Where the hell am I ?

Enkel zwarte strepen waren te zien in de poederwitte sneeuw. De knou sneed door Zumo's tere velletje, terwijl hij daar lag. Zijn blauwe oogjes speurden het gebied af om zijn moeder te zoeken. De enigste aanwijzing waren pootsporen , maar een paar meter verder waren deze alweer verdwenen. 'Mam?' was het enige wat uit zijn bekje kwam terwijl hij opstond. Zijn kleine pootjes bewogen zich voort en zijn blauwe oogjes speurden verder rond. De blik in zijn ogen veranderde naar paniek toen hij haar nergens zag. 'Mam!' riep hij weer en hij versnelde zijn pas. Waar was ze nou? Angstig keek hij in het rond, maar hij zag haar nergens. Tranen sprongen in zijn ogen en hij liet zich in de sneeuw neervallen. Hij rilde , en als hij ademde kwam er een bibberend geluid uit zijn bekje. Zumo rolde zich helemaal op , om het ietwat warmer te krijgen. Hij was dan wel in een koud gebied geboren en was helemaal tot hier met zijn moeder gelopen. En nu had ze hem achtergelaten.
Zijn lijfje rilde constant, en het leek wel of het iedere minuut kouder werd. 'I'm cold and I'm so afraid and I'm to weak and I can't change.' zei hij met een bibberende stem en hij sloot zijn ogen. Zijn kleine lichaampje kon de kou niet meer verdragen, hij verlangde naar een warme vacht en een warm hol. En eten. Zumo hoestte een keer en langzaam verloor hij zijn bewustzijn..

'Mam!' schoot er door haar kop heen. Ze had iemand, een welpje zo te horen, horen roepen om zijn mama. Zij wilde dit ook doen, maar ze kon niet meer. Bijna alle kracht was haar ontschoten. Haar moeder had haar in de sneeuw gezet.
"We gaan verstoppertje doen. Jij telt tot 20, en dan moet je me zoeken," had haar moeder gezegd. Maar ze had overal gezocht, achter iedere boom, achter iedere rots, en elke struik. Ze had zelfs wat kuilen gegraven in de sneeuw, maar nergens had ze haar moeder gevonden. Het idee dat haar moeder haar in de steek had gelaten kwam niet in haar op; het was toch maar een spelletje? Mam kon ieder moment weer opdagen.
Maar dat had ze al een hele tijd gedacht. De warmte en de energie ontglipte haar, en ze was blijven lopen in de hoop wat warmer te worden. Maar het lukte niet. Nu focuste ze zich op de welp die naar zijn moeder had geroepen. Misschien wist die moeder wel waar háár moeder was.
Opeens struikelde ze over een hoopje bont. Ze lag languit in de sneeuw, en de kou sneed in haar longen. Vermoeid tilde ze haar kopje op om te zien waar ze over was gestruikeld; misschien wel over een konijn. Ze had honger, en voorzichtig zette ze haar tandjes in het vlees. Het maakte geen geluid, en verbaasd keek ze op. Toen zag ze op de witte vacht zwarte streepjes. Zij had ook streepjes, alleen was ze oranje. Dit was geen echte tijger... Het was een namaak tijger!
Ondanks alle gedachtes over de tijger, besloot ze het maar te vertrouwen. Ze was doodmoe, en kon haast niet meer denken. De honger en kou werden haar te veel, en met haar laatste energie kroop ze dichter tegen het bont aan. Ze lag half over het witte tijgertje heen, en legde haar kop neer. Ze was moe, zo moe...

Met krachtige, doffe passen liep een grote tijgerin door de bossen. Ze was in dit gebied aangekomen, na een lange, moeilijke reis, die dagen duurde. Ze was compleet uitgeput, maar had niet superveel honger. Gewoon, haar maag knorde af en toe, maar ze liep gewoon door. Maar de vermoeidheid zoog zwaar aan haar, dus ging ze even liggen. Ze dacht aan haar oude thuis, een circus, ze vond het er vrselijk, in een kleine kooi, zonder gras of wat dan ook. Elke dag soort hondevoer uit een pot, nooit een echt, levend dier. Ze gromde en liet haar kop op haar poten zakken. Ze was erg moe, en besloot even te gaan slapen. Haar ogen zakte dicht en ze viel in slaap.

Na een onrustige slaap werd ze wakker, ze voelde zich niet bedreigt, eerder thuis. Ze stond rustig op, en liep wat rond, ze was erg benieuwd naar andere tijgers. Ze stond weer op en liep wat rond en rook opeesn een bekende geur, tijgers! Ze liep snel naar de plek waar de geur vandaan kwam, en zag twee kleine welpen, een witte en een oranje. Shiva hield van welpen, ze keek er vertederd naar, eentje riep om zijn moeder, en Shiva liep naar de kleintjes toe. "Zijn njullie jullie moeders kwijt?" Vroeg ze bezorgt. Toen ze merkte dat de twee bewusteloos waren, keek ze snel rond. Ze zag gelukkig net een klein konijn wegrennen, en schoot er achteraan. Ze greep het beestje al gauw en liep terug naar de welpen, ze legde het konijn neer en ging rustig zitten.

Vier poten weerklonken op het harde pad. De elegante bruine tijger met witte strepen liep op haar snelste op de smalle weggetjes. Maya had haar gedachten er niet echt bij, daarom dat ze soms ook op het nippertje een boom of struik kon ontwijken. Haat gedachten gleden telkens af naar de lawine. Een rilling gleed over haar rug. Die gedachte wilde ze weg werken. Ze wilde eens aan iets anders denken, aan vrienden. Of wat dan ook. Een diepe zucht verliet de mond van Maya. Wat zou ze in haar korte leven nog kunnen ontdekken? Een partner, welpen? Kop schuddend vertraagde ze haar passen tot een soepele stap. Toen ze een paar geluiden in de verte hoorde spitste ze haar oren en probeerde de tijgers te lokaliseren. Toen ze haar snuit in de lucht richtte had ze het spoor al meteen te pakken en volgde het dan ook. Leidend door haar neus begon ze op weg te gaan en rook de geuren telkens beter en beter. Dat zal dan wel betekenen dat ze op het goede pad zat zeker? Toen ze vanachter een klein struikje tevoorschijn kwam en haar groot maakte zag ze twee welpen en een tijger van ongeveer 2 a 3 jaar. "Hallo." Zei ze wat aarzelend maar kwam toch zelfzeker over. Haar aandacht gleed direct af naar de welpen die alleen stonden te praten. "Hallo daar..." Zei ze geruststellend en keek met haar goud gele ogen de welpen aan. Soms draaide ze haar oren eens naar de andere tijger. Zouden het haar welpen zijn? Anders zou ze wel moeten oppassen. Tijgers met welpen konden soms je aanvallen omdat ze denken dat je de welpen gaat doden. Zo was Maya niet echt ingesteld. Ze had een hart voor welpen dus ging ze ze dan ook nooit kwaad doen. Wachtend op een antwoord stelde ze zich in een behendige houding zodat ze de meeste mogelijke aanvallen kon vermijden.

(Zumo is bewusteloos en Asali slaapt..?, dus kunnen we niet echt wat antwoorden als jullie wat vragen :') )

Zumo zakte steeds verder weg in zijn bewusteloosheid, maar voelde nog vaagjes hoe iets of iemand over hem struikelde. Niet veel later werd alles zwart voor zijn ogen.

'Zumo, lieverd , val je zusjes zo niet aan! zei zijn moeder boos waarna Zumo met zijn ogen rolde. Waarom mocht hij nooit met zijn zusjes 'vechten'? Dat was toch het leukste wat er was? Zijn zusjes braken dan meestal in huilen uit en renden dan naar zijn moeder. Deze werd dan altijd boos op hem. Hij was het enige katertje uit haar laatste nest. Zumo kreeg een tik tegen zijn hoofd aan en hij wankelde even. 'Maar mam, ik verveel me. 'mompelde hij waarna hij met een geïrriteerde blik naar zijn zusjes keek. Waarom mochten zij alles en hij niet ? Hij zuchtte even en ging toen zitten. Hij wendde zijn kop naar links en liet deze ook wat zakken, zodat hij een boze uitdrukking kreeg. De rest van de dag besteede hij met slapen en eten. Maar op een moment kwam zijn moeder naar hem toen en ze pakte hem op bij zijn nekvel. 'Mam, wat gaan we doen? vroeg hij aan haar terwijl hij daar maar "rondhing". 'Wij gaan samen een wandelingetje maken.' legde zijn moeder uit. 'Maar mam, ik kan toch lopen!' mompelde hij. Zijn moeder zuchtte tussen haar tanden door en zette Zumo neer. 'Nou kleine brompot, loop dan maar.' zei ze wat boos en Zumo liep stevig door- voor zover hij dat kon - Hij speelde even met zijn moeder, en ging toen tegen haar aanslapen. Toen hij weer wakker werd, was ze weg en ging hij opzoek.

Zumo's ogen gingen langzaam open en hij hoestte. Zijn zicht was wazig en hij zag een schim voor zijn ogen. 'Mam?' vroeg hij en hij wou opstaan, maar dat lukte niet al te goed. Hij had niet door, dat er een ander welpje op hem lag en hij stond dan ook met veel moeite recht. Hij wankelde even en schudde toen met zijn kop. Zijn zicht werd langzamer hand weer beter en hij zag plots dat er niet éen maar twee tijgers bij hem stonden. Bang dook hij ineen en hij zette een stap achteruit, maar hij voelde dat er wat tegen zijn poot aandrukte. Hij draaide zijn kop zo dat hij kon zien wat er achter hem lag. Een welpje lag achter hem, maar bewoog niet zoveel. Zou ze dood zijn ? Al snel draaide hij zich weer om naar de twee tijgers voor hem en hij staarde ze aan.

{Sorry, niet gezien}

Maya keek raar op toen de welp plots achteruit dook. Blijkbaar werd ze gezien als een bedreiging. Kalm ging ze zitten, om maar te tonen dat ze niemand kwaad deed. "Rustig maar, waar zijn je ouders?" Vroeg ze zacht en bekeek de welp aandachtig. Het verbaasde haar dat het alleen liep, zonder ouders dan nog. Toen ze de andere welp achter de andere zag liggen begon ze het echt zielig te vinden. Welpen, zonder ouders, geen drinken of eten? Ze zagen er toch best goed uit, al dacht Maya wel dat het uitgehongerd zou zijn. "Heb je soms honger?" Vroeg ze weer op haar zachte toon en keek het kleintje aan. Zonder op antwoord te wachten op antwoord draaide ze zich om en begon in een soepele beweging te lopen richting de kleine bosjes. Daar snoof ze in de lucht en probeerde een prooi te lokaliseren. Tot haar grote geul rook ze een paar konijnen. Best wel goed voor een welp te voeden. In een snelle beweging begon ze op het spoor te lopen en zag na een tijd een paar konijnen lopen. Ze verminderde vaart en zette zich op een meter van de konijnen verwijderd af en sprong erop. Snel beet ze alle konijnen met een gemak dood en kwam er al trippelend mee naar de welp."Moest je honger hebben." Zei ze en legde ze allemaal voor de welp. Moest de andere ook honger hebben zou ze er ook van mogen eten. "Ik ben Maya." Zei ze tegen de welpen en de grote tijger. Ze had haar nog niets eens voorgesteld dus deed ze het maar vlug. Wachtend op enige reactie van de drie ging ze zitten en staarde naar de lucht die hemelsblauw was.

(

Citaat :

Vier poten weerklonken op het harde pad.

Maya, we zijn op de taiga. Het is bijna winter, dus ligt er hier al veel sneeuw. Er is dus geen hard pad meer. (: En misschien toch handig de posts de volgende keer te lezen voordat je zelf post. Shiva heeft bijvoorbeeld ook al 'n konijn voor de twee welpen neergelegd.)

Al een tijdje terug was ze in slaap gevallen. Door honger en kou was ze tijdens haar slaap bewusteloos gevallen. Ze merkte niets meer van wat er om haar heen gebeurde. De kou en de honger niet. Het deed haar goed; ze wilde zo blijven...
Net op het moment dat ze helemaal weg ging zakken, werd ze weer wakker. Ze had een schrok gevoeld; de welp onder haar was opgestaan. Ze was er nog niet helemaal bij, en hield haar oogjes nog gesloten. Ze voelde de kou en de honger weer. Geïrriteerd bleef ze liggen; ze had het zo lekker warm gehad zonet. Opeens rook ze twee andere tijgers. Ze was te moe en te ziek om haar oogjes open te doen. Hopelijk zouden de twee tijgers merken dat ze ziek was, en haar en de andere welp in veiligheid brengen. Ze moesten absoluut uit deze sneeuw; begrepen die volwassen tijgers dat dan niet?!?

(Sorryyyww..)


Maya begon erg bezorgd te kijken naar de twee welpen. Ze waren er echt niet goed aan toe! Zo vlug ze kon pakte ze de twee welpen vast aan hun nekvel en droeg ze mee naar een veilige plaats waar ze allebei beschut waren voor de koude wind. Beschermend ging ze rond de twee welpen liggen en likte eentje over haar kop. Ze zagen er zo ziek uyit en uitgehongerd dat ze bijna niets meer konden doen. "Hoe komen jullie hier? Waar zijn jullie ouders?" Vele vragen, maar geen antwoorden. Zuchtend liet ze haar nek hangen en legde haar kop rusten op haar zwarte en grote poten. De wind was nog steeds hevig en het werd alsmaar kouder. Het zou niet lang meer duren, de lente kwam eraan. En dan was het meestal wel goed in het Noorden. Afwachtend sloot ze haar ogen maar verloor de welpen geen minuut uit het oog. Het was belangrijk dat ze het warm kregen, anders zouden ze ongetwijfeld sterven. Bezorgd bekeek ze de oogjes van allebei en probeerde door soms een een lik erover te geven het vocht uit hun oogjes te krijgen. Maya legde haar staart tegen de twee aan en haar kop rond het ene welpje. Hoe zouden ze noemen? Toch zwijgend bleef ze voor zich staren. De andere tijger leek haar wel vriendelijk en ze wou er wel naar toe gaan. Maar nu kregen de doodzieke welpjes voorrang. Maya hoopte zo dat ze zouden genezen.

Ze moesten uit de sneeuw. In ieder geval Asali. Ze lag de hele tijd te rillen. Ze stierf haast van de kou. Van de konijnen had ze géén hap genomen. Ze had ontzettende honger, maar de kou maakte het haar onmogelijk. De tijgerin die hen naar een beschuttere plek bracht bedoelde het goed, maar nog steeds voelde ze de sneeuw onder haar lijfje. Haar lichaamstemperatuur daalde snel, en het zou niet lang meer duren voordat het te laat zou zijn. Nog altijd lag Asali daar rillend, wachtend totdat één van de volwassen tijgers in zou zien dat ze van de taiga af moesten. Ze wist dat hier dichtbij een meer was. Ze was er langs gelopen, en had een grot gezien waar twee witte tijgers woonden. Ze moesten naar die grot, anders zou ze het niet redden...

Maya zag dat het niets hielp. Het klein vrouwelijk welpje rilde en nam geen hap van de konijnen. Maya moest iets anders bedenken. Ze stelde zich recht en strekte haar nek uit om te zien of er geen beter beschutting was. Verbaasd zag ze in de verte een redelikj grote grot waar ze makkelijk naar toe kon rennen. Of de grot onbewoond was wist ze niet, maar ze moest het risico nemen, voor de welpen. Zodra ze zich omdraaide nam ze de welpen weer vast aan hun nekvel en liep in een soepele beweging over de Taiga in de hoop de grot zonder moeilijk heden te bereiken. Toen ze na een lange tijd de grot bereikte liep ze de grot binnen en zag gelukkig geen andere tijgers. Vlug legde ze de welpen in een hoekje en legde zich er tegen. "Gaat het wel?" Vroeg ze aan allebei en zuchtte. De kou was voor haar ook ambetant. Al hoewel ze een dikke pels had was de kou minder. Zonder er bij na te denken liep ze zo snel ze kon terug naar de plaats waar de dode konijnen lagen, nam de konijnen in haar bek en keerde terug. De welpen moesten eten, anders zouden ze niet overleven. Even nadenkend legde ze de konijnen voor de welpen. Ze zouden er waarschijnlijk niet zo van eten. Vlug kauwde ze de konijnen voor en probeerde het voorgekauwde vlees door te geven in de kleintjes hun mond. Ze hoopte dan ook dat ze hun bekje zouden openen voor toch een beetje te eten...

(Ik bedoelde daarmee dat je in het topic van die grot moest posten. Hierzo. Klik er maar op.)

Eindelijk, misschien had de tijgerin iets begrepen. Hopelijk zou ze hen nu naar een warme, veilige plek brengen...
Ze voelde hoe ze in de bek van de tijgerin bungelde. De wind, die haar nu beter bereikte, sneed door haar vacht, door haar longen, door haar kop. Alles deed pijn, en ze verloor haar bewustzijn weer.
Ze werd wakker omdat iemand forceerde haar bek open te duwen. Ze was te uitgeput om haar ogen te openen, en deed dit dus ook niet. In plaats daarvan kneep ze ze hard dicht, en weigerde haar bek open te doen. Wat de tijgerin hiermee ook wilde bereiken, Asali deed haar bek niet open. Ze had het koud, zó koud...

Zumo hoorde de woorden wel, maar reageerde er niet op. Hij was té bang en hij had het koud. Heel erg koud. Plots voelde hij dat hij werd opgetild door een van de tijgers en alles werd weer zwart voor zijn ogen. Als een lappenpop hing hij daar te bungelen. Zonder enig besef wat er rondom hem gebeurde. Dat hij werd neergelegd en dat er iemand rond hem heen kwam liggen, voelde hij niet. Alles was zwart. Pikzwart. Zijn kleine lichaam rilde met de seconde erger en als er niet snel wat zou gebeuren, dan zou het telaat zijn. Lichtelijk kwam hij bij , maar het duurde lang. Hij voelde wel dat hij weer werd opgetild, maar waarheen , dat wist hij niet. De kou sneed weer door zijn vacht terwijl de tijgerin weer door de kou , naar een andere grot liep. Zumo werd weer neergelegd, en iets warms kroop tegen hem aan. Al hoestend kwam hij weer bij bewustzijn. Het beeld was weer wazig en plots rook hij de geur van vlees. Vlees? Zumo had zo'n honger maar hield koppig zijn bek dicht. Hij nam geen eten aan van andere tijgers. Weer hoestte Zumo en verward keek hij rond.

Shiva zat zo in gedachtes dat ze niet merkte dat beide welpen nu wakker waren. Ze schrok pas wakker toen er een nieuwe tijgerin kwam. Shiva keek haar even hooghartig aan en bleef gewoon zitten. Toen de tijgerin de welpen een voor een op pakte, keek Shiva ook gewoon maar toe. Het kleine witte tijgertje leek wel een lappenpop, hij leit zich hangen en neerploffen. Shiva liep naar hem toe en likte zijn kop, terwijl ze vlak achter hem ging liggen om hem warm te houden. Ze keek ook naar de andere, het meisje, die lag ook maar wat dood te vriezen. Shiva kwam half overeind en tilde het kleintje naar zich toe, naast het katertje, en ging weer liggen. Met haar rug naar de sneeuw, zodat de kleintjes beschut waren. "Rustig maar kleintjes, ik doe jullie geen pijn, waar zijn jullie ouders." vroeg ze zacht en warm. Ze leken niet op elkaar, en zouden wel geen familie zijn.