Leven?

Rustig, poot voor poot, liep ze over een richel. Zo nu en dan keek ze eens omhoog of omlaag, waar ze de andere richels bekeek, vol gepropt met rijst. Lang geleden had ze de kleine korreltjes eens geproefd, maar niet erg lekker gevonden. Ze hield het maar bij vlees. Ze balanceerde sierlijk op de richel, terwijl ze rustig verder liep.
In dit deel van de rijstvelden was al lang geen twee-voeter meer geweest, en Sheila hoopte dat dit zo zou blijven. Ze hoopte hier andere tijgers tegen te komen; ze had ze lang niet meer gezien. Een tijd terug, zo'n jaar geleden, had ze ergens op velden vlakbij een dorp wat tijgers gezien, maar daarna had ze alleen geleefd. Een klagelijke, diepe zucht ontsnapte haar bek, waarna ze stil bleef staan. Waarom leed ze zo'n eenzaam bestaan? Kwam het door haar uiterlijk? Mochten de andere tijgers haar niet omdat zij een gouden tijger was...?

Kyara struinde wat rond bij een rijstveld. Het leken net kleine slootjes volgepropt met bruine korreltjes. Kyara keek schud om haar heen, het was gevaarlijk om rond te lopen bij het mensengebied. Met een zucht stapte ze over een dikke plas water. Haar poten voelde zwaar aan, dat kwam door het water wat in haar vacht bleef hangen...
Kyara liet haar blik even over het grote rijstveld gaan, als een soort mensen inspectie. Haar blik viel op iets goudkleurigs, het had de contouren van een tijger. Kyara versnelde haar pas en liep met grote stappen naar de tijger toe. Op een afstand van de Gouden tijger bleef Kyara staan, de tijger moest heel zeldzaam zijn want ze had nog nooit en tijger met zo'n kleur vacht gezien. Een vriendelijke glimlach verscheen op Kyara haar bek en ze riep: ''Hallo!'' naar de tijgerin.

De stem van een tijger wekte haar uit haar gedachtes. Glunderend keek ze op, en een vriendelijke glimlach verscheen op haar snuit. Het liefste wilde ze naar de tijgerin toe rennen, maar ze wist dat ze dan zou uitglijden en vallen. De heuvel liep vrij stijl omlaag, en ze wilde zometeen niet in een gebroken houding daar beneden liggen.
"Haai!" riep ze vrolijk terug, terwijl de vreugde van haar snuit afstraalde. Ze was blij weer tijgerlijk leven te zien; al een jaar was ze geen tijger meer tegen gekomen. Zo snel ze kon liep ze over de gladde richels, richting de tijgerin. Als ze maar bleef staan!

Kyara keek de tijgerin vriendelijk aan en zag dat de tijgerin naar haar toe aan het lopen was. Kyara begon op een rustig tempo naar de tijgerin te lopen. Heel voorzichtig zette Kyara haar poten op de natte en gladde bodem neer om niet uit te glijden. Toen Kyara en de andere tijgerin op goede gehoor afstand waren bleef Kyara even stil staan. ''Ik heet Kyara, en jij heet?'' Begon Kyara tegen de tijgerin. Rustig keek Kyara even om zich heen, om te kijken of er niet een 'mens' rond liep. Kyara zuchte opgelucht uit, omdat er geen 'mens' te zien was. Kyara bleef geduldig wachten op het antwoord van de tijgerin.

Zo voorzichtig mogelijk naderde ze de andere tijgerin nog steeds, af en toe opkijkend of te zien of ze er nog was. Gelukkig hielp de tijgerin haar een pootje, door haar ook te naderen. Ze keek weer op om naar de andere tijgerin te kijken, toen ze haar om zich heen zag kijken. Ze keek alert om zich heen, en haar oren stonden luisterend naar voren gespits. Ze had zich voorgesteld als Kyara, en gevraagd hoe zei heette. Daar zou ze zo op komen.
"Er zijn hier al heel lang geen mensen meer geweest, hoor. Zelfs niet in de zomer, en de lente. Dit deel van de rijstvelden is 'uitgestorven'." Een vrolijke glimlach sierde haar snuit. "Daar, achter de heuvels, daar zijn de tweevoeters. Alleen nu niet, niet in de winter." Ze naderde de andere tijgerin nog altijd. "Mijn naam is Sheila," zei ze, terugkomend op hun voorstelling.