De smeerlap.

De woede borrelde nog steeds in haar. De gedachte kwam steeds weer boven. Ze probeerde ergens anders aan te denken, maar altijd was er wel weer een koppeling te bedenken aan Shadow. De smeerlap. Boos spuugde ze op de grond, in de hoop zo wat agressie kwijt te raken. Ze was op het moment meer boos dan verdrietig, maar haar humeur zou zo wel weer omslaan.
De sneeuwstorm was zo goed als aangekomen, het was alleen nog in kracht aan het toenemen. Het was alles behalve slim om naar de taiga te gaan, maar diep in haar hart hoopte ze weggeblazen te worden. De sneeuw kwam in haar ogen, maar ze schudde enkel haar kop om het er weer uit te krijgen. Af en toe duwde een flinke windhoos haar bijna om, maar stug bleef ze doorlopen. Ze had geen enkel doel om naar toe te lopen. Ze liep nu steeds verder naar het Noorden. Ze hoopte weggeblazen te worden, of anders van de rand van de wereld af te vallen... Zoiets.
De sneeuwstorm bleef toenemen in kracht, en uiteindelijk viel ze op de grond. In plaats van op te staan bleef ze liggen, als een hulpeloze welp. Ze dacht aan Asali en Zumo, die zo over elkaar hadden gelegen. Alleen was dat niet in een sneeuwstorm geweest. Anders waren ze wel dood geweest. Op dat moment verandere haar humeur van woedend in gebroken. De tranen stroomden over haar wangen, en het stopte niet. Ze snikte hevig, maar niemand die haar boven het lawaai van de sneeuwstorm uit hoorde. Ze bleef liggen, en sneeuw hoopte zich boven haar op. Ze zou hier blijven liggen, totdat ze dood zou vriezen. Niets deerde haar meer. Ze wilde van de aardbodem verdwijnen.

(Ollie hier gelieve niet te reageren: jij moet in de grot blijven. x] )

De wind vol sneeuw liet hem bijna uit zijn voetsporen vallen. Hij kuchtte even, waarna hij zijn kop wild heen en weer schudde, om sneeuw in zijn ogen tegen te gaan. Helaas lukte dit niet. Hij was hier nieuw, en hij had een slecht moment uitgezocht. Een sneeuwstorm woedde over het Noorden, en hij had beter vanaf een andere kant kunnen komen. Hij zuchtte diep, maar niets wat de huilende wind overstemde. Hij keek om zich heen, maar alles was wit. Hij kon niet eens zien waar de taiga ophield. Hier en daar wat bomen, heuveltjes die struiken moeste voorstellen. Wat hij ook zag, alles was wit geworden door de sneeuw. Hij dacht aan zijn naam, Bán. Dat betekende wit. Hij hield van de sneeuw, maar dat was wel erg overweldigend.
Zijn gedachtes werden onderbroken toen hij opeens struikelde. Boos keek hij omlaag, om te zien waar hij over was gestruikeld.
"Verd*mme," mompelde hij. Was hij helemaal hier naartoe gekomen om zijn broer, Brú, te zoeken? Hij moest wel erg veel voor hem over hebben om hier te komen. De sneeuw hield niet op, en hij zat nu helemaal onder, doordat hij gevallen was. Het was koud, ondanks zijn dikke wintervacht. Hij haalde zijn neus op, waarna hij beter keek naar de plek waar hij over was gestruikeld. Hij dacht eerst dat het weer zo'n struikje was, maar dit zag er anders uit. Op de struikjes had de sneeuw er brokkelig uitgezien, hier zag het er glad uit. Verward keek hij ernaar, en uiteindelijk tilde hij zijn poot op. Hij veegde wat sneeuw weg, maar meteen kwam er weer een nieuw laagje over waar hij over was gevallen. Hij deed het iets sneller, en toen hij het beter kon zien, sloeg zijn hart een tel over met kloppen. Hij zag wit, net zoals de sneeuw, maar met zwarte strepen... Er lag hier een witte tijger te bevriezen.
Geschrokken keek hij om zich heen. Nergens kon hij iets zien, behalve de sneeuw. Hij kon niemand waarschuwen...
"HELP! Iemand!" riep hij, maar zijn geschrokken stem kwam niet boven het geloei van de wind uit. Hij beet zijn kaken sterk op elkaar, terwijl hij dacht aan wat hij zou doen. Hij ging aan de andere kant van de tijger staan, zodat hij alle sneeuw opving. Hij begon de tijger uit te graven. Hij begon met de kop. Hij zag dat het een prachtige poes was. Waarom zou ze hier dood liggen te vriezen? Was er niemand die haar miste? Van binnen begon hij te schelden. Waarom zou hij deze prachtige poes hier dood laten vriezen? Dat ging hij dus niet doen. Hij groef haar verder uit, en ging daarna tegen haar aan liggen, half over haar heen, zodat de sneeuw haar zo min mogelijk zou bedekken. Hij zou haar proberen zo warm mogelijk te houden. Zodra de storm ietsjes ging liggen, zou hij haar optillen en proberen een schuilplaats te zoeken.

De stem van een voor haar onbekende tijger wekte haar aandacht. Langzaam was ze weggedoezeld in de sneeuw, en nu pas merkte ze dat ze haast stikte. Ze kuchtte, maar heel zacht; het kwam niet boven het lawaai van de wind uit. Slaperig keek ze naar de tijger. Ze kreeg het warm... Ze probeerde alert te blijven. Ze had geleerd dat je het eerst koud zou krijgen, dan zou je warm worden, en dan zou je dood gaan...
De tijger was waarschijnlijk net op tijd gekomen. Ze probeerde er bij te blijven, maar steeds zakte ze weer weg. De tijger had nog niet door gehad dat ze af en toe wakker was. Ze wilde hem roepen, hem bedanken, maar er kwam niets uit. Sowieso zou haar zwakke stem niet boven de storm uit komen. Verward en gedesoriënteerd probeerde ze haar kop op te tillen en om zich heen te kijken. Dit lukte alleen niet. Ze voelde hoe de tijger haar langzaam uit groef. Ze zakte weer weg.
Ze werd wakker, en voelde de tijger half over haar heen liggen. Ze had het weer koud, wat dus een goed teken was. De tijger beschermde haar tegen de sneeuw. Ze wilde hier weg. Ze had het koud, en ze wilde naar Ollie, Siberia en Cheetah. Ze wilde huilen, maar het lukte niet.

Ondanks dat hij de sneeuw rond haar had weggegraven, zodat ze niet meer met het koude spul bedekt lag, voelde hij haar afkoelen. Als de sneeuwstorm niet snel iets minder heftig werd, zodat ze onderdak konden zoeken, dan zou ze hier dood gaan. Hij had zijn ogen stijf dichtgeknepen, zodat de sneeuw er niet in zou komen. Af en toe opende hij ze tot spleetjes, om naar de tijgerin te kijken. Hij hoopte dat hij op tijd was gekomen, en dat hij haar op tijd naar warmte kon brengen.
Dit was zijn kans. Hij had alweer een tijd gewacht, maar nu voelde hij dat de sneeuwstorm ging liggen. Het kon ook maar voor even zijn, maar nu was de kans om de tijgerin naar een veilige plek te brengen. Hij stond op en schudde snel zijn besneeuwde vacht uit. Daarna pakte hij de tijgerin bij haar nekvel. Hij legde haar poot over zijn nek, waarna hij haar op zijn rug gooide. Hij keek even om zich heen, maar hij was nog steeds verblind door al het sneeuw.
"Waar o waar..," mompelde hij, terwijl hij nog steeds om zich heen keek. Opeens zag hij in de verte lichtjes. Was dat een dorp...? Het zou gevaarlijk zijn, daar. Maar waarschijnlijk zouden alle mensen binnen zijn tijdens deze sneeuwstorm. Hij moest het er op wagen. Anders zou deze tijgerin zeker sterven hier, op deze barre plek. Hij pakte haar stevig vast, zodat ze niet van zijn rug kon vallen. Zo hard hij kon met haar op zijn rug begon hij te rennen, richting de lichtjes, in de hoop dat hij op tijd zou zijn...

Weer was ze weggedommeld. Net op het moment dat ze haarzelf weer geheel voelde wegzakken, werd ze opgetild. Verward opende ze haar ogen, en merkte tot haar grote vreugde dat de sneeuwstorm minder was. Waarschijnlijk zou dit niet lang duren, maar de tijger die haar hielp had een wijze beslissing genomen. Nu het wat beter was te reizen, tilde hij haar op, om haar naar een veilige plek te brengen. Wat krampachtig glimlachte ze, maar de witte tijger zag het toch niet. Ze wilde zijn naam weten, ze wilde weten wat zijn karakter was, waar hij vandaan kwam, of hij familie had, familie en vrienden hier. Maar ze was te moe, en zakte al snel weer weg. Ze wist niet wáár de tijger haar naartoe zou brengen, maar ze wist dat hij haar in veiligheid zou brengen. Zonder dat ze deze tijger kende, vond ze hem wijs.