Veiligheid

Hij was doodmoe. Hij had de afstand verkeerd ingeschat. Het was veel verder geweest dan dat hij had gedacht, maar door de sneeuw die overal was, had hij het niet goed kunnen zien. Verder hing de tijgerin slap en met haar volle gewicht op zijn rug. Hij merkte dat ze weer was weggezakt. Af en toe leek het alsof ze bij haar bewustzijn kwam, maar hij liet haar maar even gaan. Zometeen was ze warm en veilig.
Niet al te snel stapte hij het dorp in. Hij keek om zich heen, zoekend naar een plek waar hij de tijgerin kon verstoppen voor de sneeuw en de mensen. Hij zag veel lichtjes branden, maar hoorde nergens het geknars van voeten op sneeuw. Tot zijn verveling merkte hij dat de sneeuwstorm weer harder begon te worden. Hij moest dus snel onderdak zien te vinden.
Het geloei van een koe wekte zijn aandacht. Hij keek in de richting vanwaar het geluid kwam. Daar, een stukje verderop, iets verwijderd van de huisjes waar de mensen woonden, stond een schuur. Snel liep hij er naartoe, met nog altijd de tijgerin op zijn rug. De deur was vast gevroren. Hij legde de tijgerin voorzichtig neer, waarna hij met zijn volle gewicht tegen de deur opsprong. De deur knalde open, en een wind van sneeuw en kou vloog naar binnen. Een koe loeide verontwaardigt. Snel liep hij terug naar de tijgerin, en nam haar weer op zijn rug. Daarna liep hij naar binnen, waar hij de tijgerin in het stro legde. Snel liep hij terug naar de deur om die vervolgens met zijn volle gewicht weer dicht te wrikken.
Hij zuchtte eens diep, waarna hij de tijgerin beter bekeek. Nu kon hij haar opwarmen. Hier was ze veilig.

Verstijfd van schrik bleef Mai in de deuropening staan. Een poot hield ze nog omhoog en durfde die niet neer te zetten, bang dat de tijger haar zou horen. Hij had een poes op zijn rug en legde haar in de stro neer. Wat lief!
De tijger draaide zich om en maar net op tijd kon Mai wegduiken. Ze kroop achter een paar kisten waar wat stinkende mensenspullen in zaten. Ze hoorde hoe de deur met een klap werd dichtgesmeten. Nog een paar lange seconden bleef ze stil zitten en probeerde te horen waar de tijger stond. Maar helaas hoorde ze niks, maar dat gebeurde wel vaker. Haar gehoor was niet al te best en daar had ze al vaker last van gehad.
Opgelucht haalde ze adem dat de tijger haar niet had gezien en ze rolde zich op tot een klein en donzig bolletje. Ze bleef wachten tot ze een geluid hoorde, al kon dat wel een hele tijd gaan duren.

De bruine tijger sloop over de grote ijs plekken die zachtjes kraakten als ze erover heen stapte. Voorzichtig stak ze haar snuit door een kleine struik waar ze plots twee tijgers zag lopen. Toch schuw zette ze haar oren in haar nek en haar staart dominant rechtop. Zo stapte ze tot bij de tijgers en zuchtte opvallend zodat de aandacht zowat naar haar ging. "Maya is de naam." Zei ze toch beleefd en gaapte verveeld. De kater had blijkbaar een welp in zijn bek. Uit moederinstinct liep ze er naar toe en nam het kleintje tegen haar buik. (Weet niet of het nu een welp was of niet...) Ze likte de welp over zijn buikje. "Deze welp gaat sterven als hij hier blijft, het is vèèl te koud! Straks wordt ze letterlijk en figuurlijk een ijs blok!" Zei ze en bleef het kleintje likken zodat ze de lichaamswarmte van haar zelf naar het kleintje kon overbrengen. "Is dat jouw welp?" Vroeg ze nu even kijkend naar de twee tijgers tegelijkertijd. Als het hun welp was zou ze zich wel wat schamen, maar het welpje zag er niet al te goed uit.

(Maya, wij zitten in 'n schuur. Als je dus tegen ons wilt praten, zul je toch echt eerst ín de schuur moeten komen. En ik ben geen welp. x] )

Een harde klap maakte haar weer wakker. De witte tijger had haar in veiligheid gebracht. Ze voelde de warmte door haar lichaam stromen, en het stro tegen haar vacht aan prikken. Ze rook de geur van mensendieren, maar ook die van een andere tijger. Ze stak er alleen geen aandacht aan, daar was ze te vermoeid voor. De sneeuwstorm was nog altijd wat zachter, en buiten de schuur hoorde ze vage stemmen. Het leek alsof daar nog meerdere tijgers waren... Waarom waren ze buiten? Het was daar zo koud... De sneeuw nam weer toe in sterkte, en ze kneep haar ogen stijf dicht, in de hoop dat ze de herrie buiten kon sluiten. In ieder geval had de witte tijger haar hier in veiligheid gebracht; nu kon ze gerust slapen, om wat over haar vermoeidheid heen te komen.