Ollie's & Yinthe's grot

De hele weg, van de taiga naar de grot, was Yinthe tussen Ollie en de wind gebleven. Nu waren ze bij de grot aangekomen. Yinthe snoof de goede, oude bekende geur van de grot op, in de hoop de recente geur van Siberia en Cheetah te ruiken. Maar helaas, de geur was evengoed weggevaagd als hun eigen geur. Dit betekende dat ze hier lang niet meer waren geweest... Meteen begon ze zich zorgen te maken. Hopelijk hadden ze Yara's weg niet gevolgd...
"Ga maar naar binnen. Wil je iets eten?" vroeg ze liefdevol aan Ollie. Als hij snel weer beter wilde worden, moest hij goed eten en drinken. Gelukkig lag het meer voor hun grot, dus water had hij genoeg. Hij mocht alleen niet te ver afdwalen van de grot, anders zou hij zo weer een koudje vatten.

"Jammer hier zijn ze niet"zei Ollie telleurstellend toen hij de grot binnenkwam. "Waar zullen ze dan zijn?"vroeg hij aan Yinthe.

"Euh, ja ik wil wel wat eten, maakt niet uit wat"zei hij en ging liggen en dacht aan zijn zoontjes Cheetah en Siberia.

Weer snoof ze diep de geur in van de omgeving rond de grot. Het was niet te ruiken waar ze heen waren gegaan. Ze konden nog altijd in het Noorden zitten, maar evengoed hadden ze naar het Oosten, Zuiden of Westen kunnen gaan. Yinthe zuchtte diep, waarna ze haar schouders ophaalde.
"Bedenk maar dat ze oud genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen." Natuurlijk hoopte ze dat deze woorden waar waren. Ze keek naar Ollie die in de grot ging liggen. Even bleef ze stil staan, over Ollie's antwoord nadenkend. Het drong even niet tot haar door.
Toen dat het uiteindelijk wel had gedaan, knikte ze versuft. Ze draaide zich om, en sprintte met een onwijze snelheid weg, om eten voor Ollie te halen. Ze wist precies waar ze naartoe zou gaan.

"Ja ik denk ook wel dat ze oud genoeg zijn, maar ja toch maak ik me zorgen"zei hij zuchtend en staarde voor zich uit. Wachtend op eten snoof hij de geur van zn zoontjes in zich op en sloot zijn ogen en zag Cheetah en Siberia voor hem staan, snel deed hij zijn ogen weer open in de hoop dat ze er echt stonden, maar helaas het was te mooi om waar te zijn. Ollie zuchtte weer diep en vroeg zich af wanneer hij ze weer zou zien.

____________________________________

Met wat moeite kwam ze binnen, het kadaver van de kariboe achter zich aan slepend. Hier en daar viel er wat sneeuw vanaf, wat bleef liggen op de grond.
Uiteindelijk kwam ze de grot binnen, en liet het kadaver hijgend los. Het lag nu voor Ollie, en uitnodigend lag het te wachten totdat hij zijn maag zou vullen. Yinthe hijgde nog steeds, omdat het kadaver vrij groot was en het moeilijk was geweest het door de sneeuw te verplaatsen.
"Eet smakelijk," zei ze uiteindelijk, terwijl ze even grijnsde. Ze liep even naar buiten om een slokje van het koele water te nemen, maar al snel ging ze weer naar binnen. Ze wilde bij Ollie zijn. Ze kroop diep tegen hem aan, waarna ze haar kop op haar poten legde en haar ogen even sloot.

Ollie zag Yinthe binnenkomen met de kariboe "Dank je wel lieve Yinthe je bent een schat"zei Ollie en gaf haar een lik en begon toen te eten. Al gauw kreeg hij het weer wat warmer, ook omdat Yinthe dicht tegen hem aan lag, hij besefte ook dat hij veel te lang niet zo'n lekker maaltje had gehad. "Waar zouden Cheetah en Siberia gebleven zijn?"vroeg hij aan Yinthe toen hij klaar was met eten.

Even opende ze één oog, en zag dat Ollie al vrij veel van het kadaver had gegeten. Hier en daar lag wat sneeuw dat aan het smelten was. Yinthe voelde nog een klein beetje warmte van het kadaver af stralen; genoeg om Ollie weer helemaal warm te maken. Ze glimlachte even.
Ze sloot haar ene oog weer, en schuurde zich even langs Ollie om nog wat warmte af te geven. Op dat moment begon hij weer over Cheetah en Siberia. Ze opende nu beide ogen, en zag dat Ollie was opgegeten met eten. Ze haalde haar schouders op, waarna ze hoopvol naar de ingang van de grot keek.
"Ik weet het niet. Ze kunnen hier zijn, in het Noorden, of ze kunnen naar het Oosten, Zuiden of Westen zijn gegaan." Ze zuchtte diep, waarna ze haar ogen weer sloot. Ze verlangde naar het complete gezin.

Ollie zuchtte diep en keek naar Yinthe. "Ik heb het wel weer warm gekregen"zei hij en voel me ook wel weer wat beter. Ben blij dat ik je weer gevonden heb"zei Ollie en gaf haar een liefdevolle lik. "En Cheetah en Siberia komen vanzelf wel weer terug, tenminste dat hoop ik"zei hij geruststellend.

Weer opende ze haar ogen weer, deze keer om ze open te houden. Ze ging recht overeind zitten, en schuurde met haar kop liefdevol tegen die van Ollie.
,,Ik ben ook blij jou weer te zien." Ze gaf hem een lik over zijn wang, waarna ze weer met haar kop langs de zijne schuurde. Ollie stelde haar gerust met de woorden dat de welpen wel weer terug zouden komen. ,,Misschien ruiken ze ons, en komen terug naar de grot. Vast wel..," fluisterde Yinthe.

"Ja, zou goed kunnen idd, hoop echt dat ze snel weer terug komen"zei Ollie en hij gaf Yinthe een kopje waarna hij zijn kop op zijn poten legde en voor zich uit begon te staren naar de ingang van de grot, waar hij steeds weer Siberia en Cheetah binnen zag komen.
"Zie ze in mn gedachten wel steeds de grot binnen komen, maar dan als kleine welpjes, ze zullen al wel groot zijn nu"zei Ollie

Langzaam zakte ze weer door haar poten, zodat ze uiteindelijk weer naast Ollie lag. Ze had haar kop op Ollie's poten gelegd, en sloot haar ogen. Ze dacht weer aan de welpen. Natuurlijk waren ze gegroeit, maar ze kon zich niet inbeelden hoe groot ze nu zouden zijn. Ze moesten rond de één jaar zijn.
,,Dat heb ik ook," zei Yinthe zachtjes, waarna ze even zuchtte. ,,Ze zijn nu wel al 'n jaar. Ze zullen inderdaad wel al aardig gegroeit zijn."

"Ja ik denk ook dat ze al heel wat gegroeid zijn"zei Ollie en begon Yinthe haar kop te wassen. En bleef maar denken aan de welpen en wanneer ze weer terug zouden komen.

Gerustgesteld viel Yinthe uiteindelijk in slaap. Ze droomde over de welpen, toen ze nog jong waren.

Ollie en zij renden over de door zon overgoten velden. Het groene gras kreeg een gouden gloed. Uit het niets verschenen Siberia en Cheetah. Ze renden spelend over de velden, hun kant uit. Yinthe bleef staan, terwijl ze liefdevol naar de twee welpen keek. Opeens werd het donker. Ollie was verdwenen. Ze keek verward om zich heen, en zag hoe wolken de zon verduisterden. Ze keek weer voor zich uit. Siberia en Cheetah leken opeens veel verder weg. Ze stonden stil, terwijl ze naar haar keken. Yinthe riep hen, maar het leek alsof het niet tot hen door drong. Opeens verlichtte een bliksemflits het veld, en Yinthe dook met haar oren plat in haar nek op de grond. Toen ze weer overeind kwam, waren de welpen weg. Ze zag een grote, volwassen tijger, die grijnzend naar haar keek. Ze knipperde met haar ogen, en de tijger was verdwenen.

Geruisloos werd ze wakker. Ze opende haar ogen, en zag wat laatste straaltjes licht de grot in schijnen. Ze keek naar Ollie, die nog steeds bezig was haar kop te likken. Ze likte hem over zijn snuit, waarna ze opstond. Wat verward keek ze om zich heen; nog geen enkel spoor van de welpen. De droom had haar ongerust gemaakt.
,,Ik ga even wat drinken," zei ze zachtjes. Ze gaf Ollie nog een lik over zijn snuit, waarna ze de grot uit liep, richting het meer, in gedachtes verzonken.

Ollie bleeft liggen en legde zijn kop weer op zijn poten en staarde naar de ingang van de grot, wachtend op Yinthe, Siberia en Cheetah. Even later stond hij toch maar op, rekte zich uit en liep naar de ingang van de grot, hij voelde zich alweer een heel stuk beter en had het niet koud meer, in de opening van de grot ging hij zitten, wachtend op Yinthe.

Ze had zich voorover gebogen, en likte met haar tong het koele water op. Het liet een rilling over haar lichaam lopen. Ze sloot haar ogen, terwijl ze nog meer water dronk. Ze hoorde Ollie, die opstond en richting haar toe liep, maar ergens in de buurt van de grot weer ging zitten. Ze hoopte dat ze ook Cheetah en Siberia zou horen. Eigenlijk moest ze niet teveel over hen inzitten; ze waren groot genoeg om voor zichzelf te zorgen. Als ze naar de grot zouden komen, zouden ze heus niet daar blijven. Ze moest zich bedenken dat ze hun eigen weg zouden volgen, en niet meer bij hen zouden wonen, warm en knus met z'n allen in de grote grot bij het meer.

Ollie stond op en liep richting Yinthe om ook wat van het koele water te drinken. Het deed hem wel goed. "Zullen we ze gaan zoeken of wachten we af?"vroeg hij even later aan Yinthe

Weer stak ze haar tong in het water, toen ze Ollie achter zich hoorde opstaan. Ze keek op, en liep in zijn richting. Bij haar aangekomen vroeg hij of ze de welpen zouden gaan zoeken, of dat ze zouden blijven wachten.
,,Wat we ook doen, jij moet nog uitrusten van je verkoudheid." Ze gaf Ollie een lik over zijn wang, waarna ze hem een duwtje gaf terug in de richting van de grot. Zou ze gaan zoeken? Nee, dat kon niet. Het gebied was té groot om de welpen toevallig ergens te ruiken. Misschien zaten ze wel helemaal in het Zuiden...

Ollie zuchtte diep "Oke, ik zal uitrusten"zei Ollie en hij liep terug richting de grot en ging in de ingang zitten. "Ik hoop wel dat ze snel weer terug komen"zei hij met een diepe zucht en staarde voor zich uit.

Ze nam nog een laatste slok, bleef kort over het meer staren, en liep weer terug richting Ollie. Er stond een troostende glimlach op haar snuit.
,,Ollie, je moet begrijpen dat onze kleine welpjes groot zijn geworden. Misschien hebben ze een vriendinnetje gevonden, een thuis, een goede jaagplaats, nieuwe vrienden... Misschien zitten ze wel in het Zuiden! Op een gegeven moment moet je 't laten gaan, Ollie. Misschien willen ze zich niets meer van hun ouders aantrekken." De troostende glimlach was nog steeds op haar snuit te zien. Ze ging naast Ollie zitten, en gaf hem een lik over zijn snuit.

"Ja dat is waar. Ik zal het laten rusten, maar hopelijk zien we ze wel nog een keer"zei hij en glimlachte naar Yinthe, hij was blij met haar en gaf haar een lik over haar snuit terug en zei toen: "Ik voel me al een stuk beter, en dat allemaal dankzij jou"zei hij

Tevreden glimlachte ze bij Ollie's besluit. Eindelijk had hij het begrepen.
,,Ze zullen vanzelf wel weer 'ns naar ons toekomen, geloof me," zei ze zachtjes, waarna ze zacht spinnend haar kop tegen Ollie's schouder schuurde. Ollie gaf haar een lik en zij dat hij zich alweer beter voelde, dankzij haar. Ze lachte even, waarna ze hem een lik terug gaf. ,,Maar je bént nog niet helemaal beter. Het is belangrijk dat je binnenblijft. Hier in het Noorden is het koud. Onze vachten kunnen dat prima aan, maar alsnog mag je 't op 't moment niet te koud krijgen. In de grot is 't warmer dan buiten." Ze gaf hem nog een lik, waarna ze opstond en de grot weer in liep.

Ollie zuchtte diep, stond ook op en liep achter Yinthe aan de grot in. "Klopt, ik ben nog niet helemaal beter, ik zal binnen blijven in de grot, maar blijf jij dan ook bij me?"vroeg hij en begon te spinnen en gaf Yinthe kopjes.

Ineens stopte hij met het geven van kopjes, maar nog wel spinde hij zachtjes. Ollie keek Yinthe aan. "Zou je nog meer welpjes willen?"vroeg hij haar tenslotte.

Een lachje kon ze niet bedwingen.
,,Natuurlijk blijf ik bij je, lieve Ollie! Ik zal alleen af en toe weggaan om te drinken en eten voor ons te halen," zei ze, waarna ze hem een kopje teruggaf.
Ze schrok wat van Ollie die plotseling stopte. Hij bleef staan, en keek haar diep in de ogen aan. Of ze nog meer welpjes wilde. Ze probeerde serieus te doen, maar één mondhoek die omhoog krulde verraadde haar. Natuurlijk wilde ze nog meer welpjes! Maar het was beter te wachten totdat Ollie weer beter was.
,,Natuurlijk wil ik dat!" riep ze vrolijk uit, terwijl ze Ollie bedolf onder likjes.

Ollie lachte blij. "Ik ben blij dat je bij me blijft en vindt het erg fijn dat je zo goed voor me zorgt"zei hij tegen haar en bedolf Yinthe ook onder de likjes en gaf haar kopjes en begon te spinnen. "Ik zou het heel graag nu willen, maar ik denk dat we wel beter even kunnen wachten totdat ik beter ben, want helemaal goed voel ik me nog niet"zei Ollie zachtjes en een beetje telleurgesteld

Tevreden nestelde ze zich naast haar partner neer. Ze ging op haar rug liggen, en krapte haar kop aan de stenen ondergrond waar ze op lag. Haar staart ging speels heen en weer, en ze gaf Ollie een speels duuwtje met één van haar voorpoten.
,,Ja, we moeten inderdaad wachten totdat je beter bent," zei ze, waarna ze grijnsde en hem nog een speels duuwtje gaf.