Wat zal 't zijn?

Zo snel ze kon rende ze vanaf het Bajkalmeer naar het -gebergte. Het meer lag aan de voet van de bergen, dus was het dichtbij. Ze had even geen zin om naar de gure taiga te gaan, waar de wind door je vacht sneed. Dat deed het hier ook al, maar in de bergen had ze iets meer beschutting, als ze in de kloven ervan bleef.
Ze bereikte een kloof waarvan ze wist dat er dieren leefden. Ze had hier wel eens eenzame kariboes gezien, van hun kudde afgedwaald en hier bescherming tegen de wind zoekend. Als ze mazzel had, vond ze er weer eentje. Misschien was dit niet genoeg voor alle vijf de tijgers, maar de twee welpen, Asali en Zumo, mochten niet al te veel. Zijzelf had niet veel honger en ze dacht Ollie ook niet; zij hadden niet lang geleden nog gegeten. Ze verwachtte dat Maya wel honger had; zij had veel moeite gedaan de twee bijna gestorven welpen van de taiga af te halen.
Daar liep een gewond, oud kariboe mannetje. Ze likte haar lippen en dook in elkaar. Zo snel maar toch zo geruisloos als ze kon, sloop ze dichterbij. Uiteindelijk maakte ze een sprintje, en de kariboe zag haar te laat. Hij snoof en ze zag hoe zijn adem een wolkje in de lucht vormde. Met een ontzettende sprong sprong ze naar zijn hals, waar ze direct in beet. Ze liet niet los. De kariboe probeerde wat verzwakt heen en weer te rennen, maar de kou, zijn wonden en dit waren te veel.
Niet veel later viel het dier neer. Weer likte ze haar lippen. Ze was opgewekt door het warme bloed wat nu door haar keel stroomde. Ze wilde meer, maar ze moest zich inhouden; de andere tijgers moesten ook nog. Met ontzettende ruk trok ze de kariboe achter zich aan. Zo liep ze vort; steeds een ruk geven aan het kadaver, zodat het haar 'volgde'.
Opeens hoorde ze voetstappen knarsen in de sneeuw. Ze was niet in haar eentje. Natuurlijk was hier meer leven, maar het verontruste haar. Meestal zouden dieren vluchten, maar dit was een dier wat zich voelde aangetrokken door de geur van bloed...

Een brede grijns sierde zijn snuit vol littekens. Hij was in dit gebied om zijn vermoordde familie te wreken. Witte tijgers hadden hen vermoord, en daarom zou hij nooit een witte tijger kunnen vertrouwen. Hij wist dat die witte tijgers die zijn familie hadden vermoord niet hier zaten, maar hij zou proberen geen enkele witte tijger te laten gaan. En dit was een prachtig plaatje. Een witte tijgerin, jonger dan hij, wat vermoeid door een achtervolging. Ze had hem dan misschien wel gehoord, maar dat deerde hem niet. Hij wist dat deze kloof dood liep. Ze moest wel langs hem om ooit terug te keren...
"Zo zo, wie hebben we hier..," zei hij met een valse toon in zijn stem. De grijns werd breder. Hij bleef voor haar staan, precies in het midden van het pad, zodat ze er niet langs kon. Opeens herkende hij de tijgerin. Dit was precies de tijgerin die hij zo'n jaar geleden ook al 'ns had aangevallen. Die verschrikkelijke partner van haar was haar te hulp geschoten. Ze hadden elkaar geholpen, en waren daarna gevlucht als hazen. Ze konden 't niet eens tegen één tijger opnemen. Hij begon zich steeds meer te amuzeren. Nu zou hij het karweitje met deze tijgerin wel 'ns afmaken.

Waarschijnlijk kwam deze tijger alleen om het eten. Om problemen te voorkomen zou ze het kadaver gewoon geven, en zelf iets anders vangen. Ze had op het moment geen tijd om te vechten of wat dan ook; de welpen moesten eten hebben. Het probleem was dat ze de uitdrukking op de snuit van de tijger niet vertrouwde. Iets in haar zei dat ze moest oppassen.
,,Hier, neem de prooi, en laat me door," zei ze, waarna ze zuchtte. Maar... Opeens herkende ze deze tijger. Ze had hem eerder ontmoet, en dat was geen plezierige ontmoeting geweest. ,,Shadow...?" zei ze rustig, terwijl de afschuw voor deze tijger groter werd. Er waren hier zoveel tijgers, en net híj moest op het moment verschijnen. Ze had echt geen tijd en zin om met hem te vechten, te moeten vechten voor haar leven, niet om het eten. ,,Alsjeblieft, kom me maar een andere keer proberen te vermoorden, maar niet nu." Ze rolde met haar ogen terwijl ze sprak. Ze herinnerde zich het verhaal omtrent het uitmoorden van de witte tijger, volgens Shadow. Het speet haar dat zijn familie was vermoord, maar waarom moest hij meteen alle witte tijgers doden? De tijgers die zijn familie hadden vermoord waren immers al dood. Waarom moesten er meer volgen?

De tijgerin bood haar prooi aan, maar met nog steeds de even brede grijns schudde hij zijn kop. Hij wilde de prooi niet. Hij wilde haar. Op dat moment leek er bij de tijgerin een lichtje te branden; zij had hem ook herkend. Dat maakte alles nog beter.
"Je herkent me dus weer, Yinthe, was 't niet?" vroeg hij, terwijl zijn staart geamuseerd heen en weer ging. Iets in hem vond het zonde deze tijgerin kapot te moeten maken; ze was prachtig. Hij had nooit eerder zo'n mooie tijgerin gezien, en zou er waarschijnlijk nooit meer eentje vinden. Hij kon ook zijn gedachtes omzetten. Hij kon haar zo erg verwonden dat ze bewusteloos zou raken, en haar uit het gebied meenemen. Dan konden ze, of ze het leuk vond of niet, ergens anders opnieuw beginnen...
Nee, haar partner zou haar zoeken. Hij zou haar komen helpen met zijn familie, en dat zou geen goed teken voor hem zijn. Nee, hij zou, hoe prachtig ze ook was, haar hier vermoorden. Niemand die wist dat hij de dader was.
"Je weet vast nog wel waarvoor ik kom," zei hij, waarna hij zich schrap zette. Wat er ook zou volgen, deze tijgerin kon niet tegen hem op... Er was niemand anders in de buurt; hij had mazzel vandaag.

Woedend keek ze hem aan. Blijkbaar begreep hij de term 'leven' niet. Je leefde toch niet om te moorden, ook al zou het uit wraak zijn?
,,Shadow, ik moet welpen voeden," zei ze, waarna ze weer aan het kadaver trok. Ze hoopte dat Shadow haar, voor deze ene keer, door zou laten. De levens van de twee welpen hingen er vanaf.
Ze merkte dat de tijger geen stap verzette, en liet zuchtend het kadaver weer los.
,,Kom op, Shadow. Denk na! Zoek een leuke tijgerin, sticht een gezin, maar laat je verleden achter je! Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar hoeven anderen, die er niets mee te maken hebben, niet voor te boeten!" Ze gromde bij deze woorden, terwijl ze zich groot maakte. Ze wist dat de tijger voor haar sterker was dan zij. De vorige keer was Ollie haar komen helpen, maar deze keer was er niemand anders... Ze kon niets anders dan vechten, en... Sterven.

Ze moest welpen voeden? Had die Ollie haar weer tegrazen genomen? Hij gromde bij de gedachte aan die tijger; hem wilde hij liever dood hebben dan deze mooie tijgerin. Terwijl hij gromde keek hij de tijgerin diep in de ogen aan. Ze had mooie ogen...
Blijf erbij, Shadow, dacht hij, waarna hij weer bij de realiteit kwam. Zonder dat ze het door had, charmeerde deze tijgerin hem. Dat moest niet gebeuren. Het zou een zwakke plek voor hem zijn...
Yinthe pakte de prooi weer op en trok eraan, in de hoop dat hij opzij zou gaan, maar dat deed hij niet. Hij bleef gaan, terwijl hij haar aankeek. Ze werd boos, en probeerde hem de les te lezen. Hij luisterde niet; ze zag er aantrekkelijk uit nu ze boos was. Zagen alle tijgerinnen er aantrekkelijk uit als ze boos waren? En hoe zat dat met katers? Was hij ook charmerender als hij boos was? Vast niet. Hij zuchtte diep, waarna hij met zijn ogen rolde. Hij ving wat op van 'mooie tijgerin' en 'gezin stichten'. Wat? Moest hij een mooie tijgerin zoeken en een gezin stichten? Een mooie tijgerin had hij al gevonden, en een gezin stichten was niet veel moeite. Zijn persoonlijke, valse grijns verscheen weer op zijn snuit. Hij herhaalde zijn gedachtes hardop.
"Yinthe, Yinthe, een mooie tijgerin heb ik al gevonden, en een gezin stichten is geen enkele moeite voor mij," zei hij, waarna hij zijn wenkbrauwen even optrok. Zou ze weten dat het over háár ging? Vast niet. "Ik laat je op één voorwaarde door," zei hij, waarna hij als een blok steen ging zitten wat niet te verschuiven viel.

Met nog altijd een woedende uitdrukking op haar snuit luisterde ze naar de woorden van de gemene tijger. Hij had al een mooie tijgerin gevonden. Ze had geen flauw idee dat het over haar ging. Hoe kon een tijgerin hem aantrekkelijk genoeg vinden om als partner te nemen en een gezin te stichten? Ze gruwelde bij die gedachte, en had medelijden met de tijgerin die hij bedoelde.
De woorden dat ze op één voorwaarde door mocht, brachten haar weer bij de realiteit. De woedende uitdrukking was veranderd in een wat verwarde.
,,Wat? Eén voorwaarde? Wat is 't?" vroeg ze rustig, terwijl ze de tijger voor haar diep in de ogen aankeek. Hopelijk hoefde ze er weinig moeite voor te doen, en kon ze hier dan snel weg. Dan kon ze eindelijk de hongerige welpen voeden... Ze zouden vast hongerig zitten te wachten.

Hij kon het niet laten te lachen. Ze had hem niet eens door! Hij amuseerde zich door de uitdrukking op haar snuit; vol medelijden. Ze moest 'ns weten dat 't over haar ging... Dat zou hij haar nu vertellen. Zijn staart ging nog altijd geamuseerd heen en weer.
"De voorwaarde, m'n beste Yinthe, is dat wij 'n gezin stichten. 't Hoeft maar één nestje te zijn... Gun me 't plezier, en ik laat je door." De grijns op zijn snuit was zo breed dat het leek dat die van zijn snuit zou vallen. Hij bekeek de uitdrukking op haar snuit, in de hoop daardoor nog geamuseerder te raken. Dat zou wel lukken. Het probleem was alleen dat ze waarschijnlijk niet toe zou geven. Dan zou hij haar vermoorden; ook goed. Het zou hem allebei plezier doen, maar eerlijk gezegd had hij toch liever het eerste....

Langzaam veranderde haar gezichtsuitdrukking. Het drong tot haar door dat ze medelijden met zichzelf had. Zij was de tijgerin die Shadow mooi vond, waarmee hij een gezin wilde stichten... Dat zou hij zeker proberen. Hij zou een gezin met haar stichten óf haar vermoorden. Allebei vond ze nou niet bepaald een prettig vooruitzicht. Ze móest hier weg zien te komen. Ze gromde, waarna ze plotseling vooruit sprong en Shadow naar zijn nek vloog. Ze haatte hem. Ze haatte hem zó ontzettend. Er kwam agressie in haar op, agressie die ze nooit eerder had gehad. Ze was helemaal geen agressieve tijger. Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar dacht er ook niet aan. Haat borrelde in haar bloed, door haar aderen, en liet haar spieren werken. Ze drukte de sterkere tijger tegen de grond en probeerde naar zijn halsslagader te bijten. Zijn vacht was diep, en een paar keer beet ze in zijn vlees, maar ze wist niet of ze op de juiste plek zat. Tranen rolden over haar wangen. Tranen van haat.

En inderdaad, haar gezichtsuitdrukking amuseerde hem nog meer. Hij lachte, maar werd overrompeld door de plotselinge uitval van de tijgerin. Hij voelde haar kracht, haar agressie, wat maar één ding kon betekenen: haat. Hij had het zelf ook, daarmee was hij sterk. Hij was sterk van haat. Maar hij had dit nog nooit bij een anders zo weerloze tijgerin gemerkt. Hij gromde kwaad, kwaad dat ze dit deed. Ze beet hem een paar keer in zijn hals, en net miste ze zijn halsslagader. Hij voelde zijn hart tekeer gaan in zijn keel. Hij wist zijn poten onder haar borst te krijgen, en duwde uit volle macht, waardoor hij Yinthe van zich af wist te krijgen. Woedend gromde hij.
"Ik gaf je toch een keuze?" riep hij uit, waarna hij haar besprong. Haar prachtige uiterlijk en agressieve innerlijk paste precies bij waar naar hij op zoek was. Deze tijgerin was de perfecte partner, alleen was dat niet wederzijds. Hij wilde haar niet doden, maar wist dat een leven met haar niet mogelijk was. Dan zat er maar één ding op; haar toch doden. Hij beet naar haar snuit, en haalde deze open. Hij proefde haar bloed, wat hem nog gekker maakte.

Een kreun weerklonk door de kloof toen de tijger met alle macht tegen haar borst en buik duwde, waardoor ze van hem af geslingerd werd. Ze wilde net weer opstaan, toen de tijger zich met zijn volle gewicht op haar gooide. Hij beet in haar snuit, en ze voelde hoe hij die openreette. Ze gromde kwaad, waarna ze met háár volle gewicht tegen zijn zij aan duwde. Ze gooide hem op de grond, waarna ze verschrikt om zich heen keek. Het kadaver moest naar de grot. Shadow zou haar zeker volgen, en waarschijnlijk Zumo, het witte welpje, proberen te doden. Ollie was daar wel, maar dat kon hij de tijgers daar niet aan doen. Het kadaver moest ze dus laten liggen. Waar kon ze nog meer naartoe? Ze kon naar Yakutsk, in de hoop dat er op dat moment een tijger was die Shadow neer zou schieten. Maar er was een grote kans dat zij geraakt zou worden.

Hij zag dat ze in gedachtes verzonken was, en dat was het moment dat hij weer kon toeslaan. Zonder dat ze het door had stond hij op, en sprong op haar rug. Misschien hoefde hij haar toch niet te vermoorden... Een valse grijns verscheen weer op zijn snuit. Hij deed wat hij moest doen. De tijgerin kon niet onder hem vandaan komen.
Uiteindelijk sprong hij van haar af, en ging een paar meter bij haar vandaan rustig zitten. Met die brede, valse grijns keek hij haar aan. Zou ze hem weer aanvallen? Zou ze jankend ergens in een hoekje kruipen? Zou ze doodleuk weer naar de anderen terugkeren, met het kadaver? Waarschijnlijk zou ze hem niet meer aanvallen. Waarschijnlijk voelde ze zich bedroefd, gebroken... Zijn staart ging weer heen en weer, terwijl zijn hart nog steeds in zijn keel tekeer ging. Hij was opgewonden, maar ook uitgeput. Hij had uiteindelijk toch nog zijn zin gekregen.

De smeerlap. Ze voelde zich inderdaad gebroken. Haast meer dan dat. Hij had haar tijdens het gevecht gewoon gedekt! Hoe moest ze dit Ollie vertellen? Hoe kon ze Ollie dit ooit vertellen? Ze wist dat het haar schuld niet was, en dat ze altijd bij hem terecht kon. Maar ze kon dit niet vertellen. Ze zou in de grot komen. Niemand zou weten dat ze gedekt was. Gedekt door die smeerlap. Tranen hadden eerst over haar wangen gerold door haat, nu door verdriet. Ze zakte in elkaar, snikkend. Het maakte haar niet meer uit was Shadow zou doen. Het liefst had ze dat hij haar doodde, hoe pijnlijk het ook zou zijn. Ze wilde hier niet meer zijn. Hoe kon ze ooit met dit bij iemand terecht? Ze was drachtig. Drachtig gemaakt door iemand die ze haatte. Ze had nog nooit iemand gehaat, en dit was meteen een persoon die ze niet zomaar haatte. Ze wenste dat hij nooit bestaan had, dat hij dood was... Ze keek op, en door haar tranen keek ze naar Shadow, die met een geamuseerde blik naar haar staarde. Het liefst wilde ze hem weer aanvallen, en met haar toegenomen woedde doden. Maar alle krachten waren haar ontnomen. Ze zakte weer in elkaar, snikkend, vol pijn, gebroken.

Het was optie twee. Misschien iets anders; ze zocht geen hoekje op, maar deed het in het middelpunt van de belangstelling. Kraaien waren neergedaald op het kadaver was ze had gevangen, terwijl hij naar haar gebroken ziel keek en luisterde. Nog steeds wenste hij haar als partner, maar wist dat dit, na wat hij haar had aangedaan, onmogelijk was. Maar toch zouden ze binnenkort iets gemeen hebben; ze zouden ouders van dezelfde welpen zijn. Bij die gedachte werd zijn grijns iets breder. Waarschijnlijk zou ze dit de welpen nooit vertellen; ze zou zeggen dat Ollie hun vader waren. Maar zij wist even goed als hij dat dat niet zo was.
Ze keek hem aan, met haar vochtige ogen, haar nog altijd prachtige ogen, waarna ze weer in elkaar zakte. Rustig stond hij op en liep naar haar toe. Ze zou hem niet meer aan kunnen vallen. Hij liep een paar keer om haar heen, en bleef uiteindelijk bij haar kop staan.
"Ik heb wat ik wilde. Je mag doorgaan," zei hij, waarna hij een lik over haar kop gaf. Hij zou haar nooit vergeten. Rustig draaide hij zich om, en met een geamuseerde grijns liep hij weg. Hij zou graag wat langer willen blijven, maar wist dat dat geen goed idee was. Hij zou haar vast nog wel eens zien en spreken. Ze zou de welpen vast heel graag aan hem willen voorstellen. Een akelige, valse lach weerklonk door de kloof, waarna hij verdween.

Ze hoorde hem wat zeggen, maar het drong niet tot haar door. Ze voelde een lik van hem, en haar lichaam begon overal te rillen. Die engerd, die smeerlap. Hoe kon ze dit Ollie en haar toekomiste welpen ooit vertellen? Ollie wilde graag welpjes. Als ze hem haar nu liet dekken, zou hij vast denken dat de welpen zijn welpen waren. Maar ze wist hoe gemeen Shadow was; ooit zou hij hierop terug komen, waar Ollie én de welpen bij zouden zijn. En dan zouden ze haar haten, allemaal... Ze was alleen, zó alleen...
Ze hoorde een gemene lach, die maar van één iemand kon zijn; Shadow. Ze zweeg even, maar uiteindelijk barstte ze weer in huilen uit.

Ze gaf een ruk aan het kadaver, maar het lukte niet goed. Wat wanhopig wist ze net haar tranen weer binnen te houden. Ze was net zolang blijven liggen totdat niet meer te zien was dat ze had gehuild. Natuurlijk was er nog niet te zien dat ze drachtig was. De kraaien hadden al wat van het kadaver gegeten, dus zag het er niet meer erg smakelijk uit. Ook was het geheel afgekoeld. Ze kon beter een nieuwe kariboe vangen, maar ze vond het zonde voor de kariboe die zijn leven had gegeven om haar en de anderen te voeden. Diep van binnen wenste ze dat zíj de kariboe was geweest. Maar dat was nu niet geweest... Nu zat ze opgescheept met welpen van een monster.
Nog altijd gebroken verliet ze met het kadaver de plek waar haar leven was begonnen als hel.