Cynisch. Zoals altijd.

Een luide brul weerklonk door het moeras. Vogels vlogen op, geschrokken door het plotselinge geluid. De veroorzaker van het geluid was Namir. Hij was vast komen te zitten in het moeras, en worstelde om los te komen. ''Fijn, één stap gezet in dat prachtige gebied waar mijn zussen zitten, en meteen vast,'' zei hij cynisch. Namir was altijd cynisch geweest. Nooit zag hij het nut in van goede dingen, en probeerde ze zoveel mogelijk te ontlopen. Zijn poten maaiden door de lucht en probeerden zich vast te grijpen aan een boomstam, maar zijn sterke klauwen vingen niks anders dan lucht en modder. Zijn witte onderkaak was nu aardig vies geworden, en hij voelde het modderige water door zijn mondhoeken naar binnen sijpelen. ''VERDORIE!'' brulde hij, en spuugde en hoestte, probeerde het water uit zijn mond te krijgen. Namir was kwaad. Echt verschrikkelijk kwaad. Hier gekomen om een appeltje te schillen met zijn zussen, en bàm. Vast in de modder. Ja, dit was echt geweldig. Super. Fenomenaal.

Het aanzien van de tijger die zich probeerde los te krijgen uit het moeras, had haar wat verschrikt. Maar toen ze eenmaal dichterbij was gekomen, had het haar doen grijnzen. Blijkbaar was de tijger ietsjes te ongeduldig geweest. Ze kende dit moeras uit haar kop, en wist waar je wegzakte en waar niet. Ze was op een vast stuk grond gaan zitten, terwijl haar staart vermakelijk heen en weer ging. Ze hield haar kop ietsjes schuin, terwijl ze naar de tijger voor haar keek, die onder het dras van het moeras zat. Ze wilde hem best helpen, maar eerst moest hij haar aanwezigheid maar opmerken, in plaats van zo druk bezig te zijn met zich dieper weg te laten zinken.

Namirs' ogen schoten naar Paka. Hij bekeek haar van top tot teen, en toen hij haar lachende gezicht zag, barstte de bom in hem. ''HOE DURF JE HET OM MIJ UIT TE LACHEN?'' schreeuwde hij, en probeerde rechtop te gaan staan, zodat ze zijn brede schouders zag, wat niet lukte. Hij gleed dieper de modder in, en hoestte opnieuw wat water op. Hij trok zijn lippen op tot een grom, en ontblootte zijn tanden. Hij wist zelf wel dat het er niet uit zag, een grommende tijger die steeds verder wegzakte in een wirwar van rotte planten en modderig water, die zichzelf op probeerde te hijsen door een boomstam te pakken, wat niet lukte. Hij wist het. Maar waarom deed hij zich dan zo geweldig voor?

Emotieloos keek ze naar de tijger toen die naar haar begon te schreeuwen. Hij liet zijn tanden zien en gromde, wat haar grijns weer terugbracht. De tanden van de tijger zaten, net als de rest van zijn lichaam, onder het drap van het moeras.
"Wil je dat ik je help, of niet?" vroeg ze rustig, terwijl haar staart nog altijd vermakelijk heen en weer streek. Ze wilde de tijger wel helpen, maar had geen zin om na afloop aangevallen te worden omdat ze had gegrijnsd omdat het er niet uit zag. Maar deze tijger hier dood laten gaan omdat hij niet wist hoe je met een moeras 'om moest gaan', kon ze ook niet over haar hart krijgen. De keuze was aan de tijger voor haar zelf. Geduldig wachtte ze zijn reactie af, en verwachtte dat er weer naar haar geschreeuwd zou gaan worden.