Ollie's & Yinthe's grot

Ollie keek Yinthe aan. En gaf haar even later een speels duwtje terug. En ging toen vlakbij haar zitten.
Hij voelde zich redelijk, hij zou best nu al willen gaan voor nieuwe welpjes. Hij begon luid te spinnen, stond op en ging over Yinthe heen staan en likte haar snuit. "Wat denk je ervan?"vroeg hij even later aan haar.

Sierlijk sprong ze op, en gaf Ollie een kopje. Daarna duwde ze hem terug op de grond.
,,Nee Ollie. Je moet eerst echt nog uitzieken. Als we 't nu zouden doen, dan is er een kans dat de welpjes net zo eindigen als arme Yara..," zei Yinthe rustig, en haar stem stierf weg. Ze miste het om een dochter te hebben. Natuurlijk hield ze van Ollie, Siberia en Cheetah, maar ze wilde ook wel 'ns 'onder de dames' zijn...

"Ja je hebt gelijk idd"zei hij en gaf Yinthe een kopje terug en begon haar vervolgens te wassen. "Hopelijk ben ik snel weer helemaal beter"zei hij even later.

Ontspannen ging ze liggen, en genoot van hoe Ollie haar waste. Natuurlijk wilde ze welpjes, maar ze moesten nog even geduld hebben. Ollie moest écht beter worden voordat ze weer welpjes namen.
Na een tijdje stilte, zei Ollie dat hij hoopte dat hij snel weer beter zou zijn.
,,Natuurlijk ben je snel weer beter. Daar gaan we aan werken. Je moet sowieso écht binnen blijven. Af en toe naar buiten, alleen om wat te drinken in het meer. Maar laat mij jagen," zei ze, waarna ze Ollie even een kopje gaf.

"Ja je hebt gelijk! Naar buiten gaan is nu niet verstandig, ik zal zo veel mogelijk binnen blijven. Als ik weer beter ben ga ik weer jagen voor jou"zei hij gaf haar een kopje en ging weer verder met wassen.

Rustig knikte ze, waarna ze Ollie een kopje terug gaf.
,,Dat is prima. Maar denk nu eerst maar om jezelf. Ik vind 't helemaal niet erg om te jagen," zei ze, waarna ze haar kop weer op haar poten neerlegde en genoot van Ollie die haar waste. Hopelijk zouden ze in het tweede nestje vrouwtjes krijgen. Ze fantaseerde er de laatste tijd veel over om poezen welpen groot te brengen. Zou het heel erg anders zijn?

Een bruine tijger kwam met twee welpen in haar bek de grot binnen. "Alsjeblieft, help." Zei ze en smeekte de twee tijgers om hulp. Het zou niet lang duren of de welpen zouden sterven van de honger en de kou. Beschermend legde ze zich neer en zette de twee welpen dicht bij haar buik. Ze probeerde de kleintjes zo dicht mogelijk tegen zich aan te zetten zodat ze zich konden nestelen in haar had vacht. Normaal gezien zouden ze het nu al wat warmer moeten hebben. "Ik ben Maya, deze kleintjes lagen alleen dood te vriezen." Zei ze en keek glimlachend naar de twee. Ze hoopte dat de twee witte tijgers niet boos zouden reageren op Maya en de twee welpen. Ze had echt hulp nodig. Plots kwam er iets in haar hoofd. 'Maar natuurlijk!' Dacht ze en keek naar haar buik waar er tepels stonden. Ze had een tijdje geleden een nestje welpen gehad, maar ze had ze nooit kunnen opvoeden met melk dus had ze melk genoeg voor de twee. Vlug duwde ze de twee tegen haar tepels aan en hoopte dat ze zouden drinken, ze waren zo mooi en te jong om te sterven.

(Sorry voor het plotse binnenvallen ^^)

(Niet erg. x] )

Het plotselinge binnenvallen van een Sumatraanse tijger deed haar opkijken. Ze had de hele tijd bij Ollie gelegen, genietend van de lik beurt die hij haar gaf. Ze had opeens voetstappen en vallen van sneeuw op de grond van de grot gehoord, en was opgesprongen. De tijgerin vertelde snel wie ze was, en voordat Yinthe iets kon vragen of zeggen, vertelde de tijgerin, Maya, dat ze twee welpen had gevonden die ergens alleen dood lagen te vriezen. Haar moederlijke instinct kwam meteen naar boven.
,,Hallo, ik ben Yinthe, dit hier is mijn partner Ollie," zei ze, terwijl ze even naar Ollie knikte. Snel liep ze naar de tijgerin toe, en pakte het vrouwelijke welpje. ,,Het is beter ze apart te houden; ze kunnen elkaar namelijk afkoelen," zei ze rustig tegen de tijgerin. Ze ging liggen en had het welpje tegen haar dikke wintervacht aangelegd. Ze begon haar te likken. Hierdoor leek het misschien dat ze vochtig en koud zou worden, maar hiermee bracht Yinthe wat van haar lichaamstemperatuur over aan het welpje.

Het werd al iets warmer. Ze probeerde zich op te krullen, maar dit lukte niet, omdat ze nog steeds in de bek van de tijgerin hing. Ze merkte het bijzijn van twee andere tijgers die de grot al hadden voor gewarmd. Dit scheelde heel erg, en de warmte stroomde al iets meer door haar lichaampje. Ze was blij dat de tijgerin haar uiteindelijk hiernaartoe had gebracht.
De tijgerin ging liggen, en vaag hoorde ze wat gepraat. Waarschijnlijk vertelde ze de twee tijgers die hier waren wat er was gebeurd. Asali dacht er niet aan of deze tijgers vriendelijk waren of niet; het belangrijkste was dat zij en de andere welp hier een grotere kans hadden te blijven leven.
Wéér werd Asali opgepakt, en ze voelde een andere dikke vacht van een tijger. Deze was warmer, omdat deze tijger waarschijnlijk niet van buiten kwam. Ze nestelde zich tegen de vacht aan, en voelde opeens een warme tong. Ja, hier zou het weer goed komen. Ze moest alleen warm blijven en weer op krachten komen. Daarna zou ze wat eten, en dan zou alles weer goed zijn...

Terwijl ze haar likte, voelde ze hoe het kleine welpje zich tegen haar warme vacht drukte. Ze voelde haar al iets minder rillen, wat een goed teken was. Ze glimlachte even, waarna ze opkeek naar de andere tijgerin.
,,Hoe gaat het met die kleine daar?" vroeg ze rustig, terwijl ze hem probeerde te ontdekken in de vacht van de tijgerin. Al snel richtte ze zich weer op haar 'eigen' welp, en begon haar weer te likken. Terwijl ze dit deed, wachtte ze geduldig het antwoord van de tijgerin af. Het zou vast al snel weer beter gaan met de twee. Zodra de welp bij haar was opgewarmt en haar oogjes open zou doen, zou ze haar wat eten kunnen geven. Maar ze moesten het rustig aan doen. Sowieso mocht ze niet te veel in één keer eten, omdat dat niet goed zou zijn voor haar uitgehongerde maagje.

Met wat moeite draaide ze zich op haar rug, zodat de tijgerin haar buikje kon likken. Ze genoot van deze lik beurt, omdat ze ervan opwarmde, en het aan haar moeder deed denken. Waarom was haar moeder weg...? Ze had gefaald; ze had haar moeder tijdens verstoppertje niet gevonden. Wat zou haar moeder wel niet van haar denken? Ze zou waarschijnlijk heel erg ongerust zijn om Asali...
Haar oogjes gingen open, en ze keek in de prachtige, grote ogen van de witte tijgerin die haar likte. Ze hield haar kopje schuin, terwijl ze de zwarte strepen op de witte vacht van haar verzorgster bekeek. Een glimlachje wist ze met wat moeite op haar snuit te toveren. Ze vond het prettig zo opgewarmd te worden. Ze had nog steeds honger, maar was te uitgeput om te eten. Zodra ze weer helemaal opgewarmd zou zijn, zou ze gerust een dutje kunnen doen. Daarna zou ze wel kijken of ze al trek had.

Tevreden stopte ze met likken. Het welpje leek weer wat meer op temperatuur, wat haar goed zou doen. Ze merkte dat het welpje haar oogjes had geopend en haar nu aankeek. Met haar grote ogen keek ze in de kleine oogjes van het welpje, terwijl een glimlach rond haar snuit speelde.
,,Hallo kleine. Jij en je vriendje hebben mazzel dat die grote tijgerin jullie gevonden heeft," zei ze tegen de welp. ,,Anders waren jullie er nu niet meer." Ze gaf de welp een lik, waarna ze haar iets meer tegen haar aan duwde. Nu kon ze een dutje doen, daarna kon ze eten. ,,Weet je je naam?" fluisterde ze in het kleine oortje van de welp. Hopelijk had ze er eentje, en wist ze die nog; het was moeilijk om een welp van die leeftijd nog een nieuwe naam aan te leren.

Een deken van warmte gleed over het lichaamp van Zumo, toen hij een grot werd ingedragen. Een warme vacht ging rond hem heen liggen en hij krulde zich helemaal op. Hij hoestte en zag vaag de schimmen van twee andere tijgers. Allebei waren ze wit en Zumo knipperde met zijn ogen. 'Mam' vroeg hij waarna hij zich weer uitrekte en probeerde op te staan. Alleen lukte dit niet en hij viel weer om. Hij viel tegen Asali aan, en werd plots ergens tegenaan geduwd. Hij voelde een raar knobbeltje tegen zijn snuit aandrukken, maar hij deed er niks mee. Plots werd het andere welpje weggepakt en Zumo keek op. Zumo's lichaamp was nog steeds koud, en hij rilde dan nog altijd. Zo snel als hij kon , rolde hij zich weer op en het werd alweer warmer.

De zachte en warme stem van de witte tijgerin klonk haar als muziek in de oren. Misschien kon de tijgerin haar wel in slaap zingen. De tijgerin vertelde dat 'die grote tijgerin' haar en 'haar vriendje' hadden gered. Welk vriendje? Opeens herinnerde ze zich weer dat ze over bont was gestruikeld. Een witte tijger, met zwarte streepjes... Ze keek omhoog, naar de tijgerin die haar had verzorgd. Zij was ook wit met zwarte streepjes. Nog nooit eerder had ze zulke tijgers gezien, deze tijgers die zo op sneeuw leken. Nu had ze er in korte tijd zelfs twee gezien! Ging het ook goed met het andere welpje, waar ze overheen was gaan liggen? Hij leek er erger aan toe dan zij, toen ze bij hem ging liggen. Ze kon zich niet alles meer herinneren. Maar zij leefde nog, en ze hoopte dat het andere welpje ook nog leefde. Toen vroeg de witte tijgerin hoe ze heette. Ze dacht kort na, waarna ze zich weer op haar rug draaide en de grote ogen van de witte tijgerin aankeek.
"Asali," zei ze kort maar krachtig. Ja, dat was haar naam. Asali. Ze had het haar moeder al zo vaak horen zeggen. Ze verlangde naar de stem van haar moeder, maar de stem van de witte tijgerin boven haar vond ze ook heel erg mooi.
De andere welp bewoog, en Asali draaide zich in die richting om naar de bewegingen te kijken. Gelukkig, hij leefde in ieder geval nog. Hopelijk zou hij snel even warm worden als zij nu was.

De bewegingen van de witte welp trokken haar aandacht. Ze keek even naar hem, en daarna naar de tijgerin, Maya. Hopelijk kon zij, net als zij bij Asali had gedaan, de welp opwarmen. Als ze wilde kon zij het overnemen, dan kon het vrouwelijke welpje bij haar slapen. Yinthe zou dan het witte welpje opwarmen.
Op dat moment noemde het vrouwelijke welpje, die tussen haar wintervacht lag, haar naam. Asali. Dat was een mooie naam. Weer glimlachte ze warm.
,,Dat is een mooie naam, Asali. Ik ben Yinthe," zei ze, waarna ze de welp nog een lik gaf. ,,Ga nu maar slapen, dan kan je wat op krachten komen. Daarna kan je wat eten," zei ze, waarna ze de welp weer iets meer tegen haar aan duwde, zodat ze niet meer zou afkoelen.

Rustig knikte ze, waarna ze haar blik van de andere welp afwendde. Het zou vast wel goed komen met hem... Daarna wilde ze heel graag kennis met hem maken. Als ze elkaar niet warm hadden gehouden in de sneeuw, waren ze er nu misschien allebei niet meer geweest...
De witte tijgerin noemde ook haar naam. Yinthe. Dat vond Asali een mooie naam. Zou die naam uit hetzelfde land komen als haar eigen naam? Ze leken vond ze op de een of andere manier een beetje op elkaar lijken. Met de woorden van de witte tijgerin in haar kop rolde ze zich op, en sloot haar oogjes. Als ze nu zou slapen, zou ze wat gezonder weer wakker worden. Dan kon ze eten en spelen, zoals ze altijd al had gedaan. Ze geeuwde even, waarna ze in een diepe, warme slaap viel.

(Sorry voor late reactie...)

Maya hoorde alles wat de witte tijgerin zei en glimlachte dankbaar. "Blij dat je het zo goed voor ze hebt. Zijn het jouw welpen?" Vroeg ze en keek de tijgerin enkele seconden in de ogen aan. De witte tijgerin die dus blijkbaar Yinthe noemde had vele ervaring met welpen, dat zag ze. Toen ze zag dat ze het kleine vrouwelijk welpje wegnam glimlachte ze zacht. Nu moest ze alleen haar aandacht maar zetten naar het kleine welpje dat zacht tegen haar vacht gedrukt lag. "En hoe noem jij?" Zei ze zacht en gaf de kleine welp een paar likjes met haar tong die al wat opgewarmd was doordat ze al een tijdje in de grot lag. Telkens bleef ze likken totdat ze plots een 'mam' geluidje hoorde. "Nee, ik ben je moeder niet." Zei ze en keek het kleintje schuldig aan. Misschien zat de moeder wel te zoeken naar de welpen. "Is het wel goed dat ze hier zijn, straks is de moeder naar ze op zoek, ik voel me wat schuldig." Zei ze en keek Yinthe aan. Ze knikte even naar Ollie als een 'hallo' woordje en slaakte dan een diepe zucht. Al deze inspanningen die ze heeft moeten doen om de kleintjes veilig te stellen deden haar goed, maar toch voelde ze zich schuldig. Ze had net een ontvoering gedaan, maar ze kon ze daar toch niet laten doodvriezen?! Maya schudde haar kop even en probeerde haar aandacht helemaal op het kleine welpje te zetten. "Ik ben Maya, als je wilt wil ik wel een tijdje voor je zorgen, en Asali, voor jou geld hetzelfde. Jullie mogen ook bij de witte tijgerin Yinthe blijven, als zij dat ook goed vind. Jullie mogen kiezen." Zei ze stilletjes en keek naar Asali en de kleine welp voor haar poten. Ze vond ze allebei schattig dat ze niet echt afstand van ze zou kunnen houden....

Zumo voelde een tong over zijn lichaam gaan en hij begon te spinnen. De warmte deed hem goed, en hij voelde zich dan ook al beter. Hij hoorde haar vraag en hij deed zijn oogjes open. 'Zumo' zei hij zelfzeker en hij hoestte daarna weer. Maar hoe kon het dat deze tijger zijn naam niet wist? 'Mam' probeerde hij opnieuw maar de tijger zei dat ze zijn moeder niet was. Verdorie. Hij zag haar schuldige blik en hij keek weg , naar de grond. Met een zucht probeerde hij rechtop te zitten en plots viel het welpje in zijn zicht. Was dat het welpje dat op hem was gaan liggen? Zumo bekeek haar even en keek toen naar de grote witte tijger die haar aan het likken was. Was dat zijn moeder ? Ze leek er toch op, maar ze rook er niet naar. Achja , dat zou de tijd uitwijzen. Hij hoorde de woorden van de tijger waar hij bijlag. 'Nee.' zei hij met een bibberende stem. 'Ze heeft me daar achtergelaten.' Zumo hoestte en kreeg toen een andere witte tijger in het oog. Hij keek hem even aan en kroop toen dichter tegen Maya aan. Hij hoorde haar woorden, maar reageerde er niet echt op, daar was hij te moe voor. Hoe zou het met dat ander welpje gaan? Hij hoopte dat ze het overleefde, want hij wou nog wel kennis met haar maken.

Maya hoorde het welpje knorren en wist dus dat het aan het genieten was. "Dat doet goed hè." Sprak ze lachend en bleef door likken. Ze voelde hoe de welp zich dichter nestelde in haar vacht en sloot dan ook enkele seconden haar ogen. Het welpje sprak zijn naam zachtjes en dat wekte Maya even uit haar dromen. "Mooie naam zeg." Zei ze aanmoedigend en gaf het nog een paar likken over zijn kleine buikje. Ook voor Maya was het een nieuwe ervaring. Ze had nog nooit met een welp te maken gehad, behalve dan met haar èchte welp, Noa. Pijnlijke herinneringen schoten te binnen als ze aan haar dacht. "Nee!" Riep ze plots uit en voelde een kleine traan van haar wangen glijden. Schamend sloot ze haar ogen en probeerde haar ogen te verbergen in haar dikke vacht. Het was nu echt het moment niet om te gaan snotteren. Toen ze weer even bekomen was gaf ze haar volledige aandacht weer aan het welpje en zette een waterig glimlachje op. "Hoe erg voor je, ze zal daar vast een goeie reden voor gehad hebben. Niemand zou zo een schattige en lieve welp zomaar willen achterlaten." Zei ze weer met haar bemoedigende stem en keek het welpje in de ogen aan. "Je vind ze vast terug! Geloof me." Zei ze en gaf het nog een paar likken, wachtend op wat er ging gebeuren deze hele tijd.

(inspiloos...)

Ollie wist even nix te zeggen toen de tijgerin met de welpjes binnen kwamen, hij vond het wel druk, maar vond het wel goed dat Yinthe de zorg op ze nam. "Hallo"zei hij even later tegen de tijgerin die de welpjes had binnen gebracht. "Goed dat je ze hier heen hebt gebracht"zei hij vriendelijk en keek toen weer naar Yintje en gaf haar een paar likjes. waarvan ook 1 over haar snuit

Het vrouwelijke welpje wat ze had verzorgd, was in slaap gevallen. Tevreden glimlachte ze, en keek Maya aan toen ze vroeg of zij de moeder was.
,,Nee, dat ben ik niet. Ik heb ze ook nooit eerder gezien," zei ze rustig, waarna ze weer één voor één naar de welpjes keek. De welpjes zagen er al iets beter uit als toen ze binnen kwamen. Ze zweeg even, totdat de tijgerin vroeg of zij, Yinthe, voor ze wilde zorgen, of dat zij dat zelf mocht doen. Ze wilde best voor de welpjes zorgen, maar Maya mocht dat ook doen. De keuze was aan de welpen zelf. Misschien kozen ze ervoor hun 'redster' als verzorger te nemen. Misschien zou de witte welp haar nemen, omdat zij misschien op zijn familie leek. Wat ze ook zouden kiezen, ze zou het niet erg vinden. Opeens merkte ze Maya's schuldige uitdrukking op, en ze luisterde naar wat ze zei. Was het wel goed van haar geweest dat ze de welpen mee had genomen? Zou de moeder niet naar hen op zoek zijn? Kort lachte Yinthe, waarna ze de tijgerin een troostende lik over haar kop gaf. ,,Het was een ontzettend goede beslissing van je. Waar de moeder ook is, het maakt mij niet uit of ze naar de welpen aan 't zoeken is. Het is haar schuld dat de welpen bijna dood waren. Als jij ze niet mee had genomen hier naar toe, hadden ze 't niet overleefd. Als ze weer gezond zijn, gaan we wel naar de moeder op zoek." Ze sprak over één moeder, maar wist niet of dat juist was. Waren de welpjes broer en zus? Ze roken wel naar elkaar, maar ze wist niet dat dat kwam omdat de welpen een tijdje tegen elkaar aan hadden gelegen in de sneeuw.
Ollie naderde hen en ging bij haar zitten, waarna hij een lik over haar snuit gaf. Ze glimlachte even, waarna ze een lik terug gaf.
,,Ik ben echt heel erg blij dat je deze welpjes hebt gered," zei ze tegen Maya, waarna ze zich tot de tijgerin wendde. Het zou zonde zijn geweest als deze twee jonge levens zo vroeg al hadden moeten sterven.

Ze had niet lang geslapen, maar ze voelde zich echt een stuk beter. Ze trok haar oogjes wijd open, bleef even liggen, en stond daarna op. Ze ging zitten, terwijl ze met wijd opengesperde oogjes om zich heen keek. Ze zag nog altijd het andere welpje wat bij de oranje tijgerin lag, de oranje tijgerin zelf en de witte tijgerin die haar had verzorgd. Nu zag ze ook nog een witte kater, die de witte tijgerin likte. Waren het partners? Zouden het de ouders zijn van de witte welp, die ze had warm gehouden in de sneeuw? Ze wist het niet. Anders zou hij waarschijnlijk bij hen liggen. Ze keek met haar grote ogen naar de witte tijgerin, waarna haar maagje knorde. Eigenlijk had ze wel honger...
"Ik heb honger..," zei ze heel erg zachtjes. Ondanks dat deze tijgers haar en de andere welp hadden gered, was ze wat verlegen. Ze had ze nooit eerder gezien. Ze verlangde naar haar moeder, die vast nog in de sneeuw zat te wachten totdat zij haar zou vinden...

Het kleine tijgertje die tegen haar aan lag, Asali, was wakker geworden. Ze voelde hoe de welp opstond, en keek glimlachend naar haar. Ze keek met wijd opengesperde ogen om zich heen. Ze zag er op de een of andere manier beter uit dan toen ze begon met de welp verzorgen. Hopelijk voelde zij zich ook beter. De welp zei zachtjes dat ze honger had, en Yinthe knikte.
,,Ollie, wil jij deze welp even warm houden?" vroeg ze rustig, terwijl ze glimlachend naar hem keek. Zonder op antwoord te wachten stond ze op en legde de tussen Ollie's poten, waar het lekker warm was. ,,Ik zal voor eten zorgen. Ik neem ook iets mee voor Zumo," zei ze rustig. Ze hoopte dat ze zijn naam goed had verstaan. Hij had zachtjes gesproken, en ze wist niet of ze het goed had. ,,Ik zal ook meteen wat voor ons meenemen," zei ze, zich tot Ollie en Maya wendend. Ze keek nog één keer naar de welp. Ja, bij Ollie was ze wel veilig. Ze knikte even, waarna ze zich omdraaide en de grot uit rende. Ze moest even wat eten vinden.

Zonder dat ze kon protesteren werd ze bij de witte kater gezet. Misschien was hij wel aardig, maar ze mocht de witte tijgerin. Ze had haar warm gehouden en gezorgd dat ze zich nu beter voelde. Ze wilde bij háár blijven. Maar dat kon niet. Toen ze eenmaal tussen de poten van de kater zat, voelde ze de warmte weer, en legde haar kopje op één van de poten van de kater. Het was hier lekker warm, en dat deed haar weer indutten. Ze zou wel weer wakker worden als de tijgerin terug was met eten. Dan kon ze eindelijk haar knorrende maagje vullen. Ook de anderen konden eten. Hopelijk zou de witte tijgerin haar eten voorkauwen, want ze was nog niet gewend aan vast vlees.
Het geluid van haar knorrende maag wekte haar. Het was buiten aanzienlijk donkerder geworden. Ze keek om zich heen, maar zag de witte tijgerin nog nergens. Ze was ongerust. Ze mocht de witte tijgerin, en was bang dat ze haar zou verliezen, net zoals ze haar moeder was verloren. Ze slikte even, waarna ze naar de kater keek, die haar warm hield. Waar was de witte tijgerin? Ze was al heel erg lang weg...

Ollie stelde de kleine welp gerust. "Wees maar niet bang, Yinthe komt zo weer terug ze is even wat eten halen"zei Ollie geruststellend. Asali keek een beetje bang naar Ollie. "Ik zal je echt nix doen hoor, Yinthe komt echt zo weer terug"zei hij en gaf het welpje een vriendelijke lik.