Waar ben ik?

Rustig liep Ryder door een bos, wat voor een bos het was wist hij niet, het was iniedergeval oud en afgeleven, in de weide omgeving kon hij geen andere tijger ruiken. Ryder was moe en uitgeput, hij ging onder de schaduw van een boom liggen en likte zijn poten schoon en gaapte hij viel in slaap.
Plots schrok hij wakker van een geluid, wat was het? Dacht hij, een prooidier, een andere tijger? ''Hallo?'' Zei hij rustig, hij was niet bang, maar wou weten wat zich schuil hield achter de bosjes, hij sloop erop af, toen stapte er iets op hem af, hij kon niet meteen zien wat het was...

Een kleine, lieve welp stapte tevoorschijn uit de bosjes, en grijnsde vriendelijk. "Hallo daar!" Riep ze naar Ryder, op een vrolijke toon. "Wie ben jij?" Vroeg ze, op dezelfde luide toon. Zara was als welp haar ouders kwijtgeraakt, en ook haar broertjes en zusjes. Ze waren aan de ene of andere ziekte gestorven. Zara glimlachte, en ging zitten. Ze zwiepte met haar staaart heen en weer over de grond en keek naar de mooie, witte vacht van de kater. "Ik heet Zara." Zei ze, en glimlachte weer lief, wachtend op antwoord.

''Ik ben Ryder aangenaam.'' Begroette hij de welp, gezelschap eindelijk dacht hij ''Waar zijn je ouders?'' Vroeg hij rustig aan de welp, hij had nog nooit een welp alleen gezien, en zo oud was deze ook nog niet, hij bekeek de welp bestuderend 6 maanden schatte hij haar, ouder sowieso niet, hij ging weer liggen deze welp zou hem niet aanvallen. Hij likte wat aan zijn staart, hij snoof eens goed, ergens hier in de buurt liepen zebra's, maar waar, hij had honger, ''Weet jij hier de weg, en kan je me een naam geven?'' Vroeg hij de poes die Zara heette vriendelijk.

"Mijn ouders zijn dood." Zei Zara. Zara ging liggen. Het was lekker warm daar. Ze rook zebra's. Die zou ze nooit kunnen pakken. Daar was ze te klein voor. Zara glimlachte vaagjes, met haar gedachten aan de laatste dag dat haar ouders hadden geleefd. "Ik ben hier ook nog maar pas, sorry." Verontschuldigde ze zich. Ze wist niet goed wat te zeggen. Hopelijk ging Ryder niets zeggen over het feit dat ze wees was.

''Je hoeft je niet te verontschuldigen.'' Zei hij vriendelijk, ''mijn ouders zijn dood.'' Hoorde hij nog, zelf wist hij ook niet wat er met zijn ouders gaande was, maar deze pup zou alleen nooit overleven ''Hoelang zijn ze al dood?'' Vroeg hij haar, ''Maar als je het er liever niet over hebt hoeft het niet hoor.'' Vervolgde hij, zelf vond hij het ook moeilijk het daar over te hebben, maar als deze welp alleen zou moeten overleven zou er niet veel van terecht komen, er moest iemand zijn die haar zou leiden tot ze volwassen is, dan zou ze makkelijk voor zichzelf kunnen zorgen ''Hoelang ben je al alleen?'' Vroeg hij haar weer, dit was bijna dezelfde vraag, maar deze kwam waarschijnlijk beter over.