Schuilen voor winterse regens

Zo snel hij kon rende hij naar het Oosten. Af en toe keek hij achter zich, om te kijken of Kyara en Juliette nog achter hem waren. Ze renden veel langs bomen, wat hem wat bang maakte. Af en toe hoorde hij wat gerommel in de verte. Als het dichterbij zou komen, moesten ze zo snel mogelijk beschutting hebben.
Hij voelde de ondergrond onder zijn poten harder worden, en de bomen werden langzamerhand minder. Mooi zo; ze waren waar hij hen heen wilde leiden. In het Oosten waren de Shi Kai kliffen, waar genoeg kloven en grotten waren waar ze konde schuilen tegen de regens.
Uiteindelijk vond hij een grot waar hij eerder één nacht in had overnacht. Hij ging naar binnen, waar hij zich uitschudde en geduldig wachtte op Kyara en Juliette.

Juliette rende achter hem aan. Haar orange zwarte vacht was bijna on op vallend tussen de bladeren. Hijgend rende ze verder. Ze voelde de grond onder haar poten harder worden. Ook zag ze dat de leefomgeving veranderde. Ze bleef achter hem aan rennen. Hij wist een plek waar ze heen konden. In een snel trein vaart bleef ze achter hem aanrennen. Bijhouden kon ze makkelijk maar af en toe werd ze afgeleid door de omgeving. Ze keek vaag voor zich uit en bleef Brú volgen...

Kyara rende als een blinde dwaas achter Brú aan. Het regende nog steeds erg hard en de lucht werd kouder naarmate ze steeds meer naar het oosten gingen. Het gerommel wat eerst uit de verte kwam werd steeds harder. Kyara haar hart begon sneller te kloppen en ze rende uit alle macht achter Brú aan. Kyara zag dat Brú een grot in ging, zo snel als ze kon ging ze achter hem aan. Een beetje hijgend stond ze stil in de grot. Ze schudde zich vermoeid uit. ''Haay'' Zei Kyara die buitenadem was tegen Brú en Juliette. Rustig ging Kyara op de droge grond liggen...

Een grijns verscheen op zijn snuit. Ze hadden er een heel avontuur van gemaakt, vluchten voor de regen. Hij merkte dat het hier, in het Oosten, velen malen kouder was dan in het Zuiden. Maar waar het het warmste was, was ook het meeste regen. Hij zou sowieso niet naar het Noorden gaan; hij hield niet van die kou. Hij stelde zichzelf al voor, liggend op de taiga, sneeuw wat zich op hem ophoopte, stervend van de kou...
"Gezellig hier," zei hij, waarna hij naar Kyara liep en half over haar heen ging liggen. Hij gaapte luidruchtig, waarna hij zijn kop liet hangen. Hij was best wel moe, na al dat gezwem, gestoei, gespeel en geren.

Kyara voelde hoe Brú half over haar heen ging liggen. Het voelde fijn en ze begon zachtjes te spinnen. Even later stopte ze ermee en glimlachte ze vaagjes naar hem. Het viel Kyara op dat Juliette nog niet zoveel gezegt had. Kyara wist zelf ook niet echt wat te zeggen... ''Ja, best wel gezellig!'' Zei Kyara met een grijns. Rustig gaapte Kyara en liet ze haar kop rusten op haar voorpoten. Na een tijdje gaapte ze weer en sloot ze haar ogen. Niet om te slapen maar om een beetje te rusten...

Nog altijd was hij moe. Hij wilde eigenlijk niet slapen, maar de vermoeidheid overdonderde hem. Hij had zich half over Kyara genesteld, en hij had het nu warm. Zijn vacht was geheel opgedroogd. Hij gaapte nogmaals, waarna hij zijn kop weer liet hangen en zijn ogen even sloot. Eventjes maar...
Een ontzettende knal wekte hem. Hij sprong half overeind, waarna hij met wijdopengesperde ogen naar buiten keek. Wat was dat?!? Het was onweer. Hij zuchtte even waarna hij zijn kop schudde. Onweer was hij wel gewend. Hij was er zo van geschrokken omdat het hem wakker had gemaakt. Hij ging weer half over Kyara heen liggen, waarna hij nogmaals naar buiten keek. Hij vroeg zich af hoe lang hij had geslapen; buiten was het al behoorlijk donker aan het worden.

Opeens klonk er een hard knal. Kyara keek geschrokken op en ze wilde overeind komen om naar buiten te kijken maar Brú ging weer half over haar heen liggen. Voorzichtig kroop Kyara onder hem vandaan en keek ze naar buiten...
Het regende nog steeds en de lucht was donker grijs met hier en daar wat wolken. Kyara keek nog steeds naar buiten, ze wilde weten wanneer het ophield. Even later toen Kyara nog steeds aan het kijken was klonk er nog een oorverdovende knal. Kyara kroop ineen en rende naar Brú toe. Ze ging gespannen naast hem liggen. Kyara was bang voor de harde knallen, het leek net of er wat gevaarlijks ging gebeuren steeds als er zo'n knal klonk. Er waren wel eens wat bomen in de fik gevlogen en dat was angstaanjagend, vond Kyara. ''Dalijk gaat er misschien wat ergs gebeuren'' Fluisterde Kyara tegen Brú en Juliette terwijl ze wat dichter bij Brú ging liggen.

Hij was weer over Kyara heen gaan liggen, toen ze opstond om naar buiten te kijken. Hij legde zijn kop op zijn poten terwijl hij even naar Kyara keek, die wegliep. Hij sloot zijn ogen weer, maar die openden zich weer toen nog een knal volgde. Hij zag hoe Kyara naar hem toe rende en naast hem ineen dook. Een grijns sierde zijn snuit. Blijkbaar was ze bang. Hij legde zijn poot troostend over haar nek. Ze was bang dat er iets ergs zou gebeuren.
"Met ons zal niets gebeuren. We zitten niet in bomen of in water. Als er ergens een boom in de fik vliegt, hebben wij er geen last van. Op deze hoogte zijn er maar weinig bomen, en er zijn er géén voor de grot," zei hij rustig, waarna hij zich uitrekte en zijn ogen weer sloot. Hopelijk stelde Kyara dit iets gerust.

''Ja, maar...'' Begon Kyara tegen Brú die haar gerust probeerde te stellen. Kyara wilde nog wat zeggen maar besloot om het maar niet te doen. Ze maakte zichzelf alleen maar bang. Rustig haalde Kyara adem en ze sloot haar ogen even. Haar hart begon weer normaal te kloppen en ze keek naar buiten. Een licht flits schoot door de lucht en een zachte knal was te horen. Waarschijnlijk was de bliksem veel verder weg dan de eerste paar. Kyara keek naar Juliette die nog amper iets gezegd had. Kyara wist ook niet echt iets te verzinnen wat ze tegen Juliette kon zeggen. Kyara legde haar kop op haar voorpoten en ze keek de grot een beetje rond...

Hij trok zijn kop van zijn poten, en keek Kyara met een opgetrokken wenkbrauw aan. Even bleef hij geduldig op haar antwoord op zijn geruststelling wachten, maar blijkbaar had ze niets meer te zeggen.
"Maar wat?" vroeg hij rustig, waarna hij zijn kop weer op zijn poten neerlegde. Een lichtflits was te zien, gevolgd door een zachte knal. Hopelijk zou Kyara inzien dat de bliksem redelijk verweg was, en dat zij er geen last van zouden hebben. Het onweer zou net zo snel weer verdwijnen als dat gekomen was. Hij sloot zijn ogen, terwijl hij even diep in- en uitademde. Hij had best zin om te slapen, maar kon dit niet door de aanwezigheid van de tijgers. Hij spitste zijn oren in de richting van Juliette, die nog weinig had gezegd die avond. De laatste keer dat hij haar wat had horen zeggen, was nog in de Narmada rivier, voordat ze naar deze grot gingen rennen.

Langzaam wandelde Alec door een nieuw gebied. De grond voelde vreemd onder zijn poten. Deze grond had hij nog niet gevoeld. Er kwam een stortbui aan en dat voelde hij aan de lucht. De vogels waren immers ook opgehouden met fluiten dus hij moest maar even oppassen. Hij draafde naar een grotje toe terwijl zijn buik heen en weer ging. Het rook hier lekker naar bloesem en andere bloemen. Hij rook ook 2 andere tijgers. Hij snoof nog een keer en rook een poes en een kater. Vreemd. Hij had gedacht dat dit gebied verlaten was. Hij liep langzaam door en zag daar de 2 tijgers zitten. Hij keek naar hoe ze scherp afstaken tegen hun achtergrond en liep dichterbij. De tijgers begonnen vorm aan te nemen en ook dichterbij te komen. De kater schatte hij 4 jaar. Van de poes durfde hij het niet te zeggen. 'Hoi, ik ben Alec' stelde hij zichzelf voor. Hij keek naar de grond en toen naar de 2 tijgers.

(Er zitten drie tijgers. xP)

Een andere geur dan regen drong door in zijn neus, en hij ging meteen staan. Alert keek hij naar de ingang van de grot, maar toen hij een tijger binnen zag komen, concludeerde hij dat de geur die hij had geroken, de geur van natte kat was. De tijger liep wat dichter naar hen toe, en Brú knikte naar hem als wijze van groet. De tijger stelde zich voor als Alec, een niet al te moeilijk te onthouden naam.
"Hallo Alec," zei Brú rustig, terwijl hij even glimlachte. "Ik ben Brú," zei hij, waarna hij ging zitten. "Ook schuilen voor de regen?" zei hij, terwijl hij naar buiten wenkte, waar het met bakken uit de hemel kwam. Af en toe was noge en knal in de verte te horen.

Kyara ging niet op de vraag van Brú in en kort daarna kwam er een tijger binnen gewandeld. Kyara glimlachte vriendelijk en zei: ''Haay!''. De tijger die zich net voorstelde als Alec bleef rustig staan. Kyara keek hem een beetje gek aan omdat hij meteen zijn naam zei. Die vertrouwd snel... Dacht Kyara terwijl ze naar Brú keek die zich ook voorstelde. ''Ik ben Kyara'' Zei Kyara toen ook maar. Ze gaapte kort en zei vriendelijk tegen Alec: ''Je mag er gerust bij komen zitten, hoor!''. Kyara keek weer even naar buiten en zag dat de regen nog lang niet opgehouden was.

Hij wierp een blik op Juliette, die wat afwezig achterin de grot zat. Ze zou zich zelf wel voorstellen aan Alec, als ze wilde. Hij wendde zich weer tot Alec, die in de opening van de grot stond. Hij had nog niet geantwoord op zijn vraag, of hij ook kwam schuilen voor de regen. Eigenlijk verwachtte hij alleen een bevestiging.
Zijn blik gleed langs Alec, en hij zag hoe de regen nog altijd met bakken uit de lucht kwam. Het zou nog wel even duren voordat het weer droog zou zijn. Hij zuchtte diep, waarna hij naar Kyara keek, en zijn schouders ophaalde.
"Het is nog altijd nat buiten." Een grijns sierde zijn snuit, waarna hij Kyara een speelse duw gaf.

''Haha, dat zien we zelf ook wel!'' Zei Kyara met een grijns tegen Brú. Brú gaf haar een duw en Kyara gaf hem een speelse tik met haar staart. Een grijns verscheen weer op Kyara haar bek en ze haalde haar kop van haar poten af. Kyara gaf Brú weer een speels tikje met haar staart en ze schoot bijna in de slappe lach. Het viel Kyara op dat Juliette en Alec heel erg stil waren. Kyara wierp even een korte blik op de twee andere tijgers. ''Alleen ik en Brú zijn de praters hier'' Zei Kyara met een lach terwijl ze weer naar Brú keek.

Een tik met een staart werd tegen hem gegeven, en zonder er echt bij na te denken, wist hij dat die van Kyara kwam. Grijnzend keek hij weer naar haar, terwijl hij nog altijd naast haar zat. Een tweede volgde, waarna hij haar met zijn staart ook een tik gaf. Daarna begon hij, nog altijd met zijn staart, in haar oor te kriebelen. Uiteindelijk stopte hij daarmee omdat hij te hard moest lachen.
Toen hij bij was gekomen, hoorde hij Kyara zeggen dat zij, Kyara en hij, de enige praters waren. Hij knikte instemmend, waarna hij de andere twee tijgers even bekeek. Daarna wendde hij zich weer tot Kyara.
"Misschien," begon hij zachtjes, terwijl een speelse grijns zijn snuit sierde, "Zijn ze 'n beetje verlegen!" Direct na deze woorden gaf hij Kyara weer een duwtje.

Zijn oor draaide naar voren bij het horen van een stem van een tijger. Brú. Hij glimlachte en stapte naar binnen. Wat had hij te verliezen? Hij kwam met een plof neer en stof steeg op. Zijn ogen staarden naar het vreselijke weer. 'Bedankt Kyara.'zij hij. Hij keek naar hoe de regen neer bleef roffelen. Gelukkig zat hij nu droog. Misschien had hij niet gelijk zijn naam moeten zeggen maar het wel zeggen was veel beleefder dan het niet te doen. Hij sloot zijn ogen even en voelde dat het hier aangenaam warm was. Het puntje van zijn staart bewoon een klein beetje terwijl gedachten zich voortsleepten in zijn kop.

Kyara grijnsde en schaterde van het lachen. Ze begon met haar poten speels in Brú te 'graven', ze deed het heel voorzichtig om hen geen schrammen te bezorgen. Kyara sprong met plof boven op Brú en ze hapte speels in zijn vacht. Even later spuugde ze wat haren uit en begon ze in zijn oren te knagen. Ze gaf hem nog een speelse tik met haar staart voordat ze weer van hem af sprong en weer naast hem ging liggen. 'Boe,' Fluisterde Kyara in Brú zijn oor, uit pure verveling. 'Het is zo saai, als niemand wat zegt en ik en Brú elkaar zitten te plagen,' zei Kyara waarna ze een duivels blikje op Brú wierp. Meteen daarna zat ze in een lachbui.