Silence of the Ruins...

Bono gaf Kita een lik. ''Je word met de dag dikker ''

Arty keek naar Kita en grinnekte.

Kita glimlachte "jah, hoe zou dat nu komen?"

Arty glimlachte en sloot haar ogen. Ze fluisterde iets onverstaanbaars.

''Mag ik 1 hapje proeven van de buikinhoud ''

"nee" grijnsde kita die ging liggen

''Damn! Mag ik dan een snoepje? ''

Idun keek op naar Kita, en ging bij haar liggen.. "Hoe gaat het?" Vroeg hij geruisloos zacht.

Nikki kwam aangelopen. Ze ging een paar tientallen meter van de rest van de groep liggen.

Payne sprong uit een boom, waar hij net had liggen slapen. Hij liep richting Nikki, maar besloot toen om aan de andere kant van waar Nikki lag te gaan liggen.
Voorzichtig liep hij een rondje om de groep tijger en ging liggen.

Arty trok een wenkbrauw op en keek naar de tijger die ze niet eerder had gezien. Ze overwoog even om naar haar toe te lopen, maar legde toch haar kop maar weer op haar poten.

Nikki volgde Artemis. Naar haar idee was dit de zóveelste tijger die ze nog niet kende.
Ze stond op, liep naar de tijger toe en ging zitten. "ehmm.. Haai" zei ze droog.

"Hallo." zei Arty vermoeid, ze wendde haar blik niet af van de boom die pal voor haar neus stond.

Payne zuchtte en stond ook maar op. Hij ging naast Artemis zitten en keek ook naar de boom. Er viel een blaadje uit de boom die op zijn neus landde. Hij nieste, schoot naar voren, en knalde met zijn kop tegen de boom aan.

Artemis schudde langzaam met haar kop, en wist geen stom woord uit te brengen vanwege deze actie.

"oeps.." zei Payne droog. Een stuk boomschors zat tussen zijn oren, maar dat had hij niet door. Hij keek Artemis dom aan.

Arty zuchtte. "en wie mag jij wel niet zijn?" vroeg ze.

"Payne" zei Payne die zich ongelófelijk schaamde voor zijn domme actie.

Artemis lachte. "Ik ben Arty," zei ze.

Mowgli kwam waggelend aanlopen

"Arty? Leuke naam" zei hij. Hij gaapte en legde zijn kop op zijn poten en keek naar de strepen van Arty.

Arty keek naar Payne, en volgde zijn blik. Met een half verdraaide nek keek ze naar haar eigen rug. "En, hoeveel zijn het er?" vroeg ze droog.

"27.. 28.. 29.. 30!" riep hij droog. Hij keek haar aan. "precies 30" herhaalde hij.

Arty dacht even na. "Jaaja..." zei ze toen argwanend. "Maargoed, ik verveel me hier suf."

"ik ook" zei Payne versuft. "het is ook zo heet"