudgele ogen tuurden door de bladeren naar de poes die een paar meter van haar vandaan stond. Ze hield zich zo stil mogelijk. Hopelijk zou de poes zich omdraaien en weggaan. Maar de tijger bleef staren. Haar oren lagen in haar nek en haar staart stond dominant omhoog, en Mai kromp nog meer ineen. "Sorry, ik zal weer gaan." Zonder zich om te draaien kroop ze naar achter, tot ze aan de andere kant van de bosjes er weer uitkwam. Opgelucht haalde ze adem, maar ze keek nog een paar keer over de bosjes heen naar de poes.