Ollie's & Yinthe's grot

Zumo luisterde naar de woorden van de tijgerin. 'Ze vond me een lastpak.' zei hij met een zucht Terugvinden? Nee, daar dacht Zumo niet aan. Hij wou niks meer met zijn moeder te maken hebben. Hij voelde de likken en toen ze gestop was ging
Zumo rechtstaan waarna hij haar een kopje gaf. De kater was plots tot leven gekomen en zei wat tegen de witte tijgerin. De witte tijgerin legde Asali tussen de poten van de witte tijger en noemde plots zijn naam. Zumo dacht dat er wat aan hem gevraagd werd, maar dat was niet zo. De witte tijgerin die op zijn moeder leek, ging eten halen. Zumo knikte en had een zielige blik in zijn ogen. Zumo liep, het leek meer op wankelen, naar het oranje welpje die inmiddels in slaap was gedommeld en keek even naar haar, waarna hij tussen de poten van de witte tijger ging liggen, dicht tegen het welpje aan. Ze hadden elkaar tenminste wat warm gehouden zonder het echt door te hebben. Het knorre van zijn maagje irriteerde hem bij zijn slaap. Hij hoopte dat de tijgerin snel zou terugkomen met wat eten, want hij stierf bijna van de honger. Op hetzelfde moment dat het vrouwelijke welpje wakker werd, werd ook Zumo wakker. Net zoals zij onderzocht hij ook het hol op zoek naar de witte tijgerin. Waar bleef ze ? Zumo had honger en niet zo'n beetje. Hij lag nogsteeds tegen haar aan, maar besloot toen om recht te gaan zitten. Nadat hij dat had gedaan, keek hij het welpje aan. Haar naam wist hij nog niet.

Het was niet te zien dat ze had gehuild. Ze liet nergens iets van merken. Haar neus was wel opengereten, maar daar kon ze weinig aan doen. Ze zou wel zeggen dat ze met een andere tijger om het kadaver had gevochten. Ze liet helemaal niets van haar gebroken ziel merken, en niemand zou er ook iets van merken. De gedachte dat ze gedekt was door de tijger die ze het meest haatte, kwam steeds weer naar boven. Maar toen ze de grot binnen kwam, het kadaver van de kariboe achter zich aan slepend, stopte ze de gedachte goed weg. Niemand zou er achter komen als zij, of Shadow zelf, niets vertelde.
,,Eten," zei ze rustig. Het had wel iets vrolijker mogen zijn, maar zij kon er ook niets aan doen. Ze legde het kadaver in het midden van de grot. Het was koud en je zag dat er kraaien aan hadden gegeten. Het was goed genoeg om de tijgers hier mee te voeden. Ze ging even zitten waarna ze haar bebloedde neus wat schoon maakte met een voorpoot die ze eerst had gelikt. Daarna stond ze op en nam een hapje van het kadaver, waarna ze er op begon te kauwen. Zo werd het warm en zacht, zodat de welpjes het goed konden eten.
Toen ze het goed had gekauwd, spuugde ze het uit voor de poten van Ollie, waar beide welpen zaten.
,,Hier, eet maar veel, zodat jullie snel weer sterk worden," zei ze, waarna ze nog meer voor de welpen begon voor te kauwen.

Ollie schrok meteen op toen hij de gehavende neus van Yinthe zag. "Yinthe wat is er met jou gebeurd?"vroeg hij geschrokken terwijl hij opstond en naar haar toe liep. Vervolgens begon hij haar neus schoon te likken.

De stem van de witte tijgerin liet haar opspringen. Ze merkte dat het andere welpje bij haar was komen liggen, en glimlachte naar hem. Ze zou zometeen wel kennis met hem maken, maar eerst zou ze eten. Ze had nog altijd ontzettende honger. Nu ze het niet meer koud had, merkte ze hoe ontzettende honger ze had.
"Eten!" riep ze vrolijk. Haast stuiterend wachtte ze totdat Yinthe klaar was met het vlees voor te kauwen. Uiteindelijk spuugde ze het uit. Ze zei dat ze er goed van moesten eten, zodat ze weer sterk werden. Meteen stortte Asali zich op het eten, en begon het op te likken. Halverwege stopte ze, en wendde ze zich tot Zumo. "Kom je ook eten?" vroeg ze rustig, terwijl ze naar hem glimlachte. Ze wilde niet gulzig zijn en alles voor zijn neus opeten, maar ze had gewoon honger. Toen ze naar de witte tijgerin keek, zag ze dat ze alweer nieuw aan het 'maken' was. Gelukkig maar. Asali kon nog veel meer op!

Zumo keek op toen de tijgerin weer naar binnenliep. Achter zich sleurde ze een groot karkas mee van een karboe. Zumo sprong op en keek met pretlichtjes in zijn ogen naar het dode beest. Zijn buik begon te rammelen en hij likte zijn lippen. Hij glimlachte kort terug en begon toen te springen. Ongeduldig wachtte hij tot Yinthe het eten voor hem had voorgekauwd. Toen ze het uiteindelijk uitspuugde, wou Zumo er als eerste bovenop vliegen maar het welpje was hem voor. Hij haalde zich schouders op en wachtte tot ze klaar was met eten. Hij keek even naar Yinthe, en zag dat haar neus was opengehaald. Raar. Plots boorde een stem door zijn kop en hij hoorde dat het welpje wat aan hem vroeg. Hij grijnsde en knikte hevig, waarna hij zich op het overgebleven kariboe stortte. Met veel gesmek en gesmak at hij het goedje op. Hij keek op en zag dat Yde tijgerin alweer bezig was aan de volgende lading. Zumo ging zitten en begon hevig te 'kwispelen' met zijn staart zodat hij op een puppy leek die een koekje wou.

Uiteindelijk spuugde ze nog meer uit, meer dan de eerste lading. Hier konden de welpjes nog wel even van eten, daarna zou ze nog meer maken. Eerst wendde ze zich tot Ollie, die vroeg wat er met haar neus was gebeurd. Ze glimlachte zwakjes, en liet Ollie haar neus schoon maken.
,,Ach, 't was niets. Een tijger die de kariboe die ik had gevangen wilde hebben. Ik heb de prooi verdedigt," zei ze, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze zou het er nog wel met Ollie over hebben, de echte reden, maar niet nu, niet hier. Ze slikte even, waarna ze probeerde te glimlachen. Het had er wat verwaterd uit moeten zien. Snel gaf ze Ollie een lik, waarna ze naar de welpjes keken. Ze hadden al veel van de tweede lading opgegeten, en Yinthe nam snel nog een hap van de kariboe in haar bek om dat weer voor te kauwen. Ze keek ondertussen even naar Maya; zij mocht ook van de kariboe eten. Ollie natuurlijk ook. Zijzelf zou eerst voor de welpjes zorgen, daarna zou ze zelf eten en proberen wat van de schrik te bekomen, na wat haar was overkomen...

Ollie keek naar Yinthe. "Ik heb niet zoveel trekm ik zit nog best vol"zei hij en gaf Yinthe een kopje. Ineens merkte hij op dat ze naar een andere tijger rook en keek haar aan. "Heb je hard gevochten? Je ruikt zo anders"zei hij toen en rook nog es aan de vreemde geur van Yinthe

Even slikte ze. Zou Ollie hem nog herkennen? Het was zo'n jaar geleden dat Shadow haar had aangevallen. Ollie was haar tehulp geschoten. Shadow had hem toen aangevallen. Yinthe had hem afgeleid, zodat Ollie weer weg kon, en toen volgde ze hem. Ze was Shadow eerlijk gezegd vergeten. En nu, nu was hij opeens zo dichtbij... Ze droeg zijn welpen in haar buik. De woede borrelde weer in haar op, maar ze wist zich kalm te houden. Ze wilde het immers niet nu tegen Ollie zeggen. Nog niet. Het was nog te vroeg. Ze drukte de kwade gevoelens weg en glimlachte weer zwakjes.
,,Ach, hard, was 't hard... Nou ja, je weet hoe 't gaat in koude tijden, als sommige tijgers niet aan eten kunnen komen. Maar met mij gaat 't wel," zei ze rustig, waarna ze haar schouders ophaalde. Aan haar stem was niets te horen, maar ze was bang dat haar gezichtsuitdrukking iets verried. Daarom draaide ze haar snuit weg, zodat Ollie die niet kon zien. Ze keek naar de ingang van de grot, en zuchtte even, waarna ze haar ogen sloot.

Ollie liet het maar even rusten, ze zou vast later wel vertellen wat er aan de hand was, als er iets aan de hand was, want het was momenteel wel even druk in de grot, misschien wou ze het liever vertellen als ze alleen waren. Wel bleef hij dicht bij haar. "Het komt later wel, je hoeft het nu niet te vertellen"zei hij gerusstellend en gaf haar een likje over haar kop.

Langzaam knikte ze; dat had ze zelf ook al zo gezien. Wanneer het ook was, ze moest Ollie de waarheid vertellen vóór haar dikke buik zichtbaar zou worden. Ze huiverde toen ze buiten sneeuw zag. Het was nu dan eindelijk winter. Ze had een sneeuwstorm al verwacht, maar nu kwamen de tekens ervan dat haar gedachtes klopten.
Ze spuugde het laatste stuk voorgekauwd kariboe vlees uit. Ze liet de welpjes dat ook nog oplikken. Als ze dan nog honger hadden, zou ze wel meer maken. Vermoeid ging ze liggen, met haar kop in de richting van de ingang van de grot. Ze was als de dood dat, waarom dan ook, Shadow zou komen. Hij zou vast doodleuk vertellen dat hij haar gedekt had. Ze wilde dat niet... Ze wilde het Ollie zelf vertellen, niemand anders die het hoefde te vertellen. Ze wist net haar tranen binnen te houden. Ze ademde even diep in en uit, waarna ze haar ogen sloot. Ze voelde zich zo gebroken...

Ollie voelde wel dat er iets met Yinthe aan de hand was en dat ze het wel gauw wou vertellen, maar dat kon niet als er zoveel in de grot aanwezig waren. Hij ging naast haar liggen en gaf haar voorzichtig een paar kopjes om haar gerust te stellen. "Het komt wel goed lieve Yinthe"zei hij

Ze was zó blij met Ollie. Hij stelde haar altijd gerust als er iets aan de hand was met haar, ook al wist hij zelf niet wat dat was. Maar deze keer was anders. Ze was bang dat Shadow Ollie iets aan zou doen. In één klap, in een half uurtje, misschien zelfs wel korter, was haar hele leven veranderd. Ze droeg de welpen van een 'ander'. Die 'ander', Shadow, zou er waarschijnlijk alles aan doen om haar voor zichzelf te krijgen. Ze dacht terug aan de woorden die hij had gesproken.
'Een mooie tijgerin weet ik al, en een gezin stichten lukt me makkelijk,' herhaalde ze in gedachtes. Dat waren de woorden die Shadow had gesproken. En inderdaad, hij had nu een gezin gesticht. De smeerlap. De woede borrelde weer naar boven, en deze keer kon ze er niet meer tegen.
"Ik ga even een stukje wandelen. Blijf maar hier Ollie, je mag nog niet naar buiten," zei ze, waarna ze opstond. Het kon haar niet schelen dat er een sneeuwstorm boven haar kop zat. Ze wilde weggeblazen worden. Ze glimlachte zwakjes naar Ollie. Als hij 'ns wist welke gedachtes er in haar kop rondspookten... Ze gaf hem een lik, waarna ze de grot verliet. Ze haatte Shadow.

Ollie keek naar Yinthe die de grot uit liep en bleef naar buiten staren om te kijken wanneer ze weer terug zou komen. Hij hoopte dat de sneeuwstorm nog even op zich liet wachten en dat Yinthe weer terug zou zijn voordat de sneeuwstorm begonnen was.

Nog meer werd voor hun snuitjes uitgespuugd. Blij sprong ze er weer naar toe, en begon verder met oplikken. Ze had ontzettende honger, en lette er niet op dat haar buikje zich al aardig vulde. Ze bleef maar doorlikken, en zou dit blijven doen totdat alles op was. Dan zou ze voldaan een dutje doen. Nee, eerst kennis maken met het andere welpje! Maar het eten was nog niet op. Het zou zonde zijn als het koud zou worden.
Het laatste beetje likte ze van de grond, waarna ze ondersteboven rolde en over haar tevreden buikje wreef. Ze maakte spinnende geluidjes, om te laten merken dat ze het naar haar zin had. Ze keek even naar het andere welpje, waarna ze weer opsprong.
"Ik ben Asali! Wie ben jij? Hebben wij, dankzij elkaar, samen die sneeuw overleefd?" vroeg ze, terwijl ze haar grootste grijns tevoorschijn haalde.

"Ik ben Ollie, de partner van Yinthe"zei Ollie en keek vriendelijk even naar Asali en staarde toen weer naar buiten, de sneeuwstorm was al begonnen en het sneeuwde flink. "Yinthe, wanneer kom je nou terug?"fluisterde hij zachtjes.