Een grom naar iemand.

Noa liep door het bos en kwam aan bij een veld met grote bomen. Ze zuchtte en koesterde zich in de koele schaduw. Het zachte, groene gras kriebelde aan haar neus toen ze languit ging liggen. Niemand had haar nog aangesproken, of zelfs maar gezien. Misschien lag het aan haar, dacht ze meteen. Waarom zou iedereen haar toch ooit verlaten hebben. En nu wilde niemand iets met haar doen. Ze liet een zachte grom horen die bedoeld was voor iemand. Als ze nu een tijger zou tegenkomen die met haar wilde spelen dan was ze zo blij. Misschien kon ze dan eindelijk haar verleden vergeten. Maar nee er was niemand die haar die gedachtes wilde wegnemen. En zo de pijn verzachten. Ze sloot haar kleine blauwe ogen en viel in slaap.

Chitsa kwam aanlopen en zag de kleine welp. 'Hallo.' Zei ze zachtjes. Ze gaf het kleine welpje en lik. Je zag aan haar dat ze heel ongelukkig was. 'Waarom ben je verdrietig?' Vroeg ze terwijl ze naast het welpje ging liggen. 'Is er iets gebeurd of zo?' Vriendelijk keek ze naar de pup. Chitsa vond het zielig dat zo'n klein diertje al opgezadeld was met miljoenen zorgen! Een pup moest kunnen spelen! 'Wil je een beetje spelen?' Vroeg ze glimlachend aan de pup. De pup moest haar zorgen nu even vergeten!

Noa werd wakker en keek op naar de tijgerin die naar haar toe kwam lopen. Ze ging zitten en keek naar haar. "Hallo"zei ze met haar welpenstem. Met haar blauwe ogen keek ze haar aan. "Nou mijn papa en mama zijn weggegaan en de rest van mijn familie ook. Ik werd wakker en was alleen. Toen kwam ik hier maar er was niemand en ik had honger. Niemand wilde met me spelen of gewoon al in mijn buurt zijn"zei ze en er gleed een traan over haar witte wangetje. Maar toen de grote tijger vroeg of ze wilde spelen verscheen er meteen een glimlach op haar snoet. "Ja"zei ze blij. Ze sprong op en gromde speels naar de tijgerin.

Chitsa lachte bij het zien van het jonge blije tijgertje. 'Ok.' Lachte ze. Ze gromde speels terug. Ze duwde haar om en begon haar te kietelen. 'Whahaa! Ik ben het kietelmonster! Vraag om vergiffenis!' Ze bleef haar kietelen. Ze gaf haar ondertussen een lik. 'Hoe heet je?' Vroeg ze. Ze gierde het uit van plezier. 'Ik ben Chitsa.' Riep ze boven het gelach. Ze keek naar Noa. Wat was dit leuk!

Noa giegelde luid en liet zich graag omduwen in het zachte gras. Ze lachte blij en het werd alleen maar erger door het kietelen. "Ik ga dat niet doen. Ik ga het stoute kietelmonster pakken"riep ze en sprong giegelend weg. Daarna sprong ze bovenop Chitsa en beet haar speels in haar oor. "Ik ben Noa"zei ze grommend. Ze vond het erg leuk nu iemand te hebben om te spelen. En al was deze tijgerin ouder dan haar ze kon toch erg leuk spelen vond Noa. Het hielp enorm en ze voelde zich direckt gelukkiger in dit gebied.

Chitsa rolde om zodat Noa op de grond viel. Ze pakte haar op en gooide haar in de lucht. Daarna ving ze haar op. 'Whahaa! Kietelmonster wint!' Zei ze toen ze haar poot zachtjes op Noa zette. Ze lachte. Noa was superlief. Ze was hier pas nieuw en ze had het hier echt naar haar zin. Ze ging zitten en lachte nog wat na. 'Moet ik voor je zorgen?' Vroeg ze lief aan haar. Ze duwde haar opnieuw om. Daarna begon ze weer te lachen.

Noa voelde hoe ze in het gras rolde en daarna opgepakt werd. Ze werd omhoog gegooid en was niet bang. Het was juist een geweldig gevoel en het leek heel even alsof ze vloog. Daarna kwam ze terug bij Chitsa en rolde over de grond. De grote tijgerin zette haar poot op haar neer en Noa spinde. "Oke kietelmonster wint"zei ze tegen de tijgerin. Dit was iets waar ze zo naar had verlangd. Waar ze haar weg voor gebaand had door moeilijke gebieden. Om eindelijk weer iemand te hebben die haar wel zag en niet alleen kwam om haar weer te verlaten. Noa stond net toen ze weer omviel en bleef in het zachte gras liggen. Ze keek naar Chitsa. Ze hoefde niet lang na te denken over die vraag. Als ze haar als pleeg moeder zou hebben zou alles veel beter zijn. "Ja"zei ze vastbesloten en op dit moment was ze gelukkiger dan een tijger ooit kon zijn. Eindelijk was er iemand die voor haar wilde zorgen.

Chitsa lachte. 'Je bent de liefste pleegdochter van de hele wereld Noa!' Zei ze terwijl ze haar een likje gaf. Ze lachte. Zij had ook éindelijk iemand gevonden waarmee ze kon spelen en stoeien, iemand die om haar gaf. Chitsa ging naast Noa liggen. 'Zo, vertel eens wat over je verleden?' Chitsa was overgelukkig! Ze gaf het welpje nog een lik. 'Ik ben zo blij met jou!' Ze dacht na over haar leven. Met Noa zag alles er veel beter uit!

Noa grijnsde naar haar nieuwe moeder. "Jij bent ook de liefste!"zei ze met haar welpenstem. Ze was zo blij met iemand die haar eindelijk leuk vond. Iemand die bij haar zou zijn of het nou slecht of goed ging. Ze vond de likjes van Chitsa erg fijn en het voelde zo vertrouwt. Ze ging tegen haar aan liggen en keek naar haar moeder. "Ik was altijd een buitenbeentje. Meestal alleen bij waar ik hoorde. Maar ik probeerde wel alles gewoon goed te doen. Toen ik op een dag wakker werd zag ik niemand meer. Ik heb ze gezocht mijn familie. Maar ik vond niets. Altijd dacht ik er maar aan. Ik was vast te anders en daarom hebben ze me alleen gelaten. Daarna heb ik zelf mijn weg gemaakt door moeilijk begaanbare gebieden. Soms was ik bijna in die eeuwige slaap omdat ik honger had. Iedereen die ik ontmoete ging altijd bij me weg. Zelfs hier wilde niemand met me spelen"zei ze tegen haar. Ze keek naar de zachte goudbruine vacht van haar pleegmoeder. Noa was zeker blij met Chitsa. Want ze voelde dat dit iemand was die haar nooit zomaar zou verlaten.

Chitsa keek naar Noa en gaf haar een liefdevolle lik. 'Jij was niet het enige buitenbeentje..' Ze dacht aan haar eigen jeugd. Ze werd al heel jong bij haar oma gelaten. Daar heeft ze veel van geleerd maar toen ze drie maanden was overleed haar oma. Ze moest het helemaal alleen doen. Daarna werd ze altijd gepest. Door andere welpen. Altijd kwetsende opmerkingen. Ze is toen erg terug getrokken gaan leven. Daarmee is ze erg schuw geworden. Helemaal uitgehongerd is ze dan naar hier gekomen. 'Noa, ik werd gepest en ben ook m'n familie verloren maar nu heb ik weer familie. Jij en ik laat je nooit gaan!' Zei ze terwijl ze dichter op noa kroop. 'Ik hoop dat ik een goede pleegmoeder word!' Ze keek naar Noa. 'Zullen we eerst even jagen?'

Noa deed haar blauwe ogen even dicht en luisterde naar haar moeder. Ze luisterde naar haar verhaal en dat was ook al niet leuk. Misschien paste ze daarom wel zo goed bij elkaar. Maar Noa wist dat ze Chitsa nooit zou laten gaan. "Je word vast wel een goede pleegmoeder"zei ze tegen haar. Het was gewoon waar want Chitsa was een schat van een tijger. "Ja"zei ze als antwoord op de laatste vraag van haar moeder. Ze sprong op en rende een rondje. Ze kon niet zo goed jagen maar kon wel wat vangen, anders had ze het nooit gered. Rustig wachtte ze op Chitsa.

Chitsa stond rusig op. 'Kan je jagen?' Ze gaf Noa een lik. 'Anders leer ik je het wel.' Ze rook of ze iets lekker vond. 'In de verte is er een hert.' (Eten tijgers dat?xD) Chitsa begon te lopen. 'Kom dan pakken we het!' Chitsa begon sneller te lopen. 'Kom!' Riep ze naar Noa. Ze zag in de verte het hert. Langzaam ging ze op de grond liggen. 'Kijk, daar is het hert!' Zei ze zachtjes. Ze sloop ernaar toe en wachte het juiste moment af.

Noa keek naar Chitsa en knikte. "Ik kan wel jagen, maar niet super goed"zei ze eerlijk tegen haar. Toen Chitsa begon te rennend volgde Noa meteen. Haar kleine, slanke, witte lichaam bewoog zich soepel voort door het gras en vlakbij dook ze samen met haar moeder weg tussen het hogere gras. Noa wachtte tot haar moeder zou zeggen dat ze konden gaan, Dat leek haar het beste en het prooidier zou dan ten minste gevangen worden door Chitsa. De kans op een volle maag was dan veel groter.

Chitsa bestudeerde het hert. Zesloop dichterbij tot een meter afstand. Zewachtte het juiste moment af en..ze schooot als een pijl uit een boog naar het hert. Ze beet het hert in de poot tot ze een 'Krak!' Hoorde. Fijn, nu zou het hert niet meer kunnen lopen. Ze sprong net op tijd weg, anders was ze zowat geplet door het hert. Ze beet het hert hard in de nek en voelde het warme bloed langs haar bek lopen. Toen het hert bijna niet meer bewoog glimlachte ze en beet ze voor de zekerheid nog eens in de hartstreek. Het hert snakte niet meer naar adem, het was dood..
Chitsasleurde het naar Noa. 'Zo klein prinsesje van me!' Zei Chitsa blij. 'Nu heb je eten!'

Noa had toegekeken hoe haar pleegmoeder de jacht op zich nam. Ze volgde elke beweging om het te onthouden en later zelf ook zo goed te kunnen jagen. Chitsa was sterk dus het dier was snel dood. Noa kwam zodra haar moeder haar riep uit de bosjes gedraafd en liep naar haar en de prooi toe. "Dank je"zei ze tegen haar moeder. Ze keek naar het vlees en begon de huis weg te kauwen. Dit grote stuk hert was groot genoeg voor hun twee. Al snel kwam ze door de huid bij het vlees. Het was warm en het smaakte heel erg lekker. Niet naar een dier dat een paar dagen gelegen had, nee vers. Noa's witte mond werd rood van het bloed.

(Srry voor de erg late reactie )

Chitsa keek naar Noa. 'Ooh mijn kleine meid ik ben zo blmij met je!' Zei ze blij. Ze gaf haar nog een likje en keek haar aan. Zelf begon ze ook van het hert te eten. Het was een mooie dag vandaag. Plots kreeg ze een idee. 'Noa?' Vreg ze zachtjes. 'Wil je met me gaan zwemmen?' Vroeg ze grin zend. Ze duwde Noa spels om. 'Wie het eerste daar is!' Riep ze lachend. Ze rende naar de watervallen en keek over haar schouder of Noa volgde. 'Kom je?' Riep ze hard. Ze brulde van blijdschap.

Noa at haar buikje snel vol en keek naar haar nieuwe moeder toen ze iets aan haar vroeg. Ze luisterde en dacht even na. Zwemmen! Ja daar had ze wel zin in. "Jaa"zei ze vrolijk en speels. Toen haar moeder haar omduwde werd het een wedstrijdje. Noa sprong op en holde op haar hardst achter Chitsa aan. Ze had erg veel zin in zwemmen.