Verdriet

Yinthe was gaan wandelen. Ze was bij een klif gekomen, nu keek ze over de rand. Ze zat hoog op de klif, ze had een schitterend uitzicht.
Ze zuchte en dacht aan haar ouders. Waarom, wááróm? dacht ze. Weer rolde er een traan over haar wang. Ze ging zitten. Ze keek naar de zee, en... Het leek wel alsof ze met de wind werd meegevoerd, over de zee... naar haar ouders.

Bono rende na de klif en stopte precies bij het randje. ''Poesje niet huilen aub!''

Yinthe lachte naar Bono. "Het gaat gewoon niet over, Boontje."XD. zuchte Yinthe verdrietig.

Bono ging rollen door de poep. ''Moet je ruiken.''

Yinthe zuchte. Het was lief van Bono om haar op te vrolijken, maar het hielp niet. Een grote, dikke traan vol verdriet en verlangen rolde over haar wang.

Bono keek na Yinthe. ''Van de stank krijg je tranen in de ogen.''

"Laat maar." zei Yinthe, waarna ze opstond en ergens anders aan de rand ging zitten.

''Dan niet.'' Bono liep weer weg.

Yinthe keek achterom. Waarom moest ze nou altijd zo kattig reageren? Omdat ze een kat was? "Nee Bono, zo bedoelde ik het niet!" zei ze zachtjes.

''Je bedoeld zeker dat het lekker ruikt, in dat geval.'' Bono gooide poep tegen haar aan. ''Poepgevecht! XD''

Yinthe keek verdrietig naar Bono. Daarna kneep ze haar ogen tot spleetjes en zuchte diep. "Vaarwel, Bono." zei ze kortaf, waarna ze opstond en naar beneden (van de meters hoge klif) sprong. Een harde maar ongezonde PLONS! was te horen. En Yinthe kwam niet boven.

(Niet dood!!)

''Ach ja je leven moet toch ergens eindigen '' Bono liep weer weg.

(Lekker vriendelijk!)

Na een lange tijd, die eeuwig leek te duren, kwam Yinthe boven water. Ze hoeste hard, en deed alle moeite om naar de kust te zwemmen. Een smal stukje stak uit onder de klif. Yinthe had al haar krachten, haar laatste, nodig om omhoog te klimmen. Daar hoeste en zakte ze in elkaar.

( )

Bono keek na beneden. ''HOEStie?''

Yinthe hoorde het wel, maar kon niet reageren. Ze was té uitgeput.

''Je mag wel praten hoor ''

Yinthe wou wat naar hem roepen, maar er kwam niks uit haar keel. Ze kon niet meer...

''Wat is er nou?''

Yinthe wou dat ze het kon vertellen... Ze brulde, maar in plaats van een oorverdofend gebrul, kwam er alleen maar een zacht gepiep uit.

Bono riep na Sangha.

Dank je, Bono! dacht Yinthe.

Sangha kwam niet en Bono liep weg.

Lekker aardig! dacht Yinthe, die zuchtend ging liggen. Ze liet haar hoofd rusten op de harde stenen. Ze wou dat ze in haar warme holletje lag, maar ze had de krachten nu eenmaal niet meer...

Bono gooide stenen naar beneden op Yinthe. ''Leef je nog wit beest?''

Wat doe jij nou weer? dacht Yinthe die boos aan het worden was.