Herten

Bhuma had honger. Het was niet vreselijk, ondraaglijk, en het kwam zelfs geen millimeter in de buurt van het gevoel dat je had als je maanden niets binnen had gekregen, maar het was honger. Dus zocht ze haar weg naar een plek waar veel prooien te vinden waren. Ze was hier nog niet lang, maar wist hoe het zat met de watervallen en de grotten. Ook wist ze dat je bij de grotten kwam als je via de watervallen door de schaduwplekken en bossen ging. Ze had zich er al over verwonderd hoe drassig de grond was in de buurt van de watervallen. Dat moest wel een regenwoud zijn. Dus was Bhuma teruggekeerd naar haar eerdere plaats bij de rustgevende watervallen, en was ze het woud dat ze omringde binnengeslopen. De lucht was hier vochtig, en het was benauwd. Maar er waren hier echt veel prooien te vinden...onder andere herten. Ze had al andere tijgers op herten zien jagen, dus besloot ze dat ook te doen. Zachtjes sloop ze door het tropisch regenwoud, op zoek naar een prooi. En ja! Daar zag ze er een! Een jong hertenkalf, met zijn moeder. Zo stilletjes mogelijk, oplettend dat ze niet over een takje, steentje, of iets anders onbenulligs struikelde, kwam ze wat dichter in de buurt. Door de vochtige lucht had ze de neiging om zwaar te ademen, maar ze onderdrukte het, en ademde zo zachtjes ze maar kon. Al zoveel van haar jachten waren mislukt, maar ze had gehoord dat dat normaal was voor tijgers. Nu was de vraag: zou het moederhert haar jong in de steek laten voor een grote enge tijger? Daar zou ze gauw genoeg achterkomen. De herten waren zich van geen kwaad bewust, en Bhuma was blij dat ze de techniek van stil sluipen geperfectioneerd had. Langzaam, heel langzaam, sloop ze nog dichterbij. Plotseling dook ze uit het struikgewas, en stormde met een gigantische vaart op het hertenkalf af. Ze had geluk, want de moeder reageerde instinctief door weg te rennen. Het jong wilde achter zijn moeder aangaan, maar was niet snel genoeg voor Bhuma's maaiende klauwen. Of was het jong dat wel? Het wist de tijgerin nog enkele seconden voor te blijven, tot Bhuma bovenop het kalf dook. Het was niet veel vlees, maar genoeg om haar honger te stillen. Nu moest ze het hert nog doden, want wonder boven wonder leefde het arme ding nog. Maar Bhuma rook iets. Andere tijgers. Maar dit was haar prooi, en die zou ze beschermen. Of was ze soms in iemands territorium gaan jagen? Vast niet, ze had nergens iets gezien wat daar ook maar enigzins op leek. Maar toch rook ze een andere tijger. Het kalfje hield ze stevig tegen de grond.

Een tijdje lag een oranje tijger te kijken. Hij keek naar Bhuma die met het kalfje lag. Orange had al een tijdje niet gegeten. Hij had honger. Rustig liep hij op Bhuma af en gromde hard en hoog. Hij zag dat Bhuma schok.

Plotseling hoorde Bhuma een grom. Een harde, hoge grom. Ze draaide haar kop om, en keek recht in de ogen van een nog redelijk jonge tijger. En hij had honger, dat was te zien. Maar Bhuma was absoluut niet van plan haar prooi zomaar op te geven. Hij deed nogal vijandig tegen haar, dus ze besloot ook vijandig terug te doen. Hij was dan wel een mannetje, en mannetjes waren meestal sterker, maar Bhuma was ouder. Toch minstens een jaar. En ze wist zeker dat dit niet zijn territorium was. 'Dit is mijn prooi,' gromde ze laag en vervaarlijk terug. 'Ga maar achter dat moederhert aan, ik heb deze eerlijk gevangen. Van delen is geen sprake.' Ze bleef de tijger aankijken. Meestal was ze heel aardig hoor. Maar niet als anderen onaardig tegen haar waren. Onwillekeurig dacht ze aan Rain, die was ook niet aardig geweest. Dus Bhuma was niet aardig voor haar. Haar blik was schattend, en ze vroeg zich af hoe ver de tijger zou willen gaan om het kleine hertenkalf te veroveren. Onder haar trilde het jong, het was doodsbang. Met een scherpe beet in de hals beroofde ze het beestje van zijn leven.