Beledigd

Idun ging in de schaduw liggen, en trapte een boomstam aan gort, hij koelde een beetje af, en zuchtte..

Kita kwam even later achter hem aan
"heej..." zuchtte ze en ging naast hem liggen "trek het je niet aan"

"Lijkt me nogal moeilijk, niet?!" Idun klonk kwader dan hij wilde, en likte Kita verontschuldigend. Hij trok haar dicht tegen zich aan, en zuchtte..

Kita legde haar kop tegen hem aan.
"ik weet het... maar nu is er toch niks meer aan te doen, toch?"

"Nee." Idun legde zijn kop in haar nek en sloot zijn ogen even..

Kita likte zijn kop en wou dat ze zo voor altijd naast elkaar konden liggen

idun dacht hetzelfde, en hij hield Kita stevig bij zich..

Kita keek tevreden op en likte idun op zijn neus
"je kunt niet geloven hoe gelukkig ik nu ben"

"Van hetzelfde.." Zei Idun vrolijk, en hij keek haar verliefd aan.

Kita rolde op haar rug en tikte plagend met haar poot tegen zijn neus.

"Èèèh " Idun rolde op haar en likte haar snoet. Hij gniffelde vrolijk, en rolde met z'n tweëen omver.

Kita schreeuwde lachend toen ze rolden
ze rolde op hem en beet in zijn oor

"Waah " idun rukte zijn oor los, en beet in Kita's oortje

"mijn arme oortje" piepte ze met een nep-triest gezichtje

"Jazeker " Idun lag bovenop d'r en likte over haar neus. "Beter..? "

Kita knikte grijnzend en legde haar poten op zijn schouders
waarna ze hem ook een likje gaf

Idun liet haar rustig begaan, en likte haar liefjes.

Kita keek hem verliefd in de ogen.
Plots flitste er een beeld door haar hoofd, een beeld van voor ze hier opnieuw naartoe kwam
dit beeld had ze uit haar geheugen gewist, maar het was er weer!
Piepend kroop ze overijnd

Idun zag haar ogen flitsen, en stond meteen rechtop. "Wat is er?!" Zei hij bezorgd..

Kita liep trillend rond een boom "n.. ni.. niniks" zei ze trillend terwijl ze met grote ogen naar de grond staarde

"Je kan het zeggen Kita.." Idun bleef langzaam langs haar lopen, en kek haar doordringend aan..

Kita schudde haar kop "nee" weigerde ze
"ik praat er liever niet over... ik wil het gewoon vergeten"
ze keek idun aan en hoopte dat hij er niet verder op zou ingaan en gaf hem snel een likje

"Okeey.." idun zag de vreemde blik in haar ogen, en knikte bedroefd. Hij gaf ahar een likje, en bleef langs haar wandelen..

Kita keek naar idun "sorry" zuchtte ze
ze voelde zich rot dat ze het hem niet wou vertellen

"het maakt niet uit." idun sprak de waarheid, en likte haar liefjes..